Η κόρη του Ανδρέα Παπανδρέου, Σοφία, σε μια αυθόρμητη συναισθηματική εκμυστήρευση, μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε πει:
«Ο Καραμανλής φεύγει σαν Εθνάρχης, έχοντας την καθολική αναγνώριση της κοινωνίας».
Υπονοώντας ότι ο πατέρας της, ο εμπνευστής, θεμελιωτής και ιστορικός ηγέτης του πολιτικού αιτήματος της Αλλαγής, δεν είχε ανάλογη τύχη.
Και βέβαια, δεν είχε καθόλου άδικο, αν θυμηθούμε τα χρόνια της Αγράμπελης, και της “ροζ βίλας”.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε πιθανότατα ο μόνος πολιτικός ηγέτης στην Ιστορία του τόπου, τουλάχιστον μετά την Απελευθέρωση, που πίστεψε, και το έδειξε με πράξεις, στην εθνική συμφιλίωση.
Στη συνένωση δυνάμεων. Στην πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό, ως μαθητικές πράξεις της προόδου, του εκσυγχρονισμού, της εξέλιξης. Ίσως να τον βοήθησαν και οι συγκυρίες. ..
Ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος, εξέφραζε τον «έναν πόλο», έχοντας απέναντί του τον βασιλιά Κωνσταντίνο, σε μια βαθιά διχασμένη, διαιρεμένη ελληνική κοινωνία. Ούτε ο Γεώργιος Παπανδρέου πέτυχε να γίνει αποδεκτός ως «Γέρος της Δημοκρατίας», πέρα από την ευρεία Κεντροαριστερά.
Ο Καραμανλής τα κατάφερε.
Ίσως επειδή επέστρεψε από την αυτοεξορία στο Παρίσι, έχοντας αφήσει πίσω τις φορτίσεις της πολιτικής νιότης του.
Ένας Καραμανλής εθνικός ηγέτης, ο μόνος που μπορούσε, και πέτυχε, να παραλάβει μια χώρα παράλυτη, έπειτα από επταετή δικτατορία, και μέσα σε λιγότερο από έξι χρόνια, να την εντάξει… με το ζόρι, στη μεγάλη, φιλόξενη και… γαλαντόμα ευρωπαϊκή οικογένεια.
Η πολιτική κληρονομιά του «καραμανλισμού», είναι η αίσθηση του μέτρου, της ευθύνης και του καθήκοντος. Η «δωρικού τύπου» προσήλωση στην επίτευξη του στόχου που έχει τεθεί. Η αποξένωση της προσωπικότητας του ηγέτη, από τους συνήθεις πειρασμούς του… μεγαλείου, του… αυτοθαυμασμού, της… κολακείας, της… επίδειξης, της… κοσμικότητας.
Ο Καραμανλής είχε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ηγέτη, που θα κατάφερνε να βγάλει ακόμη και σήμερα τη χώρα από την κρίση. Γι’ αυτό και η απουσία τέτοιων ηγετών, καθίσταται περισσότερο εμφανής και θλιβερή για τον τόπο.
Ένας τέτοιος ηγέτης, είναι προφανές ότι… αν έβλεπε τι συμβαίνει εδώ και μερικές εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, με τους «διαπληκτισμούς» για το που θα στηθεί ο ανδριάντας του, είναι βέβαιο ότι… θα πετούσε στη θάλασσα του Θερμαϊκού, τον ανδριάντα, τους εμπνευστές του, και εκείνους που δίνουν συνέχεια στο θέμα. Λέγοντας και ορισμένα… γαλλικά, με βαριά, σερραϊκή προφορά.
Άλλωστε, είχε μιλήσει εγκαίρως περί του «φρενοκομείου». Για να μην ξεχνιόμαστε.
Ο Ρωμύλος Κομνηνός είναι πολιτικός επιστήμονας και επικοινωνιολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου