Απειλή πραξικοπήματος στην Ελλάδα

Οι κρίσεις  -αυτή που περνά η Ευρώπη από το 2008 δεν αποτελεί εξαίρεση-   δρουν ως ισχυροί αποκαλυπτικοί μηχανισμοί.  

Από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, η απειλή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) να κόψει κάθε τροφοδοσία του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι πλέον υπόθεση  -που αναφέραμε τη Τρίτη στις στήλες μας-  αλλά πραγματικότητα.

Ο εκβιασμός είναι σαφής:
εάν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν εγκαταλείψει, τον Φεβρουάριο, την εφαρμογή του προγράμματος της, οι ελληνικές τράπεζες θα στερηθούν από οξυγόνο. 

Στη σύγκρουση μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου  -και τα ανταγωνιστικά οικονομικά σχέδια τους-  τοθεσμικό ίδρυμα που διευθύνεται από τον Mario Draghi, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs ¹, επέλεξε το στρατόπεδο του .

Δεν ήταν έκπληξη. Η υποτιθέμενη ουδετερότητα των κεντρικών τραπεζών   -νεοκλασικό τέχνασμα  που σχεδιάστηκε για να αφαιρέσει τον έλεγχο του νομίσματος από τη περίμετρο της δημοκρατίας-  σπεύδει να εξαφανιστεί μόλις διακυβεύονται ορισμένα συμφέροντα.
Το παρατηρήσαμε αμέσως μετά την κρίση των subprime, όταν οι εγχώριες εθνικές τράπεζες είχαν διαταχθεί να εξυγιαίνουν τις ιδιωτικές ομόλογες τους. 

Στη συνέχεια, ξεχνώντας ξαφνικά το αντι-πληθωριστικό δόγμα τους, αυτοί οι ίδιοι φορείς που είναι αρμόδιοι για την έκδοση του νομίσματος, το δάνεισαν γενναιόδωρα, με γελοία επιτόκια στις ιδιωτικές τράπεζες. 

Τεράστια χρηματικά ποσά καρποφόρησαν οι χρηματοπιστωτές σε αναδυόμενες ή κερδοσκοπικές αγορές, ενισχύοντας την κερδοφορία τους. Και όλα αυτά με το πρόσχημα της ενίσχυσης της τοπικής πραγματικής οικονομίας ... 

Ακόμα και η Ελβετία είχε παρασυρθεί και, μετά τη διάσωση της UBS, ενίσχυσε πάλι την Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας το 2011, όταν το ισχυρό φράγκο άρχισε να απειλεί τα περιθώρια κέρδους της εξαγωγικής βιομηχανίας . Πριν να ανακληθεί στην πραγματικότητα τον περασμένο Ιανουάριο από μεγαλύτερους παίκτες.

 
Ωστόσο, ένα από τα δύο πράγματα συμβαίνει: είτε αυτά τα ιδρύματα έχουν καθήκοντα άσκησης οικονομικής πολιτικής και πρέπει να υπόκεινται στην πολιτική εξουσία, είτε είναι απλά τεχνικές υπηρεσίες, μόνο αρμόδιες για να ελέγχουν το πληθωρισμό, και ως εκ τούτου μπορούν να χειραφετηθούν από τις  κυβερνήσεις. 

Την απάντηση, φρόντισε η ΕΚΤ να μας την υπενθυμίσει τη Τετάρτη, αρνούμενη να θεωρήσει την αξία των ελληνικών ομολόγων, ενώ η Αθήνα είχε εγείρει την ίδια ημέρα, 812,5  εκατομμύρια ευρώ με  2,75% στις χρηματοπιστωτικές αγορές 

Το πλήγμα είναι άτιμο:  η Αθήνα δεν είχε λάβει καμία μονομερή ενέργεια που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την υποτίμηση των υποχρεώσεών της. 

Είναι πολιτικό: στοχεύει την αχίλλειος πτέρνα των Ελλήνων, τις ιδιωτικές τράπεζες «τους».

Είναι ιδεολογικό: θέλει να αναγκάσει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει το σχέδιο εξόδου της από τη κρίση που όμως εγκρίθηκε από τις κάλπες (δικαιότερη φορολόγηση, καταπολέμηση της διαφθοράς, τόνωση της κατανάλωσης) και να επανεξετάσει τα μέτρα ιδιωτικοποιήσεων και λιτότητας που επιβλήθηκαν από τη Τρόικα. 

Μια στρατηγική περικύκλωσης, αφού προϋποθέτει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να αναλάβει τον έλεγχο της κεντρικής τράπεζας της, ή ακόμη και του σύνολου των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της και να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. 

Συμπεριληπτικά: το θεσμικό ίδρυμα έκδοσης νομίσματος των Ελλήνων στράφηκε εναντίον τους. 
Όπως μια χούφτα πραξικοπηματιών Στρατηγών, ο πρώην μισθοφόρος της Goldman Sachs και οι ανώτεροι υπάλληλοι του, όρθωσαν το ανάστημά τους εναντίον μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, απειλώντας την με οικονομικό πραξικόπημα, αν δεν ξαναβρεί τα «λογικά» της ... 

Αυτή η «Μάχη των Αθηνών», όπως κάποτε εκείνη της Χιλής, ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα.

Είναι η μάχη της δημοκρατίας ενάντια στην παντοδυναμία της νεοφιλελεύθερης ζουρλομανδύας.

Πέρα από την αυθόρμητη αλληλεγγύη μας με τον ελληνικό λαό, μας αφορά όλες και όλους.

¹  Υπενθυμίζεται ότι ο Mario Draghi ήταν υπεύθυνος των ευρωπαϊκών δημόσιων χρέων στην GoldmanSachs, τη στιγμή που αυτή η τράπεζα φαλκίδευε τους ελληνικούς λογαριασμούς.

Benito Perez στο LE COURRIER (Ελβετία)     (μτφρ. Κριστιάν)

 LE COURRIER