Ψυχραιμία

της Lilian Helman

 

Είναι μια λέξη που την χρειαζόμαστε όλοι. 

 

Μας βομβαρδίζουν με μνημόνια, αλλαγές παντού, αναδιάρθρωση, δημόσιο έλλειμμα, χρέος,  δημοσιονομικά.
Αιφνίδια εδώ  και  ένα χρόνο  ένέσκυψαν   στη ζωή  μας, φύλα  γερμανικά,  βίκιγκς τεχνοκράτες, προτεστάντες ορθολογιστές και  λογιστές, ζητούν και απαιτούν.
Απαιτούν κι   ελέγχουν τον  έλληνα…

Θυμυδία  προκαλεί το γεγονός ,στους σκεπτόμενους  πολίτες . 

Μάλλον  στους  λίγους που   γνώριζαν   ότι  κάποτε το τρένο θα  εκτροχιαστεί. 

Ωστόσο  όλο  καιπερισσότεροι  ανέβαιναν  και στοιβάζονταν  στα βαγόνια   του , αδιαφορώντας  συχνά   αν υπάρχει  χώρος.  

Λαθρεπιβάτες  μια ζωή, να κερδίσουν  το  λίγο  ,το  τώρα ,  μηχανοδηγοί   και  επιβάτες   αδιαφορούσαν, αν οι ράγες  αντέχουν.

Ε,  έφθασε  μια  στιγμή  που  οι  ράγες  αποκολλήθηκαν, τα βαγόνια  ξεχείλισαν   και  το τρένο  πήγαινε  στον   γκρεμό.  

Τώρα  ποιος   ή  ποιοι   θα  μας  σώσουν ,πως  θα μπούμε  σ’   άλλο  τρένο ,  και  πως   θα   επιδιορθωθούν   οι   ράγες  , είναι    ένα  ερώτημα.
Λοιπόν ,ήρθε  η  ώρα  που  όλοι,  πρέπει ν’ αναλογιστούν τις  ευθύνες  τους.  

Οι  αλλαγές , τόσο  στη νοοτροπία  , οσο  και στις κοινωνικές  συνθήκες  θα  προέλθουν  απο  τους  νέους. Πρέπει  να  προέλθουν απο   αυτούς  τους   ανθρώπους, τους πολίτες που δεν  είναι  διαβρωμένοι   απο  την  εξουσία  της καρέκλας ,τούς  νέους  που  εχουν   όραμα  , ιδέες  και  διάθεση  για  δουλειά.
Ο αγώνας  είναι  σκληρός   και  οι θυσίες  πιθανόν  μεγάλες  και μακροχρόνιες.
Ας  πάρουμε   λίγο απο τον ορθολογισμό  των  προτεσταντών  κι ας  δουλέψουμε  με το πάθος  του  ανατολίτη  , του  μεσογειακού  ταλαντούχου  ατόμου.
Μαιμούδιζε   δεκάδες  χρόνια  η   ελλαδίτσα  μας . 

Υιοθετούσε  τρόπους ζωής συμπεριφορές    του  δυτικού  κόσμου,  λάιτ   κατά  κύριο λόγο , κι  όχι τα ουσιώδη. .
Η   οργάνωση, η διαφάνεια , η αξιοκρατία, η  υπευθυνότητα  εδωσαν  σιγά –σιγά  τη θέση  τους  σ’ άλλα  φαινόμενα  με  τα γνωστά αποτελέσματα.
Η  χώρα  που  γέννησε τη  δημοκρατία,  τη  φιλοσοφία  και  τις επιστήμες   ,έγινε  με το πέρασμα  των  χρόνων  το  μαύρο πρόβατο  της  δύσης.  

Κι  ενώ  η  δύση  οργάνωνε  τις  κοινωνίες  της  ,βασιζόμενη  στις  ελληνικές  αξίες , εμείς  εδώ, ειδικά  η  γενιά  του   πολυτεχνείου ,που  είναι  άλλωστε ,ως ένα μεγάλο βαθμό ο ρυθμιστής  των  πραγμάτων σήμερα- ξεπουλούσαμε   την  αντίσταση  στο πολυτεχνείο  και τα  αριστερά  μας αμπέχονα , για  μια  μεζονέτα  στα  βόρεια προάστια , μια  βίλα  σ’  ένα  αιγαιοπελαγίτικο νησί,  ένα  τζίπ , μερικά  ζευγάρια  δωδεκάποντες  γόβες, ακριβά  ταγιέρ και ταχύπλοα.
Κι  όλοι  ήταν  ευχαριστημένοι ,ευτυχισμένοι  και  βολεμένοι. 

Οι στιγμές  αυτοκριτικής  και  συνειδητοποίησης  του  λάθους  ελάχιστες έως  ανύπαρκτες , καλύπτονταν  απο  την  εύκολη   δικαιολογία  ‘’ εγώ θα φτιάξω  ,το  σύστημα, εγώ θα βγάλω  το φίδι  απο την τρύπα.

Τι  με νοιάζει  εμένα , με συμφέρει  εμένα  αυτό ή το άλλο .?Δεν βαριέσαι   αδερφέ  μου ‘’και ενώ  έρεαν  τα μπουκάλια  με  το ουίσκι  και  τα  καλάθια με τα   γαρύφαλλα   στα  πόδια  και τους κοιλιακούς  της  κάθε  ‘αφωνης  τραγουδιάρας  .
Ο ωχαδερφισμός  σ’ ολο  του μεγαλείο  ( παραπέμπω  στο  βιβλίο  του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου  ΄΄ο  ωχαδερφισμός των ελλήνων΄΄, καθώς  και σ’ άρθρα  του καθηγητή  Δ.Γιανναρά ) .
Τώρα , ας  αποχαιρετίσουμε  οι νεοέλληνες ο καθένας  ξεχωριστά  ΄΄την αλεξάνδρεια της αυταπάτης του ΄΄   αφού  τόσα  χρόνια  δεν  ακούγαμε  ‘’κρότον κτιστών  ή ηχον’’ αφού ΄΄ανεπαισθήτως  κλειστήκαμε   απο  τον  κόσμον  έξω.΄΄
Ισως    η χρονική  και  ιστορική  συγκυρία  είναι  μια  ευκαιρία  οι  νεόλληνες  να  στραφούν  σε   αναζητήσεις  πιο πνευματικές , να οργανώσουν  την ζωή  τους  επάνω    σε’ αλλες  αξίες . 

Η  οικονομική  κρίση  , δεν ευνοεί την  άσκοπη  σπατάλη  χρήματος.
Ας  επιστρέψουμε   στις  παρέες  ,στις   ουσιαστικές  συζητήσεις  και στη  μελέτη. 

Αν διαβάσουμε   λίγη ιστορία   όχι   μόνο   της  χώρας   μας  αλλά   και  την παγκόσμια  θα  δούμε  τα πράγματα  διαφορετικά. 

Να  δούμε  πως  οι  λαοί  αυτού  του  κόσμου , αυτού που θαυμάζουμε  οι περισσότερου , του  δυτικού  εννοώ, οργάνωσαν τις κοινωνίες  χωρίς   τα  δικά  μας  λάθη. 

Μπορούμε  να πάρουμε  ο,τι  καλό  και ν΄απορρίψουμε  ο,τι  δεν   συνάδει , δεν  ταιριάζει  στη  κουλτούρα  μας ,στην ψυχοσύνθεση  μας.
Ας  επιστρέψουμε  στην  αγαπησιάρικη  παρέα , που  συζητάει, ονειρεύεται, οραματίζεται , σχεδιάζει  , απομακρύνοντας  τον ατομικισμό  και τον ωχαδερφισμό των τελευταίων  δεκαετιών. 

Εξ αλλου   ,είναι  γνωστό , οτι  στην μικρή μας χώρα  οι παρέες  λειτούργησαν   ως πυρήνες  πνευματικής  δράσης  κι  άφησαν  έργο.
Μήπως υπάρχει  ακόμα  χρόνος , πριν  το τρένο  τσακιστεί   στο  γκρεμό?

Πηγή: http://mauroprovato.gr

  sak tsak