Έχω την εντύπωση ότι ο χρόνιος λαϊκισμός που οριζόντια διατρέχει όλα τα κόμματα, ακόμη και αυτά που με κάθε ευκαιρία τον καταδικάζουν, φέρει την κύρια και αποκλειστική ευθύνη για την κατάντια της πολιτικής.
Το ‘μικρόβιο’ μετέδωσε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70.
Και όταν έγινε κυβέρνηση, ο λαϊκισμός πήρε διαστάσεις επιδημίας. Προσέβαλε όλα τα κόμματα και αυτά με τη σειρά τους το μετέδωσαν στη κοινωνία.
Και κάθε χρόνος που περνούσε το ‘μικρόβιο’ του λαϊκισμού απλώνονταν.
Στην Παιδεία, όπου φθάσαμε στο σημείο οι κομματικές νεολαίες να αξιολογούν τους καθηγητές. Ακόμα και να διευκολύνουν τους πρωτοετείς, αναλαμβάνοντας τις συνεννοήσεις με τις γραμματείες των σχολών!
Στον Πολιτισμό, όπου με τα λεφτά των φορολογουμένων χρηματοδοτούσαν ατάλαντους ηθοποιούς και θιάσους της...
αρπαχτής.Στην επιχειρηματικότητα, όπου με το πρόσχημα της ενίσχυσης νέων επιχειρηματιών πετάχτηκαν στον αέρα εκατομμύρια ευρώ, τα οποία αντί να δημιουργήσουν ανάπτυξη, και νέες θέσεις εργασίας, δημιούργησαν μια νέα τάξη κονομημένων.
Στους αγρότες, όπου μέσα από τους περίφημους αγροτικούς συνεταιρισμούς αντί να καλλιεργηθούν εκτάσεις, καλλιεργήθηκαν… σπίτια και αυτοκίνητα.
Στο Στρατό και στα Σώματα Ασφαλείας, όπου η «εκδημοκρατικοποίση» έφτιαξε καλούς συνδικαλιστές αλλά ταυτόχρονα και ανίκανους στρατιώτες και αστυνομικούς.
Στο Συνδικαλισμό, όπου παραχωρήθηκε σιωπηρά η συγκυβέρνηση με όλες τις κυβερνήσεις.
Παντού και πάντα ο κομματισμός χέρι-χέρι με τον λαϊκισμό βύθιζαν τη χώρα στο τέλμα. Και όσες προσπάθειες έγιναν κατά καιρούς, για να βγει η Ελλάδα από το τέλμα, απέτυχαν.
Γιατί το σύστημα (δικαστικό, δημοσιογραφικό, οικονομικό, συνδικαλιστικό κλπ) κατέπνιγε κάθε τι που το απειλούσε.
Κι έτσι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Σ’ ένα Κράτος νταβατζή, που κατάφερε να κάνει την επανίδρυση επώδυνη εμπειρία, και σε μια κοινωνία άβουλη που σύρεται και παρασύρεται σε επιλογές επώδυνες για το μέλλον των νέων ανθρώπων.
Αμφιβάλλω αν μπορούν να δώσουν διέξοδο όλοι αυτοί που δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο. Πρέπει, όμως, όσοι από μας πιστεύουν ότι, αυτή η χώρα αξίζει ακόμα μια ευκαιρία, να τους υποχρεώσουμε να συνεργασθούν.
Δεν το θέλουν, αλλά πρέπει να τους αναγκάσουμε να καταλάβουν ότι, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο αυτός της συναίνεσης. Ο τόπος δεν αντέχει νέο διχασμό.
Αντίθετα ο ‘Ιστορικός Συμβιβασμός’ ανάμεσα στη κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, με σημείο αναφοράς το κέντρο, ίσως να είναι η τελευταία ευκαιρία.
Αν πραγματικά θέλουμε να φτιάξουμε κράτος αντίστοιχο της ιστορίας μας, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι, οι ηγέτες δεν κρίνονται από τις τύψεις τους αλλά από τις αποφάσεις τους.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου