Η λύση στην κρίση της Ευρωζώνης: Είναι η πραγματική οικονομία, ανόητε!

Είναι θετικό γεγονός ότι και στην Γερμανία υπάρχουν φωνές που διαφωνούν με την πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας, ως απάντηση στην κρίση χρέους της ευρωζώνης. 

Τον δρόμο της ανάπτυξης, προτείνει και ο πρώην υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας (2005-2009), Frank-Walter Steinmeier , στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ’Frankfurter Allgemeine Zeitung’:  

Η λύση στην κρίση της Ευρωζώνης: Είναι η πραγματική οικονομία, ανόητε!

“Η Ευρώπη μπορεί να επιτύχει ανάπτυξη και αύξηση της απασχόλησης με μια βιομηχανική πολιτική που να ενθαρρύνει τις επενδύσεις. Δεν οδηγεί πουθενά το να προσκυνάμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα...

Η Ευρώπη είναι  εξασθενημένη από τα αποτελέσματα των τελευταίων δύο ετών, εξαιτίας της απελπιστικής διαχείρισης της κρίσης. Η συνταγογραφούμενη θεραπεία μοιάζει με την παλιά θεραπεία της αφαίμαξης (Κάποτε οι γιατροί πίστευαν ότι αφαιρώντας το αίμα του ασθενούς θα μπορούσαν να καθαρίσουν τους κακούς “χυμούς” οι οποίοι προκαλούσαν τις ασθένειες. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η αφαίμαξη έκανε τον ασθενή πιο αδύναμο, και το ενδεχόμενο να υποκύψει πιο πιθανό.)

Τα αυξανόμενα χρέη εξοφλούνται με καινούργια δάνεια, και τα νέα δάνεια συνδέονται με αυστηρά μέτρα λιτότητας. Το αποτέλεσμα είναι μεγαλύτερη ύφεση, υψηλότερα επιτόκια για την αναχρηματοδότηση των δανείων, ανάγκη για ανεξέλεγκτη οικονομική ενίσχυση των νοτίων χωρών της ευρωζώνης. 

Η Ελλάδα αποτελεί δραματικό προμήνυμα για την κατεύθυνση που μπορούν να πάρουν τα πράγματα. Όμως και το ρεκόρ ανεργίας στην Ισπανία  (άνω του 22%) καθώς και τα επιτόκια ρεκόρ για τα Πορτογαλικά ομόλογα, δείχνουν ότι ο πυρετός της κρίσης απέχει πολύ από το να υποχωρήσει. 

Η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία ακόμα δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και του χρέους. Είναι ένας φαύλος κύκλος που αυξάνει τον κίνδυνο διάσπασης της ευρωζώνης – κάτι που ήταν αδιανόητο το 2009.

Χρειάστηκαν δύο χρόνια μάταιων προσπαθειών των κυβερνήσεων, για  να αρχίσουμε επιτέλους  να μιλάμε πάλι για ανάπτυξη και απασχόληση,  ως στόχο της Ευρώπης. Αυτή η αλλαγή στάσης, υπαγορεύεται από το σοκ. Η πιστοληπτική υποβάθμιση της Γαλλίας, οκτώ άλλων χωρών της ευρωζώνης και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δείχνουν ότι οι αγορές κεφαλαίων προβλέπουν ένα καθοδικό σπιράλ.

Επιβάλλεται να καθοριστεί άμεσα μια νέα πορεία και να εφαρμοστεί μια πιο συνεκτική και συγκεκριμένη στρατηγική.

Πρώτο και σημαντικότερο: η τρέχουσα κατάσταση απαιτεί από εμάς να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να εξασφαλιστεί ροή ιδιωτικών κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία των χωρών που βρίσκονται στην κρίση. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξει εγγύηση ότι αυτές οι χώρες και οι τράπεζες  τους μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους – μέσω ενός ισχυρού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας που μπορεί να εφοδιαστεί με ρευστότητα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και μέσω μείωσης του χρέους όπως  προτείνεται από το Γερμανικό Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων. Η ανάπτυξη χρειάζεται ιδιωτικές επενδύσεις και οι επενδύσεις χρειάζονται ασφάλεια!

Δεύτερον, πρέπει να αρθούν τυχόν εμπόδια για να έρθουν επενδύσεις στην Ευρώπη και να δοθεί η ελπίδα για ανάκαμψη της οικονομίας, προκειμένου να επιστρέψουν οι διστακτικοί ιδιώτες επενδυτές οι οποίοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους. Πιο σημαντικό καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε ένα ολοκληρωμένο ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων, το οποίο θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα των προβληματικών χωρών, θα  επεκτείνει τις  βιομηχανικές υποδομές της Ευρώπης – ιδιαίτερα τα δίκτυα ενέργειας – και θα προωθήσει την έρευνα και της ανάπτυξη. Προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι η ορμή της αλλαγής δεν θα χαθεί στην υπερβολική γραφειοκρατία, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων πρέπει να παίξει κεντρικό ρόλο. Μια κρίσιμη παράμετρος είναι ότι τα παραπάνω δεν θα χρηματοδοτηθούν με νέα χρέη, αλλά από ένα ευρωπαϊκό φόρο χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, ο οποίος θα μπορούσε να αποφέρει έως και 50 δις €, αν η Ευρώπη είναι ενωμένη σ’ αυτό το ζήτημα. Για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει μεγάλη σημασία και είναι καιρός να δείξουμε ότι μπορούμε.

Η φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών αγορών, η προώθηση της έρευνας και της ανάπτυξης, η ενεργοποίηση επενδυτικού κλίματος, θα αποδείξουν ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας  και αλλάζουμε την εστίαση μας. ”Είναι η πραγματική οικονομία, ανόητε!” είναι κάτι που ακούγεται ακόμα και από τα  αγγλοσαξονική έθνη.

Για μία δεκαετία, ο όρος «βιομηχανική πολιτική» ήταν από τους πιο ντεμοντέ όρους στην πολιτική. Αλλά τώρα πρέπει να σταματήσουμε να υποκύπτουμε στις απαιτήσεις των αγορών. 

Η δύναμη της Γερμανίας – η δύναμη που μας έχει κάνει την άγκυρα της Ευρώπης – είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς πολλών ετών για τη βελτίωση και τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανικής παραγωγής. Είναι επίσης ο καρπός της άρνησης μας να ακολουθήσουμε τις μοντέρνες αλλά λανθασμένες προτροπές του Λονδίνου και του Νταβός, που επιτάχυναν το βολάν των αγορών κατά μερικές περιστροφές κάθε χρόνο. 

Θέλουμε λιγότερη υποταγή σε ένα σύστημα απλής απορρόφησης της αξίας, και περισσότερο σεβασμό για την επίπονη διαδικασία της δημιουργίας αξίας. Το αίτημα αυτό δεν προέρχεται από το κίνημα ‘Occupy Wall Street’, αλλά από τα διοικητικά συμβούλια των γερμανικών βιομηχανικών επιχειρήσεων.

Πρέπει να αντιληφθούμε τη μεγάλη παγκόσμια πρόκληση που ξεπερνάει την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική αγορά και την κρίση χρέους. 

Η Κίνα θα έχει ξεπεράσει μέχρι το 2020 την Αμερική όσο αφορά  το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν. Η δημογραφική εξέλιξη στην Ευρώπη δείχνει ότι πηγαίνουμε προς λιγότερο ενεργό πληθυσμό, σε μια γηράσκουσα κοινωνία. Οι πόροι γίνονται όλο και σπανιότεροι. 

Αν θέλουμε να προωθήσουμε έναν αναπτυξιακό δρόμο, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην ποιότητα της αξίας που δημιουργούμε. 

Δεν αποτελεί λύση η αύξηση του ΑΕΠ με κάθε κόστος και τα γρήγορη χρηματοοικονομικά κέρδη,  σε ένα περιβάλλον κακών συνθηκών εργασίας και σπατάλης των περιβαλλοντικών πόρων. Αυτό μας δείχνουν και τα πρόσφατα νέα όπως η πτώχευση της Schlecker.

Η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να καινοτομήσει και να υποστηρίξει μια βιώσιμη παγκόσμια οικονομία. 

Κάτι τέτοιο συνεπάγεται την αντιμετώπιση των μεγάλων παγκόσμιων προκλήσεων: διατήρηση υγιούς ανάπτυξης, αποδοτική χρήση της ενέργειας παραγόμενη από ανανεώσιμες πηγές, και διασφάλιση της κινητικότητας ενώ τα ορυκτά καύσιμα γίνονται όλο σπανιότερα και ακριβότερα. 

Αυτά τα προβλήματα απαιτούν πραγματικές λύσεις. Για να τις βρούμε, χρειαζόμαστε εξαιρετικούς ερευνητές, προγραμματιστές, μηχανικούς και ειδικούς. 

Η οικονομία του μέλλοντος χρειάζεται την βιομηχανία του μέλλοντος. 

Στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, ο ρόλος της Ευρώπης πρέπει να είναι η σύλληψη, η ανάπτυξη και η παροχή νέων προϊόντων για ένα βιώσιμο οικονομικό μοντέλο που θα εξασφαλίζει την ευημερία των σχεδόν 9 δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό είναι το τωρινό Ευρωπαϊκό όνειρο.”

• Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com