Ευνουχισμένοι, βλέπουμε να σωριάζεται γύρω μας το, όποιο, κράτος πρόνοιας, τα εργατικά κεκτημένα, να επιβάλλονται αντισυνταγματικές νόρμες. Κι όμως, δεν κουνιέται φύλλο. Πλην ίσως των ύστατων σπασμών των συντεχνιών...
Το δράμα της νεότερης Ελλάδας είναι όμως απλό στην ερμηνεία του. Μετά τον Εμφύλιο κυριαρχεί η Δεξιά, η οποία μονοπωλεί το κράτος και το διαθέτει στην κομματική της πελατεία. Οι «φίλοι» κάνουν δουλειές με το γκουβέρνο και ο λαουτζίκος βολεύεται σε θέσεις του Δημοσίου. Οι άλλοι, οι αντιφρονούντες, είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν σκληρά για να επιβιώσουν. Συχνά μεταναστεύουν τροφοδοτώντας με πολύτιμο συνάλλαγμα τις οικογένειες πίσω τους. Αυτά συνέβαιναν επί Παπάγου, επί ΕΡΕ, επί Δικτατορίας και επί Καραμανλικής Μεταπολίτευσης.
Έπειτα ήρθε το ΠΑΣΟΚ και ο λαϊκισμός μετονομάστηκε σε σοσιαλισμό. Τώρα οι γαλάζιοι στριμώχνονται για να χωρέσουν και οι ορεξάτοι πράσινοι σ' ένα κράτος που καταφανώς ξεχειλώνει. Αγροτικοί συνεταιρισμοί, ΔΕΚΟ και πακέτα στήριξης δημιουργούν μιαν άνευ προηγουμένου ροή εύκολου χρήματος και επιτρέπουν σε τεράστιες ομάδες πληθυσμού την υπερκατανάλωση διά της ήσσονος προσπάθειας.
Ο Κωστοπουλισμός έγινε ιδεολογία και το life style μετατράπηκε σε δικαίωμα «ενός λαού βασανισμένου» που δεν ξεχνούσε τον Ωρωπό (αφού εκεί είχε το εξοχικό του). Ακολούθησαν ο Σημίτης και ο λαϊκός Καπιταλισμός, οι παραπληγικοί του Χρηματιστήριου, η αποθέωση της εικονικής πραγματικότητας με τους Ολυμπιακούς, η γενιά των 700 ευρώ ώς το σημερινό μπουμπ.
Καταντήσαμε ένας λαός που ξέμαθε να δουλεύει πραγματικά, να σκέφτεται, να μηχανεύεται λύσεις εφόσον το κράτος - πατερούλης τού εξασφάλιζε την επιβίωση.
Έπειτα ήρθε το «κακό» ΔΝΤ για να πληροφορηθούμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κάτι πάνω από 1.000.000 – τον ακριβή αριθμό τους δεν τον γνωρίζει ακόμα η κυβέρνηση – και ότι 200.000 συντάξεις πηγαίνουν σε πεθαμένους.
Η κρίση όμως δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά σοβεί δεκαετίες. Όσο φταίει η πολιτική ηγεσία, άλλο τόσο ευθύνεται και η πνευματική. Γιατί, αγκυλωμένη στον ομφαλοσκοπισμό και τις εμφύλιες έριδες, ούτε ενημέρωσε ούτε προειδοποίησε εγκαίρως έναν λαό βουτηγμένο στην παχυλή εγωπάθεια. Την επιθετική αγραμματοσύνη. Έναν λαό καστράτων που δεν έχει αντοχές να διεκδικήσει ούτε και το αυτονόητο. Εθνικό μας ελάττωμα: Παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά.
ΥΓ. 1: «Καστράτοι» λέγεται η έκθεση του Άγγελου Παπαδημητρίου στη Breeder που εγκαινιάστηκε την Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου.
ΥΓ. 2: Τελικά, Πρόεδρε, βρήκες τι έφταιγε και δεν τραβούσε η κυβέρνηση. Χρειαζόταν μια Μιλένα! Και την άλλη, την Ξινογιαννακο-πώς-τη-λένε στο ΥΠΕΞ. Έκανες διάνα.
ΥΓ. 3: Χαίρομαι βαθύτατα που στο πόθεν έσχες του πρωθυπουργού καταγράφεται ότι η σύζυγός του πούλησε το παλιό της αυτοκίνητο 100 ευρώ. Τέτοια ειλικρίνεια.
ΥΓ. 4: Ο τόπος θα αλλάξει όταν κάποιοι θα ντρέπονται που έχουν 80 σπίτια θεωρώντας το αντιαισθητικό.
ΥΓ. 5: Νταλαρισμός: το τελευταίο στάδιο του comme-il-faut αντάρτικου. Ο Βελουχιώτης με Prada.
ΥΓ. 6: Βαγγέλη, με 2.000.000 ευρώ, πόσα αντιαρματικά αγοράζουμε;
Από topontiki.gr
Του Μάνου Στεφανίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου