Του Δημήτρη Τσιμούρα
Το τελικό σχέδιο ήταν καλά προμελετημένο.
Το τελικό σχέδιο ήταν καλά προμελετημένο.
Η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι εκμεταλλεύτηκαν τις προσδοκίες και τα όνειρα ενός λαού για καλύτερες μέρες και υφάρπαξαν την ψήφο του.
Από εκεί και πέρα όλοι, όσοι συμμετείχαν στην εφαρμογή του σχεδίου, ήταν στις θέσεις τους.
Το αποτέλεσμα αγγίζει την… «τελειότητα»!
Κατάφεραν σε τόσο λίγο χρόνο να πετύχουν τόσα πολλά!
Είναι βέβαιο ότι «εταίροι», «σύμμαχοι», τρόικες, εργολάβοι, ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση για αυτό το αποτέλεσμα, χωρίς βέβαια να σταματούν να απαιτούν τα πάντα.
Αθόρυβοι συνεργοί στο μεγάλο έγκλημα, στο ξεπούλημα ενός λαού, της ίδιας της πατρίδας, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ...
Και βέβαια δεν είναι συνεργοί, σε αυτό το έγκλημα, μόνο οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές, που βρίσκονται στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και που είναι πρώτης γραμμής στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων –από αυτά εξ άλλου προτάθηκαν γι αυτές τις θέσεις- αλλά ολόκληρη η πυραμίδα των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών, που με σχέδιο και πρόγραμμα στήριζαν τις επιλογές των κυβερνήσεων της τελευταίας τουλάχιστον εικοσαετίας με τη γνωστή τους μέχρι στιγμής κατάληξη.
Ακριβώς το ίδιο κάνουν και τώρα.
Και βέβαια δεν είναι συνεργοί, σε αυτό το έγκλημα, μόνο οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές, που βρίσκονται στις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και που είναι πρώτης γραμμής στελέχη των κυβερνητικών κομμάτων –από αυτά εξ άλλου προτάθηκαν γι αυτές τις θέσεις- αλλά ολόκληρη η πυραμίδα των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών, που με σχέδιο και πρόγραμμα στήριζαν τις επιλογές των κυβερνήσεων της τελευταίας τουλάχιστον εικοσαετίας με τη γνωστή τους μέχρι στιγμής κατάληξη.
Ακριβώς το ίδιο κάνουν και τώρα.
Πέρα από τις όποιες φραστικές τους διαφοροποιήσεις, στην ουσία υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται όλες τις επιλογές της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης. Η
τακτική του δούρειου ίππου είναι για αυτούς καθημερινή πράξη.
τακτική του δούρειου ίππου είναι για αυτούς καθημερινή πράξη.
Ελάχιστοι βέβαια είναι αυτοί που επί της ουσίας διαφώνησαν και κατέβηκαν από το… τραίνο! Οι υπόλοιποι είναι στις… θέσεις τους, «μάχιμοι»!
Όχι φυσικά γιατί πιστεύουν ότι η κυβέρνηση παίρνει τα μέτρα για το καλό της πατρίδας και των εργαζομένων, των οποίων υποτίθεται ότι τα συμφέροντα υπερασπίζονται –δεν είναι αφελείς οι άνθρωποι- αλλά γιατί έχουν βλέψεις
σε μερίδιο αντιπαροχής, ανάλογα με τη θέση και την… προσφορά του ο καθένας σε αυτό το απάνθρωπο σύστημα! Αντιπαροχή που τους προσφέρεται αφειδώς από τους κυβερνώντες και την εργοδοσία ή διαφορετικά τη διεκδικούν και την παίρνουν!
Έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη ότι ύστερα από μία απόφασή τους για απεργιακή κινητοποίηση, κατόπιν της πίεσης των εργαζομένων ή και… επετειακά, ακολουθεί και η υπονόμευσή της από τους ίδιους που την αποφάσισαν! Για να βγάλουν στη συνέχεια το συμπέρασμα… ότι οι εργαζόμενοι δεν ακολουθούν, άρα είναι…μη αποτελεσματικές και… άκαιρες οι κινητοποιήσεις!
σε μερίδιο αντιπαροχής, ανάλογα με τη θέση και την… προσφορά του ο καθένας σε αυτό το απάνθρωπο σύστημα! Αντιπαροχή που τους προσφέρεται αφειδώς από τους κυβερνώντες και την εργοδοσία ή διαφορετικά τη διεκδικούν και την παίρνουν!
Έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη ότι ύστερα από μία απόφασή τους για απεργιακή κινητοποίηση, κατόπιν της πίεσης των εργαζομένων ή και… επετειακά, ακολουθεί και η υπονόμευσή της από τους ίδιους που την αποφάσισαν! Για να βγάλουν στη συνέχεια το συμπέρασμα… ότι οι εργαζόμενοι δεν ακολουθούν, άρα είναι…μη αποτελεσματικές και… άκαιρες οι κινητοποιήσεις!
Άλλες φορές αποφάσιζαν απεργίες, έχοντας τη
βεβαιότητα για την αποτυχίας τους, κάτι που έχουν επαναλάβει όχι λίγες
φορές, προκειμένου να απογοητεύσουν τους εργαζόμενους! Έτσι οι
κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, με αποκορύφωμα την τελευταία,
συνεπικουρούμενες στην ουσία από τους… «υπερασπιστές» των
εργαζομένων, τη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ,
αλλά και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ελεγχόμενες από τους
κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές, κατάφεραν να πάρουν πίσω
εργατικές κατακτήσεις τουλάχιστον μισού αιώνα, με όλα τα συνεπακόλουθα
που είναι γνωστά σε όλους μας!
Σήμερα,
κόντρα στα στημένα γκάλοπ, που δείχνουν ότι είμαστε… ευχαριστημένοι
και ότι… εναποθέτουμε ελπίδες στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου -ενός εκ των
αρχιτεκτόνων της μέχρι τώρα τραγικής για τους εργαζόμενους πορείας- ο
λαός είναι «καζάνι που βράζει». Αυτό φαίνεται καθημερινά παντού. Αυτό
αποδείχτηκε περίτρανα από τη 48ωρη
γενική απεργία στις 19-20 Οκτώβρη, που αποφάσισαν θέλοντας και μη οι
εν λόγω οργανώσεις. Ίσως δεν περίμεναν τόση μεγάλη συμμετοχή, δεν
περίμεναν ότι θα νεκρώσει όλη η Ελλάδα και ότι εκατοντάδες χιλιάδες
εργαζομένων θα διαδήλωναν στους δρόμους όλης της χώρας. Είναι γεγονός
ότι αυτή η μεγαλειώδης απεργία, καθώς και οι λαϊκές εκδηλώσεις
αντίστασης την ημέρα της 28ης
Οκτωβρίου θορύβησαν κυβέρνηση και «εταίρους» και τους ανάγκασαν να
χρησιμοποιήσουν σχεδόν στο σύνολό τους, άρον-άρον, τις… «χρυσές
εφεδρείες» τους!
Οι
αδρά αμειβόμενοι μεγαλοδημοσιογράφοι, που ανέλαβαν εργολαβικά να
χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, αυτοί, που έχουν σαν καθημερινό στόχο το
πώς θα πείσουν το λαό να σκύψει το κεφάλι, προστατεύουν σαν κόρη
οφθαλμού τις ηγεσίες των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τους…
αθόρυβους συνεργούς στο μεγάλο έγκλημα(!), τους χρήσιμους και
απαραίτητους του συστήματος! Από την άλλη υποσκάπτουν, υπονομεύουν και
συκοφαντούν με κάθε πρόσφορο μέσο τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις,
που είναι και οι πραγματικοί αντίπαλοι των αφεντικών τους και εν γένει
της άρχουσας τάξης.
Αυτός
είναι και ο λόγος που οι κάθε λογής εντεταλμένοι κονδηλοφόροι και
τηλεπαρουσιαστές ασχολήθηκαν, όχι με τη μαζικότητα, την
αποφασιστικότητα, τον παλμό, και τα δίκαια αιτήματα των
εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, αλλά με την… «κατάληψη» της πλατείας
Συντάγματος από το ΠΑΜΕ,
και την περιφρούρηση του. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι
εξίσωσαν θύτη και θύμα, επιτιθέμενο και αμυνόμενο και φυσικά
απέφυγαν να θέσουν καίρια ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων θα
αποκάλυπταν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις ενοχές της κυβέρνησης,
των συνοδοιπόρων της και των αφεντικών τους!
Φυσικά οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά
και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού
συνδικαλισμού έχουν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, όπως και του ρόλου
που οι ίδιες παίζουν. Αν όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν αποτελούν
ισχυρό λόγο κήρυξης επαναλαμβανομένων γενικών απεργιών με συγκεκριμένο
πρόγραμμα και στόχους, μέχρι να ανατραπεί αυτή η πορεία, τότε τι θα
μπορούσε να αποτελέσει έναν τέτοιο λόγο; Και όμως οι εν λόγω
συνδικαλιστικές ηγεσίες περί άλλων τυρβάζουν, γιατί ακριβώς ξέρουν
ότι μια σειρά από τέτοιες κινητοποιήσεις, όχι μόνο θα είχαν υψηλή
συμμετοχή και επιτυχία, αλλά θα κλόνιζαν συθέμελα τις επιλογές των
κυβερνητικών εταίρων και θα τους ανέτρεπαν τα σχέδια. Όχι βέβαια λόγω
των δικών τους ψευδεπίγραφων και υποκριτικών αιτημάτων και του δικού
τους «αγώνα», αλλά λόγω της μεγάλης συνεισφοράς, συνέπειας, μαζικότητας
και αγωνιστικότητας των ταξικών δυνάμεων, που συσπειρώνονται γύρω από
το ΠΑΜΕ και
των καίριων αίτημά των τους, έχοντας πάντα σαν στόχο το ταξικό
συμφέρον. Το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» προκαλεί
αλλεργία στους… θεσμικούς «εκπροσώπους» των εργατών(!), καθώς και στην
άρχουσα τάξη και στα κόμματά της. Να, γιατί οι εκπρόσωποι του
εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού προσπαθούν πάση θυσία και
με κάθε κόστος να αποφύγουν την κήρυξη τέτοιων κινητοποιήσεων.
Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν και δεν έχουν δικαίωμα να τα αγνοούν οι
εργαζόμενοι, που ακόμα τους ακολουθούν. Δεν μπορούν οι ίδιοι να
ενισχύουν εκείνες τις δυνάμεις που λειτουργούν προδοτικά απέναντι στην
τάξη, στην οποία οι ίδιοι ανήκουν. Δεν μπορούν οι ίδιοι να πριονίζουν
το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται και να ψηφίζουν τέτοιους
«συνδικαλιστές» για εκπροσώπους τους! Όπως δεν μπορούν και αυτοί που
διαφωνούν(;) να συμπορεύονται μαζί τους, στο όνομα της όποιας…
ενότητας!
Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγο πριν οι εν λόγω ηγεσίες αποφασίσουν την 24ωρη απεργία της 1ης
Δεκέμβρη. Τίποτα όμως δεν αλλάζει την ουσία των όσων παραπάνω
ελέχθησαν. Αν μπορούσαν να αποφύγουν μια τέτοια απεργία, θα το είχαν
κάνει. Η πίεση όμως που δέχονται από τους εργαζόμενους είναι αφόρητη.
Η 24ωρη γενική
απεργία, που από ανάγκη κήρυξαν, δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένο
πρόγραμμα συνέχειας, αλλά από ένα αόριστο… «ο αγώνας συνεχίζεται», τη
στιγμή που βρισκόμαστε κυριολεκτικά μπροστά σε έναν ορυμαγδό
ανατροπών σε όλα τα μέτωπα Ούτε φυσικά στην ανακοίνωσή τους δείχνουν
την πραγματική αιτία όλων αυτών, που δεν είναι άλλη από την πολιτική
που ασκούσανε και ασκούν τα κόμματα, που εναλλάσσονται στην εξουσία
ή συγκυβερνούν. Πολιτική, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στηρίζουν
οι εν λόγω συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με γενικόλογη αναφορά -και όχι
φυσικά τυχαία- αναγορεύουν σαν βασική αιτία των όσων συμβαίνουν σήμερα
το μνημόνιο, αποσιωπώντας έντεχνα την πατρότητά του, όπως και τι
προηγήθηκε αυτού.
Ρίχνουν την ευθύνη στα… εργαλεία -ένα πολύ καλό εργαλείο είναι το
μνημόνιο- και όχι στους κατασκευαστές και χειριστές τους -τα
κυβερνητικά κόμματα, σε αγαστή συνεργασία με τους λεγόμενους…
«εταίρους»- τα οποία, όσο μπορούν, φροντίζουν να τα προφυλάξουν από
την οργή των εργαζομένων! Αν αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί της
άρχουσας τάξης μείνουν ανέπαφοι, τότε τέτοιου είδους εργαλεία πολύ
εύκολα μπορούν να κατασκευάζονται, άσχετα βέβαια με το τι όνομα θα
δοθούν σ’ αυτά!
Μεγάλη ευκαιρία, για να δοθεί ακόμη μια μεγαλειώδης απάντηση από τους εργαζόμενους σε όλους αυτούς, η 24ωρη απεργία της 1ης
Δεκέμβρη. Είναι επιτακτική ανάγκη εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και
λαού να βγουν στους δρόμους, για να δημιουργήσουν αφενός σοβαρό ρήγμα
στην πολιτική του μαύρου συνασπισμού των κομμάτων της άρχουσας τάξης και
αφετέρου να ασκήσουν αφόρητη πίεση σε αυτές τις ηγεσίες, που προδίδουν
κατ’ εξακολούθηση την εργατική τάξη, κάνοντάς τους σαφές ότι η
μοναδική επιλογή που έχουν είναι η συνέχιση των κινητοποιήσεων με
συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η πίεση που θα ασκηθεί σε όλους αυτούς θα
είναι ακόμη μεγαλύτερη και τα αποτελέσματα του αγώνα πιο ορατά, όταν οι
απεργοί εργαζόμενοι πάρουν αγωνιστική θέση κάτω από τις σημαίες, τα
πανό και τα συνθήματα των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
Βέβαια
είναι σαφές ότι ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αυτής
της καταστροφικής πορείας για τους εργαζόμενους και το λαό, είναι
δύσκολος και θα έχει διάρκεια. Οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί
συνδικαλιστές, οι συνεργοί στο μεγάλο έγκλημα που συντελείται,
προφανώς υπονομεύουν αυτόν τον αγώνα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους
με το αζημίωτο στην άρχουσα τάξη. Κατά συνέπεια βασική και απαραίτητη
προϋπόθεση για την επιτυχία αυτού του αγώνα, ενάντια σε αυτήν την
πολιτική και τις βαριές συνέπειές της, είναι και η αλλαγή των
συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή η ευθύνη βαρύνει
αποκλειστικά και μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους.
βεβαιότητα για την αποτυχίας τους, κάτι που έχουν επαναλάβει όχι λίγες
φορές, προκειμένου να απογοητεύσουν τους εργαζόμενους! Έτσι οι
κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, με αποκορύφωμα την τελευταία,
συνεπικουρούμενες στην ουσία από τους… «υπερασπιστές» των
εργαζομένων, τη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ,
αλλά και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ελεγχόμενες από τους
κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές, κατάφεραν να πάρουν πίσω
εργατικές κατακτήσεις τουλάχιστον μισού αιώνα, με όλα τα συνεπακόλουθα
που είναι γνωστά σε όλους μας!
Σήμερα,
κόντρα στα στημένα γκάλοπ, που δείχνουν ότι είμαστε… ευχαριστημένοι
και ότι… εναποθέτουμε ελπίδες στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου -ενός εκ των
αρχιτεκτόνων της μέχρι τώρα τραγικής για τους εργαζόμενους πορείας- ο
λαός είναι «καζάνι που βράζει». Αυτό φαίνεται καθημερινά παντού. Αυτό
αποδείχτηκε περίτρανα από τη 48ωρη
γενική απεργία στις 19-20 Οκτώβρη, που αποφάσισαν θέλοντας και μη οι
εν λόγω οργανώσεις. Ίσως δεν περίμεναν τόση μεγάλη συμμετοχή, δεν
περίμεναν ότι θα νεκρώσει όλη η Ελλάδα και ότι εκατοντάδες χιλιάδες
εργαζομένων θα διαδήλωναν στους δρόμους όλης της χώρας. Είναι γεγονός
ότι αυτή η μεγαλειώδης απεργία, καθώς και οι λαϊκές εκδηλώσεις
αντίστασης την ημέρα της 28ης
Οκτωβρίου θορύβησαν κυβέρνηση και «εταίρους» και τους ανάγκασαν να
χρησιμοποιήσουν σχεδόν στο σύνολό τους, άρον-άρον, τις… «χρυσές
εφεδρείες» τους!
Οι
αδρά αμειβόμενοι μεγαλοδημοσιογράφοι, που ανέλαβαν εργολαβικά να
χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, αυτοί, που έχουν σαν καθημερινό στόχο το
πώς θα πείσουν το λαό να σκύψει το κεφάλι, προστατεύουν σαν κόρη
οφθαλμού τις ηγεσίες των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, τους…
αθόρυβους συνεργούς στο μεγάλο έγκλημα(!), τους χρήσιμους και
απαραίτητους του συστήματος! Από την άλλη υποσκάπτουν, υπονομεύουν και
συκοφαντούν με κάθε πρόσφορο μέσο τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις,
που είναι και οι πραγματικοί αντίπαλοι των αφεντικών τους και εν γένει
της άρχουσας τάξης.
Αυτός
είναι και ο λόγος που οι κάθε λογής εντεταλμένοι κονδηλοφόροι και
τηλεπαρουσιαστές ασχολήθηκαν, όχι με τη μαζικότητα, την
αποφασιστικότητα, τον παλμό, και τα δίκαια αιτήματα των
εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, αλλά με την… «κατάληψη» της πλατείας
Συντάγματος από το ΠΑΜΕ,
και την περιφρούρηση του. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι
εξίσωσαν θύτη και θύμα, επιτιθέμενο και αμυνόμενο και φυσικά
απέφυγαν να θέσουν καίρια ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων θα
αποκάλυπταν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις ενοχές της κυβέρνησης,
των συνοδοιπόρων της και των αφεντικών τους!
Φυσικά οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αλλά
και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού
συνδικαλισμού έχουν απόλυτη επίγνωση της κατάστασης, όπως και του ρόλου
που οι ίδιες παίζουν. Αν όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν αποτελούν
ισχυρό λόγο κήρυξης επαναλαμβανομένων γενικών απεργιών με συγκεκριμένο
πρόγραμμα και στόχους, μέχρι να ανατραπεί αυτή η πορεία, τότε τι θα
μπορούσε να αποτελέσει έναν τέτοιο λόγο; Και όμως οι εν λόγω
συνδικαλιστικές ηγεσίες περί άλλων τυρβάζουν, γιατί ακριβώς ξέρουν
ότι μια σειρά από τέτοιες κινητοποιήσεις, όχι μόνο θα είχαν υψηλή
συμμετοχή και επιτυχία, αλλά θα κλόνιζαν συθέμελα τις επιλογές των
κυβερνητικών εταίρων και θα τους ανέτρεπαν τα σχέδια. Όχι βέβαια λόγω
των δικών τους ψευδεπίγραφων και υποκριτικών αιτημάτων και του δικού
τους «αγώνα», αλλά λόγω της μεγάλης συνεισφοράς, συνέπειας, μαζικότητας
και αγωνιστικότητας των ταξικών δυνάμεων, που συσπειρώνονται γύρω από
το ΠΑΜΕ και
των καίριων αίτημά των τους, έχοντας πάντα σαν στόχο το ταξικό
συμφέρον. Το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» προκαλεί
αλλεργία στους… θεσμικούς «εκπροσώπους» των εργατών(!), καθώς και στην
άρχουσα τάξη και στα κόμματά της. Να, γιατί οι εκπρόσωποι του
εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού προσπαθούν πάση θυσία και
με κάθε κόστος να αποφύγουν την κήρυξη τέτοιων κινητοποιήσεων.
Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν και δεν έχουν δικαίωμα να τα αγνοούν οι
εργαζόμενοι, που ακόμα τους ακολουθούν. Δεν μπορούν οι ίδιοι να
ενισχύουν εκείνες τις δυνάμεις που λειτουργούν προδοτικά απέναντι στην
τάξη, στην οποία οι ίδιοι ανήκουν. Δεν μπορούν οι ίδιοι να πριονίζουν
το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται και να ψηφίζουν τέτοιους
«συνδικαλιστές» για εκπροσώπους τους! Όπως δεν μπορούν και αυτοί που
διαφωνούν(;) να συμπορεύονται μαζί τους, στο όνομα της όποιας…
ενότητας!
Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγο πριν οι εν λόγω ηγεσίες αποφασίσουν την 24ωρη απεργία της 1ης
Δεκέμβρη. Τίποτα όμως δεν αλλάζει την ουσία των όσων παραπάνω
ελέχθησαν. Αν μπορούσαν να αποφύγουν μια τέτοια απεργία, θα το είχαν
κάνει. Η πίεση όμως που δέχονται από τους εργαζόμενους είναι αφόρητη.
Η 24ωρη γενική
απεργία, που από ανάγκη κήρυξαν, δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένο
πρόγραμμα συνέχειας, αλλά από ένα αόριστο… «ο αγώνας συνεχίζεται», τη
στιγμή που βρισκόμαστε κυριολεκτικά μπροστά σε έναν ορυμαγδό
ανατροπών σε όλα τα μέτωπα Ούτε φυσικά στην ανακοίνωσή τους δείχνουν
την πραγματική αιτία όλων αυτών, που δεν είναι άλλη από την πολιτική
που ασκούσανε και ασκούν τα κόμματα, που εναλλάσσονται στην εξουσία
ή συγκυβερνούν. Πολιτική, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στηρίζουν
οι εν λόγω συνδικαλιστικές ηγεσίες. Με γενικόλογη αναφορά -και όχι
φυσικά τυχαία- αναγορεύουν σαν βασική αιτία των όσων συμβαίνουν σήμερα
το μνημόνιο, αποσιωπώντας έντεχνα την πατρότητά του, όπως και τι
προηγήθηκε αυτού.
Ρίχνουν την ευθύνη στα… εργαλεία -ένα πολύ καλό εργαλείο είναι το
μνημόνιο- και όχι στους κατασκευαστές και χειριστές τους -τα
κυβερνητικά κόμματα, σε αγαστή συνεργασία με τους λεγόμενους…
«εταίρους»- τα οποία, όσο μπορούν, φροντίζουν να τα προφυλάξουν από
την οργή των εργαζομένων! Αν αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί της
άρχουσας τάξης μείνουν ανέπαφοι, τότε τέτοιου είδους εργαλεία πολύ
εύκολα μπορούν να κατασκευάζονται, άσχετα βέβαια με το τι όνομα θα
δοθούν σ’ αυτά!
Μεγάλη ευκαιρία, για να δοθεί ακόμη μια μεγαλειώδης απάντηση από τους εργαζόμενους σε όλους αυτούς, η 24ωρη απεργία της 1ης
Δεκέμβρη. Είναι επιτακτική ανάγκη εκατοντάδες χιλιάδες εργατών και
λαού να βγουν στους δρόμους, για να δημιουργήσουν αφενός σοβαρό ρήγμα
στην πολιτική του μαύρου συνασπισμού των κομμάτων της άρχουσας τάξης και
αφετέρου να ασκήσουν αφόρητη πίεση σε αυτές τις ηγεσίες, που προδίδουν
κατ’ εξακολούθηση την εργατική τάξη, κάνοντάς τους σαφές ότι η
μοναδική επιλογή που έχουν είναι η συνέχιση των κινητοποιήσεων με
συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η πίεση που θα ασκηθεί σε όλους αυτούς θα
είναι ακόμη μεγαλύτερη και τα αποτελέσματα του αγώνα πιο ορατά, όταν οι
απεργοί εργαζόμενοι πάρουν αγωνιστική θέση κάτω από τις σημαίες, τα
πανό και τα συνθήματα των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
Βέβαια
είναι σαφές ότι ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, αυτής
της καταστροφικής πορείας για τους εργαζόμενους και το λαό, είναι
δύσκολος και θα έχει διάρκεια. Οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί
συνδικαλιστές, οι συνεργοί στο μεγάλο έγκλημα που συντελείται,
προφανώς υπονομεύουν αυτόν τον αγώνα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους
με το αζημίωτο στην άρχουσα τάξη. Κατά συνέπεια βασική και απαραίτητη
προϋπόθεση για την επιτυχία αυτού του αγώνα, ενάντια σε αυτήν την
πολιτική και τις βαριές συνέπειές της, είναι και η αλλαγή των
συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή η ευθύνη βαρύνει
αποκλειστικά και μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους.
28/11/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου