Έκτακτες ειδήσεις: "Σαμαράς ή κάφροι"

Κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει το τελευταίο διάστημα. 

Διαβάζω τα καθεστωτικά μήντια και βλέπω ότι ο Σαμαράς δεν είναι πια το Τέρας της Αποκαλύψεως!. 

Η εξήγηση αυτού του φαινομένου συνδέεται με μία πολύ βαθιά αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό. 

Εξηγούμαι.

Είναι αποδεκτό νομίζω σε κάθε καλοπροαίρετο αναλυτή ότι στην Ελλάδα τα κύρια media παραδοσιακά υποστηρίζανε, σε διαφορετικό βαθμό, ΠΑΣΟΚ. 

Ένας λόγος είναι οι αριστερές προτιμήσεις των ίδιων των δημοσιογράφων. 

Αυτοί που επιλέγουν αυτό το επάγγελμα οδηγούνται αρχικά από ιδεολογικά κίνητρα και προέρχονται κυρίως από τις κοινωνικές επιστήμες ...

(οι φίλοι της αγοράς από την άλλη συνήθως πάνε σε λιγότερο ευγενείς τομείς, όπου σκοπός είναι να παράγουν και να κάνουν λεφτά).

Ο δεύτερος λόγος είναι η διαπλοκή των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών με το πασοκικό κράτος. Τα «νέα τζάκια» του Ανδρέα συγκρούστηκαν με τον Μητσοτάκη, κάνανε business as usual επί Σημίτη, απέφυγαν την αρχική επίθεση του Καραμανλή στους «νταβατζήδες» και λατρέψανε τον "Γιώργο".

Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το πάθος ενάντια στους δεξιούς ηγέτες με πρώτο παθόντα τον Μητσοτάκη.  

Ο Σαμαράς, που πριν ήτανε σχετικά στο απυρόβλητο, σαν ηγέτης της ΝΔ δεν απόφυγε αυτήν την μοίρα. Εθνικιστής, καιροσκόπος, λαϊκιστής κλπ. Ξαφνικά όμως, η εικόνα του το τέρατος της αποκαλύψεως εξαφανίστηκε. Και τώρα ο Σαμαράς παρουσιάζεται σχεδόν θετικά.

Ο λόγος για αυτήν την δραματική αλλαγή είναι η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η άνοδος της «παράταξης της καθυστέρησης». 

Μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ δρούσε σαν κεντρώος πόλος που συγκέντρωνε ετερόκλητα στοιχεία. Από τραμπούκους συνδικαλιστές μέχρι εξευγενισμένους αριστερούς (π.χ. κρατικοδίαιτοι ακαδημαϊκοί). 

Ο συνεκτικός αυτός πόλος αυτός δεν υπάρχει πια και το πολιτικό τοπίο ξεκαθαρίζει στις δύο πραγματικές παρατάξεις: την ακήρυχτη παράταξη των μεταρρυθμίσεων και την παράταξη της καθυστέρησης. Προσοχή, η διάκριση εδώ δεν γίνεται με βάση την στάση στο μνημόνιο, αλλά την στάση στην πραγματική αιτία του προβλήματος, τον κρατισμό. Και τα κίνητρα δεν είναι απαραίτητα ιδεολογικά, αλλά πολλές φορές πραγματιστικά.

Το μεταρρυθμιστικό μπλοκ επιζητά δραστικές αλλαγές στο status quo, μείωση των δαπανών του κράτους, απελευθέρωση της αγοράς και μείωση της φορολογίας. Σε αυτό περιλαμβάνονται «μνημονιακοί» προοδευτικοί, πραγματιστές ψηφοφόροι της ΝΔ, μετριοπαθείς φιλελεύθεροι τύπου Μάνου/ΔΗΣΥ και ριζοσπάστες φιλελεύθεροι τύπου ΜπλεΜήλο που αντιτίθεντο στο μνημόνιο γιατί το έβρισκαν πολύ λίγο. Σε αυτό το μπλοκ οι συμπάθειες κάθε άλλο παρά δεδομένες είναι, αλλά ο σκοπός είναι κοινός: μείωση του κράτους για να σωθεί η χώρα.

Το μπλοκ της καθυστέρησης επιζητά να διατηρήσει και να δυναμώσει το status quo, το μεγάλο κράτος, την εκμετάλλευση των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα από το παρασιτικό δημόσιο και την εκμετάλλευση της κοινωνίας από ομάδες προνομιούχων. Σε αυτό περιλαμβάνονται όλα τα κόμματα της επίσημης αριστεράς και τα ακροδεξιά ξαδέρφια τους. Η γνωστή μας φαιοκόκκινη συμμαχία, με νέες παρουσίες.

Είναι η άνοδος αυτής της καθυστερητικής παράταξης που τρομάζει τα κατεστημένα media.  

Το κτήνος που τάιζαν τόσα χρόνια τώρα είναι έτοιμο να καταβροχθίσει την χώρα. 

Το δίλλημα τώρα είναι παρόμοιο με αυτό που είχε η Γαλλία το 2002 όταν οι ψηφοφόρoι είχαν να επιλέξουν μεταξύ Σιράκ και Λεπέν. 

Στην περίπτωση μας, το δίλημμα είναι απλό: Σαμαράς ή κάφροι.  

Για κάποιον που απεχθάνεται την κατεστημένη αριστερά στην Ελλάδα, το schadenfreude είναι διπλό. 

Πρώτα, το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε από έναν Παπανδρέου. 

Τώρα το πασοκικό κατεστημένο των μήντια θα πρέπει να υποστηρίξει Σαμαρά.

. Στέφανος Αθανασιάδης

Μπλε μήλο