Κι όμως έχουμε πόλεμο!
Με θύματα ανεκτίμητα...
Δεν το λέω μεταφορικά. Κυριολεκτώ.
Το λέω με πόνο ψυχής.
Γράφω αργά τη νύχτα, κοντά μεσάνυχτα... Μ` ένα δάχτυλο ουίσκι στο ποτήρι κι ένα τσιγάρο στο τασάκι...
Σκέφτομαι κάτι παιδιά πού` τανε να γεννηθούν, μα δεν θα γεννηθούν ποτέ... Και ψιλοθολώνουνε τα μάτια μου... Και δεν είναι από την κούραση. Μήτε από τον υπολογιστή…
Α, ρε φουκαριάρα πατρίδα, τι σκαρί είσαι ρε γαμώτο! Πόσα αντέχεις! Σαν μάνα με ροζιασμένα χέρια. Που μεγάλωσε όλο θυσίες ένα σωρό κουτσούβελα και τά` κανε άντρες (και γυναίκες). Κι αυτά την λησμόνησαν στην ανάγκης της. Ακόμα κοιτούν μόνο πως θα μοιράσουνε ιμάτια και χωράφια.
Κι αφήσανε τη γριά μάνα να παλεύει μοναχιά, να βγάλει καρπό από το χωράφι.
Όσο αγέραστη, άλλο τόσο αγέλαστη…
Μα να που έρχεται η ώρα που αυτή η γριά μάνα λυγάει… Δεν έχει να τα θρέψει τα παιδιά της όλα, γιατί τα πιο καλοζωισμένα, της ρήμαξαν το βυζί!
Τη βύζαιναν και τη βύζαιναν και τη βύζαιναν, μέχρι που της στέρεψαν το γάλα! Αντί να δουλέψουν για το δικό τους γάλα, στερέψανε της μάνας τους.
Στερέψανε το γάλα των άλλων παιδιών, πού `ρχονται από πίσω….
Μα θα` ρθουν; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα. Διότι σκέφτομαι πως έχουμε πόλεμο. Ζούμε τον δικό μας πόλεμο.
Οι γονείς, ή οι παππούδες μας, έζησαν τον δικό τους. Τον πόλεμο των όπλων, της φωτιάς και του σίδερου, με τις σφαίρες, με τον τρόμο, με την αγωνία, την κατοχή… και τους νεκρούς. Χιλιάδες νεκρούς. Που φύγανε στο άνθος της νιότης, ή και μεγαλύτερους που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους γαμπρούς ή νυφούλες…
Τούτη, η τωρινή γενιά, ζει τον πόλεμο της μιζέριας. Μια γενιά καλομαθημένη, όμως. Όχι σαν τους παππούδες μας. Κι εκείνοι πέρασαν δύσκολα. Χτίστηκε μια Ελλάδα πάνω στους κόπους τους. Μα είχαν μάθει έτσι. Στα δύσκολα.
Αυτή η γενιά η τωρινή; Η γενιά των καλομαθημένων; Πως θα βιώσει τον δικό της πόλεμο;
Δύσκολα. Και δυστυχώς, τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου δεν τα βλέπουμε.
Μάθαμε να μιλάμε όλοι για την γενιά των 700 ευρώ. Για την γενιά των 600 ευρώ. Για τη γενιά των 500 ευρώ σε λίγο…
Για τη γενιά που δεν θα γεννηθεί ποτέ, ποιος μιλά;
Κανείς…
Σκέψου, εσύ που διαβάζεις: Πόσα νέα ζευγάρια ξέρεις, που είναι στην καλύτερη ηλικία για να «αυγατίσουν» την οικογένειά τους, με 1-2 παιδιά, αλλά δεν τολμούν;
«Είναι καιρός για παιδί τώρα; Να φάμε εμείς δεν θα` χουμε σε λίγο…»
Σκέψου. Πόσα ζευγάρια ξέρεις, που έχουν ένα παιδί, αλλά θα ήθελαν να κάνουν και ένα και δύο ακόμα, μα δεν τολμούν;
«Τον άλλο μήνα μπορεί να `μαι άνεργος ρε καρντάση. Είμαι τώρα για κουτσούβελα; Α, πα,πα!»
Α, πα, πα…
Σκέψου, πόσα ζευγάρια ξέρεις, σε οριακή ηλικία, που η αναβολή λόγω κρίσης τώρα, ίσως σημαίνει ότι δεν θα κάνουν ποτέ το παιδί που υπό άλλες συνθήκες θα θέλανε;
"Να, λίγο ακόμα και θα φτιάξουνε τα πράγματα... Να λίγο ακόμα..."
Λίγο ακόμα...
Κι άσε τελευταία τη πολιτική αυτής της ρημάδας της Πολιτείας, που κι αυτά τα επιδόματα που έδινε για τους πολύτεκνους, τα παίρνει πίσω.
Κι αυτά τα κακόμοιρα τ` αγέννητα;
Αυτή η γενιά που δεν θα προλάβει ποτέ να ζήσει… να κλάψει… να διαμαρτυρηθεί;
Αυτά είναι τα θύματα που δεν θα καταμετρηθούν από καμιά στατιστική υπηρεσία, επειδή δεν θα προλάβουν καν να υπάρξουν…
Παράπλευρές απώλειες. Όπως σε κάθε πόλεμο…
Αλλά οι καλοζωισμένοι θ` αντέξουνε. Και κάποτε, το βυζί θα ξαναγιομώσει…
Επιμέλεια Βαγγέλης Μωϋσής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου