Οι στιγμές είναι πράγματι ιστορικές με την έννοια ότι θα ορίσουν το πλαίσιο, την κοίτη που θα κυλήσει το ποτάμι της ζωής μας για αρκετές δεκαετίες.
Κι αυτό γιατί Ελληνικά, Ευρωπαικά και παγκόσμια θέματα διακυβέρνησης, συνεννόησης , συνύπαρξης μπαίνουν στο τραπέζι.
Με την Ελλάδα να είναι η κορυφή του παγόβουνου αλλά και ο σάκκος του μποξ για την εκτόνωση και τις πολιτικές μανούβρες των διεθνώς μετρίων ηγεσιών.
Τωρα λοιπόν στην Ευρώπη συνειδητοποιούν πως το 21% κούρεμα του Ελληνικού χρέους δεν είναι αρκετό , χρειάζεται κούρεμα με την ψιλή τη μηχανή, τουλάχιστον 50%.
Και προσπαθούν να το σχεδιάσουν, δηλαδή να ...ελαχιστοποιήσουν τις επιδράσεις στις τράπεζες και τους οργανισμούς της Ευρώπης, που ξαφνικά θα δούν μέρος των περιουσιακών τους στοιχείων, τα Ελληνικά ομόλογα, να μειώνονται σε αξία κατά 50 %.
Η Γερμανία για παράδειγμα, σήμερα επανέφερε για να προστατευθεί, μέτρα εθνικής προστασίας που είχε πάρει το 2008. Κάτι σαν κλείσιμο των συνόρων.
Ο καθένας προσπαθεί. Εμείς τι κάνουμε; Ποιοι, που, πως;
Κυβερνητική αδράνεια, πολιτική σιωπή και επικοινωνιακή διάρροια είναι η απάντηση
Τόσο ο κος Μόσιαλος, που στο κάτω κάτω είναι η δουλειά του, όσο κι ο κος Βενιζέλος, που δεν είναι η δουλειά του αλλά αυτό ξέρει να κάνει, είναι αναλυτικοί και άπλετοι στο λόγο τους.
Ο κος Βενιζέλος μάλιστα , απευθύνει τουλάχιστον δυο διαγγέλματα την εβδομάδα, προς τον εαυτό του και παρεμπιπτόντως σε όποιον άλλο δεν έχει βαρεθεί να τον ακούει.
Ονομάζει πολιτική διαχείριση της κρίσης την ακατάσχετη φλυαρία του και την διδακτική παραίνεση προς τους φορολογούμενους.
Στο κάθε διάγγελμα αναιρεί μέρος του προηγούμενου. Όχι γιατί οι εξελίξεις τρέχουν. Αλλά γιατί έχει αναλάβει εργολαβικά να περάσει το 50% κούρεμα και όλα τα μέτρα που θα το συνοδεύσουν. Το πάει σιγά σιγά. Ανακοινώνει απλά και σταδιακά.
Χρήσιμο δεν λέω. Όμως πολιτική ποιος χαράζει; Διαπραγμάτευση ποιος κάνει;
Ο πρωθυπουργός; Ποιο επιτελείο; Ποιοι ειδικοί στα ασφαλιστικά και τραπεζικά ώστε να σκιαγραφήσουν κατα το δυνατό τις επιπτώσεις από μια τέτοια κίνηση;
Ο Βενιζέλος έχει τουλάχιστον μια δικαιολογία. Από οικονομικά και διαχείριση κρίσεων δεν γνωρίζει. Κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν και τώρα φιλότιμα έως βασανιστικά για τα νεύρα και την αισθητική μας αυτό κάνει.
Βάζω τα ερωτήματα γιατί πράγματι δεν ακούω κυβέρνηση, αντιπολίτευση, απεργούντα συνδικάτα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις να ανησυχούν γι αυτό.
Μου θυμίζουν τραγικά, άλλες ιστορικές στιγμές όπου πάλι περί άλλων οι ηγεσίες ετύρβαζαν και η τύχη μας για 50 χρόνια παίχτηκε.
Αν είμαστε απόντες στη διαπραγμάτευση που γίνεται αυτή τη στιγμή, αν δεν έχουμε ενεργό ρόλο ιδεών και προτάσεων, επισημάνσεων και λύσεων, θα αποτύχουμε διαδηλώνοντας με μίσος κατά κάποιων.
Όμως θα αποτύχουμε και θα αποβληθούμε σε ένα δυο χρόνια. Ο Σημίτης το έγραψε, το ΠΑΣΟΚ για τέταρτη φορά τον έγραψε, όμως φοβάμαι πως έχει πικρό δίκιο. Πάει να γίνει ο Αριστείδης της Μεταπολίτευσης. Θα βαρεθούμε να έχει δίκιο, θα τον μισούμε που είχε δίκιο.
Η Ελλάδα θα άλλαζε πράγματι αν οι γενικές απεργίες γίνονταν για να λειτουργήσει η κυβέρνηση, να φτιαχτεί διακομματικό, υπερκομματικό, εκ τεχνοκρατών, οτιδήποτε, ένα ή πολλά επιτελεία που να συμβουλεύουν την κυβέρνηση και γιατί όχι και ένα εθνικό συμβούλιο σε διαρκή συνεδρίαση, που θα στηρίζει τις πολιτικές της διαπραγμάτευσης.
Χωρίς αυτούς που δεν θέλουν, εννοώ την Αλέκα την καπετάνισσα που τώρα είναι απασχολημένη με την αποκατάσταση όσων σκότωσε 70 χρόνια πριν. Μέχρι να φτάσει στο σήμερα έχει καιρό!
Χωρίς τον Τσίπρα, τον τζάμπα μάγκα που πλέον μετασχηματίζεται σε απτό σύμβολο της εξαχρείωσης.
Όμως η ΝΔ τι θα κάνει; Θα εξηγεί στην τρόικα πως θα βρεί τα λεφτά ή θα βάλει πλάτη και μυαλό, κι ότι και όσο διαθέτει για να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή λύση;
Πόσο χρεοκοπημένοι σαν άνθρωποι μπορεί να είναι σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση ώστε να μην νοιάζονται για τη ζωή των επόμενων, των παιδιών που τώρα το λάκκο τους σκάβουν με την απραξία των μεν, την αδιαλλαξία των δε, τις σκοπιμότητες των άλλων!
Θάνος Αγοραστός Με την Ελλάδα να είναι η κορυφή του παγόβουνου αλλά και ο σάκκος του μποξ για την εκτόνωση και τις πολιτικές μανούβρες των διεθνώς μετρίων ηγεσιών.
Τωρα λοιπόν στην Ευρώπη συνειδητοποιούν πως το 21% κούρεμα του Ελληνικού χρέους δεν είναι αρκετό , χρειάζεται κούρεμα με την ψιλή τη μηχανή, τουλάχιστον 50%.
Και προσπαθούν να το σχεδιάσουν, δηλαδή να ...ελαχιστοποιήσουν τις επιδράσεις στις τράπεζες και τους οργανισμούς της Ευρώπης, που ξαφνικά θα δούν μέρος των περιουσιακών τους στοιχείων, τα Ελληνικά ομόλογα, να μειώνονται σε αξία κατά 50 %.
Η Γερμανία για παράδειγμα, σήμερα επανέφερε για να προστατευθεί, μέτρα εθνικής προστασίας που είχε πάρει το 2008. Κάτι σαν κλείσιμο των συνόρων.
Ο καθένας προσπαθεί. Εμείς τι κάνουμε; Ποιοι, που, πως;
Κυβερνητική αδράνεια, πολιτική σιωπή και επικοινωνιακή διάρροια είναι η απάντηση
Τόσο ο κος Μόσιαλος, που στο κάτω κάτω είναι η δουλειά του, όσο κι ο κος Βενιζέλος, που δεν είναι η δουλειά του αλλά αυτό ξέρει να κάνει, είναι αναλυτικοί και άπλετοι στο λόγο τους.
Ο κος Βενιζέλος μάλιστα , απευθύνει τουλάχιστον δυο διαγγέλματα την εβδομάδα, προς τον εαυτό του και παρεμπιπτόντως σε όποιον άλλο δεν έχει βαρεθεί να τον ακούει.
Ονομάζει πολιτική διαχείριση της κρίσης την ακατάσχετη φλυαρία του και την διδακτική παραίνεση προς τους φορολογούμενους.
Στο κάθε διάγγελμα αναιρεί μέρος του προηγούμενου. Όχι γιατί οι εξελίξεις τρέχουν. Αλλά γιατί έχει αναλάβει εργολαβικά να περάσει το 50% κούρεμα και όλα τα μέτρα που θα το συνοδεύσουν. Το πάει σιγά σιγά. Ανακοινώνει απλά και σταδιακά.
Χρήσιμο δεν λέω. Όμως πολιτική ποιος χαράζει; Διαπραγμάτευση ποιος κάνει;
Ο πρωθυπουργός; Ποιο επιτελείο; Ποιοι ειδικοί στα ασφαλιστικά και τραπεζικά ώστε να σκιαγραφήσουν κατα το δυνατό τις επιπτώσεις από μια τέτοια κίνηση;
Ο Βενιζέλος έχει τουλάχιστον μια δικαιολογία. Από οικονομικά και διαχείριση κρίσεων δεν γνωρίζει. Κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν και τώρα φιλότιμα έως βασανιστικά για τα νεύρα και την αισθητική μας αυτό κάνει.
Βάζω τα ερωτήματα γιατί πράγματι δεν ακούω κυβέρνηση, αντιπολίτευση, απεργούντα συνδικάτα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις να ανησυχούν γι αυτό.
Μου θυμίζουν τραγικά, άλλες ιστορικές στιγμές όπου πάλι περί άλλων οι ηγεσίες ετύρβαζαν και η τύχη μας για 50 χρόνια παίχτηκε.
Αν είμαστε απόντες στη διαπραγμάτευση που γίνεται αυτή τη στιγμή, αν δεν έχουμε ενεργό ρόλο ιδεών και προτάσεων, επισημάνσεων και λύσεων, θα αποτύχουμε διαδηλώνοντας με μίσος κατά κάποιων.
Όμως θα αποτύχουμε και θα αποβληθούμε σε ένα δυο χρόνια. Ο Σημίτης το έγραψε, το ΠΑΣΟΚ για τέταρτη φορά τον έγραψε, όμως φοβάμαι πως έχει πικρό δίκιο. Πάει να γίνει ο Αριστείδης της Μεταπολίτευσης. Θα βαρεθούμε να έχει δίκιο, θα τον μισούμε που είχε δίκιο.
Η Ελλάδα θα άλλαζε πράγματι αν οι γενικές απεργίες γίνονταν για να λειτουργήσει η κυβέρνηση, να φτιαχτεί διακομματικό, υπερκομματικό, εκ τεχνοκρατών, οτιδήποτε, ένα ή πολλά επιτελεία που να συμβουλεύουν την κυβέρνηση και γιατί όχι και ένα εθνικό συμβούλιο σε διαρκή συνεδρίαση, που θα στηρίζει τις πολιτικές της διαπραγμάτευσης.
Χωρίς αυτούς που δεν θέλουν, εννοώ την Αλέκα την καπετάνισσα που τώρα είναι απασχολημένη με την αποκατάσταση όσων σκότωσε 70 χρόνια πριν. Μέχρι να φτάσει στο σήμερα έχει καιρό!
Χωρίς τον Τσίπρα, τον τζάμπα μάγκα που πλέον μετασχηματίζεται σε απτό σύμβολο της εξαχρείωσης.
Όμως η ΝΔ τι θα κάνει; Θα εξηγεί στην τρόικα πως θα βρεί τα λεφτά ή θα βάλει πλάτη και μυαλό, κι ότι και όσο διαθέτει για να πετύχουμε την καλύτερη δυνατή λύση;
Πόσο χρεοκοπημένοι σαν άνθρωποι μπορεί να είναι σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση ώστε να μην νοιάζονται για τη ζωή των επόμενων, των παιδιών που τώρα το λάκκο τους σκάβουν με την απραξία των μεν, την αδιαλλαξία των δε, τις σκοπιμότητες των άλλων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου