Οι ανάρμοστες εργασιακές σχέσεις

Υπάρχουν πολλές πλευρές της κρίσης που σαρώνει τη χώρα μας. 

Μία από αυτές είναι και οι εργασιακές σχέσεις, με καθημερινές ιστορίες που σε κάνουν να ρωτάς: Υπάρχει πιο κάτω από εδώ; 

Σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ, του υπουργείου Εργασίας, τον Οκτώβριο 6 στις 10 προσλήψεις αφορούσαν ελαστικές μορφές απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασία. 

Ενώ όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι λέξεις «ελαστικές μορφές απασχόλησης» και «εκ περιτροπής». Κατά τα στοιχεία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, πολλοί εργαζόμενοι δεν έχουν πληρωθεί από 2 έως και 15 μήνες...


Είναι γνωστό, το βιώσαμε όλοι στο εργατικό τομάρι μας, ότι τα Μνημόνια έχουν επιφέρει δραματικές αλλαγές (και) στην εργασία, οι οποίες θυμίζουν, πλέον, σεξ δίχως απόλαυση: Οι ανάρμοστες εργασιακές σχέσεις έχουν μετατραπεί σε ομαδικό βιασμό για τους εργαζόμενους. 

Καθημερινά, έρχονται στην επικαιρότητα πολλά παρόμοια κρούσματα, προς επίρρωση της μόνιμης επωδού, σχεδόν κάθε εργοδότη, «διανύουμε δύσκολους καιρούς, δεν κερδίζει η επιχείρηση». Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο φυσικά και συμβαίνει, αλλά από αυτό το σημείο μέχρι και την καταπάτηση κάθε θεμελιώδους εργατικού δικαιώματος, υπάρχει τεράστια απόσταση - ούτε η ίδια η Επιθεώρηση Εργασίας δεν μπορεί να την καλύψει. Άσε που μπορεί να έχουν μεταταχθεί κάποιοι και από εκεί.

Τελευταίο (αλλά όχι έσχατο;) παράδειγμα, που ελάχιστα απέχει από την εποχή που οι εργάτες ήταν σκλάβοι και είχαν μπάλα στα πόδια, είναι ένα νέο μοντέλο επιχειρησιακής σύμβασης: «Νομιμοποιεί» -πρωτοφανές στα εργατικά χρονικά- την τρίμηνη απλήρωτη εργασία-απασχόληση, «προσφέρει» ένα σίγουρο φουλ δουλειάς επί εξαήμερο και κάνει πακέτο οποιαδήποτε άλλη παροχή, με την καταβολή των δώρων-επιδομάτων. Ωραίο;

Θα μου πεις «έλα ρε, αυτά δε γίνονται». Πρόσφατα, ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι όπως και μια άλλη (καθαριότητας) κατήρτισαν μια τέτοια επιχειρησιακή σύμβαση. Αυτό που λέμε «Ησυχία, τάξη και security»...

Ανάμεσα στα υπέροχα αυτής της υπόθεσης με την εν λόγω σύμβαση, συναντάμε και το ότι οι εργαζόμενοι φέρονται να συναινούν με την πληρωμή τους ανά... τρίμηνο. Ναι. 

Οι εργαζόμενοι δε θα πληρώνονται κάθε μήνα, αλλά ανά τρεις! 

Το θέμα από τη μία δεν εστιάζεται μόνο εκεί, από την άλλη τώρα θα αρχίσει να παίρνει πολτικές διαστάσεις. 

Η ΔΗΜΑΡ, μάλιστα, έβγαλε ανακοίνωση επί του θέματος: «Η σύναψη πέντε κλαδικών συμβάσεων, που προβλέπουν το δικαίωμα του εργοδότη να καθυστερεί την καταβολή μισθών έως και 90 ημέρες, συνιστά ανεπανόρθωτο πλήγμα στο δικαίωμα των εργαζόμενων για αξιοπρεπή εργασία. Το Υπουργείο Εργασίας οφείλει να προστατέψει τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Καλούμε τον Υπουργό να ακυρώσει με σχετική απόφαση τη συγκεκριμένη ρύθμιση».

Μέχρι τώρα -χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνούσαμε- ξέραμε ότι λόγω Μνημονίων θα υπάρχει ελαστικοποίηση προς τους εργοδότες, θα υπάρχει μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, ότι γενικότερα θα υπήρχε μια «διαπραγμάτευση», με φόντο τις εργασιακές σχέσεις. Αυτό, όμως, (και) με τις εταιρείες security και καθαριότητας, ξεπερνά κάθε προηγούμενο, όπως και οι πέντε κλαδικές συμβάσεις.

Πλέον, στις μέρες μας δε μιλάμε μόνο για το (χαμηλό, συνήθως) ύψος της αμοιβής, αλλά και για τον χρόνο καταβολής της. Και επειδή δεν υπάρχει κράτος για να παρέμβει και να σταματήσει αυτή την εργασιακή κατρακύλα, ο κάθε ιδιοκτήτης-εργοδότης, μπορεί να συμπεριφέρεται όπως θέλει, τον καλύπτει(;) ο νόμος, του παρέχει κάλυψη το κράτος.

Και έτσι, ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι εργαζόμενοι να παρέχουν κανονικά -και πολύ παραπάνω- τις υπηρεσίες τους, ενώ οι εργοδότες και οι επιχειρήσεις τούς επιβάλλουν νέους τρόπους πληρωμής ή και απληρωσιά ή, «απλώς», καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών - «επειδή δε βγαίνει η επιχείρηση».

Και ο εργαζόμενος τι μπορεί να κάνει; Παραμένει απλήρωτος όμηρος, υπό την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας στη συνέχεια, οπότε έτσι δέχεται εις βάρος του οποιαδήποτε βλαπτική εργασιακή μεταβολή. Και έτσι, το ένα φέρνει το άλλο: Επιτείνεται η ύφεση, τα ασφαλιστικά ταμεία σχεδόν δεν αναπνέουν, η κοινωνία και η μεσαία τάξη αποσυντίθενται. Πάντως, αν αυτός ήταν μέχρι τώρα ο κυβερνητικός-μνημονιακός τρόπος «για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα», ας βρουν άλλον, ο εν λόγω δεν έπιασε, δεν βγήκε, δεν απέδωσε - τι δεν καταλαβαίνουν; Ας ρίξουν μια ματιά στο Εργατικό Δίκαιο που έγινε τεύχη lifestyle περιοδικών για τις ζωές των άλλων.

Και το θέμα είναι ότι μάλλον δεν υπολογίζουν οι κρατούντες πως οι μεγαλύτερες ανατροπές στην Ιστορία έλαβαν χώρα όποτε ήταν δυσαρεστημένοι οι εργαζόμενοι. Κι αυτό το λέω με security, έτσι;
Σπύρος Σεραφείμ