Το ρίσκο των μεγάλων επενδύσεων!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα χρειάζεται μεγάλες άμεσες ξένες επενδύσεις.

Με την κατανάλωση να συμπιέζεται και τις εξαγωγές να ανακάμπτουν μεν αλλά όχι στον βαθμό που θα περίμενε κανείς, οι επενδύσεις αποτελούν μονόδρομο.
Όμως, για να γίνουν επενδύσεις χρειάζεται χρηματοδότηση.
Οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν προφανώς να επωμιστούν τη χρηματοδότηση των μεγάλων αναπτυξιακών projects που χρειάζεται η χώρα από τη στιγμή που δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ρευστότητα.
Η εξάρτησή τους από την ΕΚΤ αποτελεί αψευδή μάρτυρα.
Επομένως, η χρηματοδότηση θα πρέπει να προέλθει από το εξωτερικό, είτε πρόκειται για κοινοτικά κονδύλια μέσω ΕΣΠΑ είτε για κεφάλαια από άλλες ξένες πηγές, π.χ. αραβικές χώρες, Ρωσία, δυτικά κεφάλαια κ.λπ.
Όπως συμβαίνει σε τέτοιες ...

περιπτώσεις, όσο μεγαλύτερο είναι το ρίσκο μιας επένδυσης τόσο μεγαλύτερη θα πρέπει να είναι η υποσχόμενη απόδοση του project για να προσελκύσει το ενδιαφέρον ξένων και Ελλήνων επενδυτών.
Άλλωστε, δεν έχει κανέναν λόγο κάποιος ξένος επενδυτής να προτιμήσει την Ελλάδα από άλλες χώρες αν η απόδοση στα χρήματα που θα επενδύσει δεν είναι ικανοποιητική για το ρίσκο το οποίο παίρνει και λίαν ανταγωνιστική έναντι εκείνου που θα έπαιρνε σε άλλες χώρες. 

Αν μάλιστα ο ξένος επενδυτής γνωρίζει ότι η χώρα είναι στο ΔΝΤ, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, και έχει μεγάλη ανάγκη τις άμεσες ξένες επενδύσεις, είναι λογικό να προσπαθήσει να επιτύχει ένα ακόμη καλύτερο ντιλ για τον ίδιο.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο αν πληροφορηθεί το ιστορικό της χώρας στον τομέα των ξένων άμεσων επενδύσεων και την τύχη που είχαν πολλές απ’ αυτές έπειτα από αναμονή δεκαετίας και πλέον για άδειες, ρυμοτομικά, περιβαλλοντικά θέματα κ.λπ.
Όλα αυτά είναι αυτονόητα για οποιονδήποτε καταλαβαίνει τη σχέση ρίσκου - απόδοσης και έχει γνώση αφενός της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική οικονομία και αφετέρου του βεβαρημένου παρελθόντος της χώρας.
Όμως, δεν είναι όλα τόσο απλά.
Οποιοσδήποτε έχει οικονομικές γνώσεις γνωρίζει ότι η υπαγωγή στο ΔΝΤ μιας χώρας με μεγάλα ελλείμματα και δημόσιο χρέος που δεν έχει δικό της νόμισμα συνεπάγεται την εφαρμογή ενός προγράμματος λιτότητας το οποίο οδηγεί σε συμπίεση των εισοδημάτων και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων της χώρας.
Είναι ο αποπληθωρισμός για την αναπλήρωση της χαμένης ανταγωνιστικότητας στον οποίο είχε αναφερθεί πριν από το καλοκαίρι ο επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Στρος-Καν.
Αναμφισβήτητα, μεγάλοι κερδισμένοι από μια τέτοια διαδικασία μπορούν να βγουν όσοι ξένοι επενδυτές διαγνώσουν έγκαιρα τις ευκαιρίες που δημιουργούν οι χαμηλότερες αξίες, π.χ. των ακινήτων, των εταιριών, και σπεύσουν να τις εκμεταλλευτούν.
Το ίδιο ασφαλώς ισχύει για τους διαμεσολαβούντες.
Σε άλλη χώρα ίσως δεν θα το συζητούσαμε καν.
Όμως, η Ελλάδα είναι η χώρα όπου βασιλεύουν οι υποψίες και οι εξεταστικές επιτροπές. Χθες ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης προανήγγειλε μία ακόμη για το μνημόνιο όταν το κόμμα του επανέλθει στην εξουσία.
Αν λοιπόν συνδεθούν οι αποφάσεις για την παροχή μεγάλων κινήτρων για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων με πρότερες που οδήγησαν τη χώρα στον μηχανισμό στήριξης, το πράγμα μπορεί να περιπλακεί στο μέλλον.
Αυτό δεν θα αγνοηθεί προφανώς από κάποιους και ίσως έχει τελικά αρνητικό αντίκτυπο στις επενδύσεις.
Μακάρι να κάνουμε λάθος.
Dr. Money dr@euro2day.gr