Είναι εφικτή η επαναδιαπραγμάτευση;

Όλη η προσπάθεια αποδόμησης της εναλλακτικής πρότασης Σαμαρά εστιάζεται κυρίως στο θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης, που η συμμαχία των εγχώριων προθύμων, θεωρεί λίγο έως πολύ, ουτοπική.  

Ως παράδειγμα αναφέρουν τη γκάφα Βενιζέλου, όπου, αφού πρώτα έδιωξε κακή  κακώς την Τρόικα, τώρα προσπαθεί απεγνωσμένα να την ξαναφέρει πίσω, τάζοντας εξοντωτικά μέτρα εις βάρος των πολιτών.  

Αφού λοιπόν, λένε, η μπλόφα Βενιζέλου όχι μόνο δεν έπιασε, αλλά γύρισε και μπούμερανγκ, κάθε τέτοια σκέψη θα πρέπει να είναι απαγορευμένη, για τον απλούστατο λόγο, ότι η στάση των δανειστών αγγίζει τα όρια του εκβιασμού, με διακύβευμα τη ...

χρεοκοπία της χώρας.

Μέχρι εδώ καλά και οι πρόθυμοι γίνονται σχεδόν πιστευτοί, με τέτοια ‘’ακλόνητα’’ επιχειρήματα.  

Όμως, για να ισχύουν τα παραπάνω, θα πρέπει να ισχύουν και κάποιες βασικές προϋποθέσεις.   

Ότι δηλαδή η κυβέρνηση που διαπραγματεύεται, πρώτον δεν έχει κανένα σχέδιο και δεύτερον ασκεί την τακτική του ραγιαδισμού, οχυρωμένη πίσω από την απολυταρχική λογική του μονόδρομου.  Είναι η ίδια λογική που λέει ότι ο επικείμενος βιασμός είναι μονόδρομος, γιατί ο θύτης κρατάει όπλο, άρα δεν αντιστεκόμαστε, αλλά καθόμαστε να το απολαύσουμε.

Και όμως, ακόμα και σήμερα έπειτα από δύο χρόνια τραγικής διακυβέρνησης, παλινωδιών, υποχωρήσεων και χαμένων μαχών, η χώρα μας εξακολουθεί να έχει δύο πολύ δυνατά εργαλεία διαπραγμάτευσης, έστω πιο εξασθενημένα από ότι τα παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ:

1.       Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και ιδιαίτερα εκείνο το κομμάτι που αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, βρίσκεται υπό τον πλήρη νομικό έλεγχο του ελληνικού κοινοβουλίου και της ελληνικής δικαιοσύνης

2.       Όλο το ελληνικό χρέος (εξαιρουμένων κάποιων swaps σε ελβετικό φράγκο, γιεν ή δολάριο) έχει συναφθεί σε εθνικό νόμισμα, πράγμα που σημαίνει ότι θα αποπληρωθεί σε εθνικό νόμισμα, όποιο και αν είναι αυτό στο μέλλον

Ασφαλώς δεν θα ήταν διπλωματικά σοφό να εμφανιστεί ένας Έλληνας πρωθυπουργός μέσα σε ένα ευρωπαϊκό συμβούλιο και να απειλεί εκβιαστικά κραδαίνοντας τις παραπάνω πυρηνικές βόμβες, ούτε η χώρα μας θα ήταν αυτή που θα τίναζε στον αέρα το ευρωπαϊκό Κούγκι, άνευ τουλάχιστον σοβαρής αιτίας και αυτό γιατί η Ελλάδα ανέκαθεν υπήρξε ένα εξωστρεφές ευρωπαϊκό κράτος με πίστη στους θεσμούς μιας ακόμα και πολιτικής ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Οι δύο παραπάνω όμως παραδοχές είναι ικανές από μόνες τους να αποτρέψουν οποιονδήποτε βιασμό της χώρας.  Εκτός αν η Ελλάδα αποφάσισε να συναινέσει στον βιασμό της.  Και υποψιάζομαι, διαβάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις, ότι μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει.

Δεν είμαι μέσα στο μυαλό του κ. Σαμαρά, μπορώ όμως να υποθέσω με ποιο τρόπο θα προχωρούσε σε μια επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών όρων, γνωρίζοντας ότι ένα ενδεχόμενο ναυάγιό τους, θα ήταν εξίσου επώδυνο και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.   Πολλοί πιστεύουν ότι οι κάποιοι κακοί Γερμανοί έχουν εγκατασταθεί εδώ και ασελγούν πάνω στη χώρα μας εκβιάζοντας και απειλώντας.  

Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική.

Οι δανειστές μας πρωτίστως ενδιαφέρονται για τα νούμερα και ιδιαίτερα για τη μείωση του ελλείμματος.  Τα μέτρα τα εισηγείται η δική μας πλευρά.  

Θα σας δώσω δύο παραδείγματα:

1.       Το μνημόνιο ήταν ένα κράμα μέτρων που εισηγήθηκαν στην κυβέρνηση οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ και κάποιοι μεγαλοδιαπλεκόμενοι.

2.       Η ληστεία μέσω ΔΕΗ ήταν μια ιδέα ενός μεγαλοτραπεζίτη του ιδιωτικού τομέα

Οι δανειστές ισχυρίζονται το εξής απλό:   

Κάντε μας ένα πλάνο με το οποίο να μειώνεται το έλλειμμα και να γίνεται βιώσιμο το χρέος.  Το τι μέτρα θα πάρετε είναι δικό σας πρόβλημα, αρκεί να βγαίνουν τα νούμερα.

Η κατάσταση εκτραχύνθηκε όταν όλα τα μνημονιακά μέτρα του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκαν λάθος.  

Και τότε εμφανίστηκε η ανάγκη λήψης νέων μέτρων, τα οποία οι δανειστές επιμένουν ότι θα είναι και αυτά αποτυχημένα, αρχίζοντας να κατανοούν την ελληνική πραγματικότητα.

Συνεπώς η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης και ριζικής αλλαγής πολιτικής υπάρχει ακόμα και μάλιστα υποδαυλίζεται και από την τρόικα.  Όταν λοιπόν κάνουμε …. παραλιακές περισπούδαστες αναλύσεις περί προεκλογικών παροχών ή περί μονοδρόμων, θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί, πιο διορατικοί και κυρίως πιο ανοιχτόμυαλοι.

 Κακοφωνίξ