Το “κούρεμα” του μέλλοντός μας

Οι αποφάσεις οι οποίες θα ληφθούν στις Βρυξέλλες την ερχόμενη Τετάρτη σχετικά με την ενίσχυση του EFSF, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αλλά και με το κούρεμα του ελληνικού χρέους, θα είναι καθοριστικές για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και της Ελλάδας.

Το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι αν το κούρεμα το οποίο προτείνεται θα κάνει βιώσιμο το ελληνικό χρέος.

Το ΔΝΤ στην έκθεσή του προτείνει ένα «καινούριο» πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, αναγνωρίζοντας εμμέσως ότι η Ελλάδα χρειάζεται μεγαλύτερες περιόδους αποπληρωμής, περισσότερο χρόνο προσαρμογής καθώς και κούρεμα 50% – 60%, ώστε το 2020 η σχέση ΑΕΠ – χρέους να είναι της τάξεως του 110% και 120% αντίστοιχα...

Το κούρεμα δεν θα αφορά το σύνολο του χρέους -δηλ. τα 355 δις-, αλλά από ό, τι φαίνεται μόνο μέρος του, της τάξεως των 160 δισ. Το χρέος θα μειωθεί κατά 80 – 95 δισ και δεν περιλαμβάνονται στο κούρεμα η χρηματοδότηση της Τρόικα, ομόλογα που λήγουν μετά το 2020 και αυτά που κατέχει η ΕΚΤ. Δηλαδή, στο τέλος του 2011 το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από το 162% (χωρίς κούρεμα) στο 118% – 124% του ΑΕΠ, ενώ για το 2012 προβλέπεται 128% – 135%. Η σχέση ΑΕΠ προς χρέος θα αρχίσει να μειώνεται μετά το 2014.

Η εξυπηρέτηση του χρέους καθώς και το υψηλό ποσοστό ΑΕΠ προς χρέος καθιστούν το χρέος ιδιαίτερα δύσκολα διαχειρίσιμο.

Η υψηλή εξυπηρέτηση του χρέους, 5,5% σε σχέση με το ΑΕΠ, ή 12,8 – 13,5 δισ ετησίως κατά μέσο όρο για την περίοδο 2012 – 2020 περιορίζει τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας, το δε μέγεθός του είναι σε αντίθεση με τα διεθνή standards –μικρότερο του 90% του ΑΕΠ- και με τη συμφωνία του Μαρτίου του 2011 της Ε.Ε για προοδευτική μείωση του χρέους των κρατών μελών στο 60% του ΑΕΠ.

Επειδή η προοπτική του μέλλοντος είναι η ανάπτυξη και για να είναι διαχειρίσιμο το χρέος χωρίς να περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό οι προοπτικές ανάπτυξης, θα πρέπει η εξυπηρέτηση του χρέους να μην υπερβαίνει ετησίως τα 10 δισ.

Επειδή ένα κούρεμα μεγαλύτερο του 50% δεν είναι επιτεύξιμο και ίσως και επιθυμητό, θα πρέπει να υπάρξει μείωση των επιτοκίων για τη νέα δημόσια χρηματοδότηση κάτω από το 4%, για τη δε ιδιωτική χρηματοδότηση αισθητά μικρότερα επιτόκια αυτών των οποίων συζητούνται και που είναι της τάξεως του 6%. Όσο μεγαλύτερη είναι η εξυπηρέτηση του χρέους, τόσο περιορίζονται οι δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης να συμβάλλει με έργα και χρηματοδοτικά στην ανάπτυξη.

24.10.2011  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ