Θα δεχθούμε τη «Βουλγαρική» μας μοίρα;

Η Ελλάδα θέλει από την αρχή. 

Κι αυτό θα κοστίσει στους Έλληνες απελπισία για πολλά χρόνια. Όπως μετά το 45 και τον πόλεμο, ή μετά το 50 και τον εμφύλιο.

Σκληρός ήταν ο Απρίλης του 45 στις ρεμπέτικες μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι.

Και μακάρι να βρεθεί ο ωραίος Μάνος του μέλλοντος για να τραγουδήσει την άνοιξη του 2012

Η Ελλάδα θέλει από την αρχή γιατί χρεοκόπησε και γιατί είναι μια χώρα στημένη λάθος, ανεπίκαιρα και αντιπαραγωγικά.

Για να στηθεί από την αρχή το βασικό ερώτημα είναι:

Τι θα εκπροσωπεί η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. 

Πως θα συνδυασθούν, δηλαδή σε τι δοσολογία τα πλουτοπαραγωγικά στοιχεία της χώρας. Αγροτικά προϊόντα, ναυτιλία, τουριστικές υποδομές, μεταφορά και παραγωγή ενέργειας, τουρισμός.

Οι συνδυασμοί είναι πολλοί. 

Εάν επιβληθεί η Βουλγαροποίηση, μειώσεις κόστους και κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού από την αύξηση εμμέσων φόρων- δηλαδή αύξηση τιμών- και την μείωση μισθών και παροχών του δημοσίου, τότε δημιουργείται μια κρίσιμη μάζα αξεπέραστης αδράνειας, που δεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμη στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Δεν πρόκειται μόνο για εμβάθυνση της ύφεσης αλλά για διάρρηξη κοινωνικής συνοχής και γιγάντωση πολύμορφης παραβατικότητας. Απλά δεν είναι διαχειρίσιμο !

Θα κληθούμε να απαντήσουμε πριν το καλοκαίρι σε αυτό το ερώτημα. Όχι μόνο οι πολίτες, αλλά κυρίως οι κυβερνώντες. Χωρίς ιδέες , δίχως άλλη προσέγγιση, θα υποκύψουμε πάλι στο εκβιαστικό δίλημμα της τρόικα.

Αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή.

Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει ανεπίστρεπτα, κι ας ψηφίζουν στο ΠΑΣΟΚ για πρόεδρο κι ας επιστρέφουν στην Ν.Δ. οι βουλευτές.

Έχει χρεοκοπήσει εντός Ευρώ, με την εποπτεία και την καθοδήγηση των εταίρων, που σημαίνει ότι ο τρόπος που έγινε η χρεοκοπία εξυπηρετεί πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα και μετά τα δικά μας.

Εννοώ ότι , όπως και να το δει κανείς, ακόμη και πολύ αθώα, σαν δυνατότητα κατάστρωσης σχεδίων και απόψεων, πιο καταρτισμένοι και ικανοί είναι οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ μαζί, παρά οι 7 υπάλληλοι οι τρεις εμπειρογνώμονες και οι δυόμιση υπουργοί της Ελλάδας.

Έτσι αναγκαστικά δεν προτείνουμε, δεν διαπραγματευόμαστε, απλώς αντιδρούμε στα σχέδια και προτάσεις που διαμορφώνει η τρόικα, προσπαθώντας, να προσαρμόσουμε λίγο, σε μια πιο ελληνική πραγματικότητα, τις οικονομικές τους αναλύσεις και τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Το έργο είναι καταδικασμένο.

Χρεοκοπήσαμε συντεταγμένα ώστε να μην δημιουργηθεί πρόβλημα μείζον στην ευρωζώνη. Σε αντάλλαγμα δεν αφεθήκαμε σε ελεύθερη πτώση επιστροφής σε δραχμή και μετακυλύσαμε με ευνοϊκούς όρους τα δάνεια της χώρας.

Το κοινωνικό κόστος της χρεοκοπίας μας ήταν περίπου 50% μείωση εισοδημάτων για τους μισθωτούς και συνταξιούχους στην διετία 2009-2011 και διπλασιασμός της ανεργίας από 540.000 σε 1.100.000 ανθρώπους.

Ο κάθε άνεργος, το κάθε ευρώ μείωσης συντάξεων και μισθών δεν είναι αριθμός είναι άνθρωπος, στέρηση και πόνος. Στην περίπτωση των ανέργων ανασφάλεια και αργή αλλά σταθερή απομάκρυνση από την κοινωνία, έξωση που εύκολα γίνεται μίσος για τους «βολεμένους», έννοια που σε λίγο θα περιλαμβάνει όλους τους εργαζόμενους.

Είμαστε μια στρεβλή χώρα.  

Δυο πόλεις με το 43% του πληθυσμού και το 65% της οικονομικής δραστηριότητας. Υπερσυγκέντρωση. Κρίση στην Αθήνα, βουλιάζει την Ελλάδα, δεν υπάρχουν αμορτισέρ διασποράς, τοπικότητας.

Με απίστευτο αριθμό αυτοαπασχολούμενων, μικρομάγαζων, σε τρόφιμα, εστίαση και ένδυση κυρίως.

Με την οικοδομική δραστηριότητα σαν μοχλό απασχόλησης στο παρελθόν, αλλά άναρχα δομημένο, να στηρίζεται στην παραοικονομία, στο άμεσο κέρδος χωρίς προγραμματισμό , σχεδιασμό, ρότα.

Είναι στρεβλά, είναι έξω από κάθε λογική σημερινής εποχής. Αλλά πώς να αλλάξουμε σε λίγους μήνες ή χρόνια , ό,τι από το 1950 και μετά στεριώσαμε; Τι να κάνουμε με τους ανθρώπους, την μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας, που σε αυτή την πραγματικότητα έχουν στρώσει τη ζωή και τα όνειρά τους;

Η κάθε τρόικα, όσο αντιλαμβάνεται πως αυτή είναι η βαθιά Ελλάδα, πίσω από την βιτρίνα των Ολυμπιακών και την Ακρόπολη και τις όμορφες Κυκλάδες, τη Σύμη και το Καστελόριζο, υποχρεώνεται να απαντήσει στο βασικό ερώτημα του ρόλου της χώρας αφυδατώνοντας τις δραστηριότητες, επιμένοντας στην περιστολή και όχι στην ανάπτυξη. Γιατί οι διαρθρωτικές αλλαγές θέλουν πολλά χρόνια για να φέρουν αποτέλεσμα και η μείωση χρέους είναι ανάγκη επιτακτική στο σημερινό Ευρωπαϊκό δόγμα.

Χωρίς δική μας πρόταση, χωρίς στοίχιση και απόφαση με θυσίες δεν θα αποφύγουμε την «Βουλγαρική» μας μοίρα,

Όμως αφού, έτσι κι αλλιώς θα συντριβούμε για πολλά χρόνια, τουλάχιστον να γίνει με όρους μέλλοντος, δηλαδή χτίζοντας μια πιο σύγχρονη Ελλάδα, όχι μόνο ξηλώνοντας τις ζωές μας.

Από Newsit.gr