Προφανώς οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι η ακίνητη περιουσία και η γη μπορούν να φέρουν στα ταμεία του κράτους το ρευστό εκείνο που έχει κατασπαταληθεί ή έχει φύγει στο εξωτερικό, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν, είναι να εξισώνουν αδίκως τους φορολογούμενους που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους με εκείνους που κλέβουν το κράτος περιστασιακά ή κατ’ επάγγελμα.
Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης διαλύουν την οποιαδήποτε αμφιβολία ότι το
κυβερνών κόμμα θα πετύχαινε να απαλλαγεί από τον κακό του εαυτό και να
ακολουθήσει το δρόμο του πραγματισμού και της λογικής, που θα μπορούσε
να ενώσει την Ελλάδα, και να την βγάλει από την οικονομική κρίση,
εξασφαλίζοντας την κοινωνική συνοχή, την πολιτική σταθερότητα, και την ...
παραγωγική ανάκαμψη όλων των τομέων της οικονομίας. Οι ιδεολογικές
αγκυλώσεις της κυβέρνησης, οι αντιστάσεις του σκληρού κομματικού πυρήνα
και ο διχαστικός τρόπος με τον οποίο πορεύεται στην κοινωνία και την
οικονομία την οδηγούν σε φορολογικό αμόκ και λαϊκιστική συνθηματολογία,
που επιτείνεται από τον πανικό που προκαλούν οι διεθνείς οικονομικές
πιέσεις και εκβιασμοί. αλλά και την πολιτική κληρονομιά των ανεκπλήρωτων
προεκλογικών υποσχέσεων. Πολλοί ήταν εκείνοι που εκτιμούσαν ότι η άνοδος του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του κόμματος και της χώρας θα σηματοδοτούσε μια σημαντική στροφή στα πολιτικά πράγματα της χώρας, που θα κεφαλαιοποιούσε τα όποια θετικά αποτελέσματα είχαν αφήσει πίσω τους ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να αντιληφθεί πως η Ελλάδα της ανάπτυξης και του Ευρώ, της αυτοπεποίθησης των Ολυμπιακών Αγώνων και της ευημερίας, κατέληξε εκεί που κατέληξε. Πολλοί πίστευαν ότι οι νησίδες του καινούριου που είχαν δημιουργηθεί στην πολιτική ζωή της χώρας, δηλαδή η πεποίθηση ότι τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και να φέρουν αποτελέσματα στο συναινετικό πλαίσιο που δημιούργησαν οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και η πλήρης αποδοχή της μικτής καπιταλιστικής οικονομίας, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την επικράτηση μιας οικουμενικής διάθεσης πολιτικού πραγματισμού και οικονομικού ρεαλισμού, θα δημιουργούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να αλλάξει οριστικά όψη η χώρα και να εισέλθει στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στη Ελλάδα φάνηκε να δημιουργείται ένας πολιτικός χώρος ευρύτερης φιλελεύθερης συναίνεσης, του οποίου θιασώτες, εκτός από τους πολιτικούς θα ήταν όλοι εκείνοι οι πολίτες που δίνουν έμφαση στην ελεύθερη κριτική σκέψη, στην δυναμική προσωπικότητα, τη δημιουργικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία, τον επαγγελματισμό και το καθήκον, το ρεαλισμό και το ειλικρινές ενδιαφέρον για την Ελλάδα και το μέλλον. Η πολιτική ζωή της χώρας φαινόταν ικανή να αφήσει πίσω της τα διχαστικά πολιτικά πάθη και τα ιδεολογικά στερεότυπα, τις τεχνητές και εντέχνως καλλιεργούμενες πολιτικές και κοινωνικές διαιρέσεις, τον κομματισμό, τον κρατισμό, και όλους τους ισμούς, με στόχο ένα καλύτερο και δημιουργικό μέλλον για τη χώρα που διαθέτει άφθονους φυσικούς πόρους, πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές και άριστο ανθρώπινο δυναμικό. Πολλοί που ψήφισαν το σημερινό πρωθυπουργό, και πολλοί περισσότεροι που δεν τον ψήφισαν, ήλπιζαν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα είχε το πολιτικό ένστικτο να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες της Ελλάδας και των Ελλήνων, και να απελευθερώσει τη χώρα από τις αμαρτίες του παρελθόντος, για τις οποίες είναι σήμερα υπεύθυνες όλες οι πολιτικές ηγεσίες.
Πολλοί Έλληνες πίστευαν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, με το ιστορικό όνομα που φέρει, με τη διεθνή και κυβερνητική του εμπειρία, με τις καινοτόμες ιδέες και τον ανοικτό τρόπο σκέψης του θα κατάφερνε να αναδομήσει συθέμελα το κόμμα του, ώστε να προχωρήσει μετά στις απαραίτητες αλλαγές στην οικονομία, τον κρατικό μηχανισμό και την παιδεία. Ότι θα μπορούσε να τιθασεύσει τα σκληροπυρηνικά συνδικάτα, να πατάξει τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή που συνδέονται άμεσα με τον κομματισμό και την ψηφοθηρία, και ότι θα μπορούσε να βάλει τη χώρα σε πορεία ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης. Αντί όμως να συμβαίνει αυτό συμβαίνουν ακριβώς τα αντίθετα. Η κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου καταδιώκει την επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία, κρατάει στο ψυγείο τη ναυτιλία και τον τουρισμό με στόχο να φέρει τους κρίσιμους αυτούς παραγωγικά τομείς στα δικά της πολιτικά μέτρα, και αφήνει τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και αεριτζήδες να διαλύουν τη χώρα και να αμαυρώνουν την εικόνα της στο εξωτερικό.
Προφανώς οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι η ακίνητη περιουσία και η γη μπορούν να φέρουν στα ταμεία του κράτους το ρευστό εκείνο που έχει κατασπαταληθεί ή έχει φύγει στο εξωτερικό, αλλά το μόνο που θα καταφέρουν, είναι να εξισώνουν αδίκως τους φορολογούμενους που εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους με εκείνους που κλέβουν το κράτος περιστασιακά ή κατ’ επάγγελμα. Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ένα νέου τύπου φεουδαρχικό καθεστώς, που πιστεύει ότι δικαιούται να μας κυβερνά γιατί γνωρίζει για εμάς και πριν από εμάς το συμφέρον μας, και ότι οφείλει να μας νουθετεί και να επιβάλλει τις επιθυμίες και ιδεολογικές επιλογές της, μέσω του κομματικού μηχανισμού που εξακολουθεί να ελέγχει το κράτος που καταρρέει και αντιστέκεται στον εξορθολογισμό των οικονομικών του κράτους, καταστρέφοντας τις οικονομικές προοπτικές της Ελλάδας.
Γράφει:
Δημήτρης Ε. Θωμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου