Η Ελλάδα πρέπει να βρει τη δύναμη να προχωρήσει. Χωρίς το ΠΑΣΟΚ.

Η σχέση του ΠΑΣΟΚ με την Ιστορία είναι βιωματική. Άλλοι θα την έλεγαν πάθους, η… άμεσα ενδιαφερόμενη όμως, μάλλον θα προτιμούσε να ξεχάσει αυτή τη μοιραία για την ίδια και την Ελλάδα γνωριμία.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακάλυψε ότι η Ιστορία είχε χρονοντούλαπο, και επιχείρησε να κλείσει μέσα την… κατ΄εκείνον «Δεξιά».  

Αυτό που μάλλον κατάφερε ήταν να μείνει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ξεχασμένη, μια Ελλάδα περήφανη, με αξιοπρέπεια και εθνικές προτεραιότητες οι οποίες ανανεώνονταν. 

Αντί αυτών, η εθνική προτεραιότητα που επέβαλε στην Ελλάδα το «όλον ΠΑΣΟΚ», ήταν η βουλιμία για την εξουσία. Και η διαρκής σύγκρουση με την πραγματικότητα, κάθε φορά που η πραγματικότητα έκανε το λάθος… να μην συμφωνεί με το ΠΑΣΟΚ.

Τον Ανδρέα διαδέχτηκε ο Σημίτης. 

Ο διαχρονικός πρωταγωνιστής της «ζωής του άλλου», μιας και οικοδόμησε με μεθοδικότητα και την ολόθερμη στήριξη της mediaκής προπαγάνδας το προφίλ του «άλλου πόλου». Τον οποίο βάφτισε εκσυγχρονισμό, και κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία για οκτώ συναπτά χρόνια, έστω κι αν η κοινωνία ήταν απέναντί του, παρά τις «αγιογραφίες» των ΜΜΕ.

Και μετά, ήρθε ο Γιώργος Παπανδρέου, με τα γνωστά αποτελέσματα για τον συνεκτικό ιστό της χώρας, αλλά και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, σε σχέση με τις κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές εφεδρείες του.

Ας μείνουμε όμως στο 1996. 

Το tipping point που προσέφερε στο ΠΑΣΟΚ μια βαθιά πολιτική ανάσα διαρκείας. Δεν ήταν η εκλογή Σημίτη από μόνη της, εκείνη που διαμόρφωσε ψευδαισθήσεις ανανέωσης. Ήταν η βαθιά συζήτηση που ξεκίνησε στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, αγγίζοντας εκλογικά τα όρια της μετριοπαθούς Κεντροδεξιάς.

Στη συζήτηση εκείνη συμμετείχε τότε η «όλη κοινωνία». Καθώς η συζήτηση γέννησε προσδοκίες, οι οποίες στη συνέχεια διαψεύστηκαν πανηγυρικά, το κακό όμως είχε γίνει. Και μάλιστα δις. 

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ σε εξαιρετικά δυσμενέστερη θέση από την περίοδο 1995-96, επιχειρεί να αναβιώσει εκείνη τη συζήτηση. Να ζήσει ένα «νέο 1996».

Όσα στελέχη του Κινήματος ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν ή έστω να παρέμβουν με ονοματεπώνυμο στη μάχη για τη διαδοχή, χωρίς να εξαιρείται και… ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, δημοσιοποιούν το δικό τους «αφήγημα» για το μέλλον. Γράφουν, μιλούν, συζητούν, συγκρούονται.

Σε μια άλλη εποχή, η συγκεκριμένη διαδικασία θα λειτουργούσε προωθητικά. Στην εποχή της εθνικής κατρακύλας, εξαιτίας του Μνημονίου που έφερε στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, τέτοιες διαδικασίες συνιστούν πολυτέλεια. Εν πολλοίς, μοιάζουν εκ του περισσού.

Η επόμενη Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει το ΠΑΣΟΚ να ζήσει… τον μύθο του. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. 

Η Ελλάδα πρέπει να βρει τη δύναμη να προχωρήσει. Χωρίς το ΠΑΣΟΚ.

Μάνος Οικονομίδης