Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαγγέλλει στον ηχητικό καταγραφέα του laptop του, τις αρχικές αράδες από το πρώτο κεφάλαιο της πολιτικής στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση, είναι βέβαιο ότι θα κοντοσταθεί στην 3η του Σεπτέμβρη του 1974.
Την ημέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε την προσωπική του επανάσταση, και δημιουργούσε ένα Κίνημα το οποίο ξεκίνησε με προορισμό να κάνει… αντάρτικο στην Ένωση Κέντρου, και κατέληξε να εμπεδωθεί στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού, ως ο πολιτικός σχηματισμός που γκρέμισε τα σύνορα: Ανάμεσα στο κόμμα και το κράτος, ανάμεσα στην εξουσία και την αντίσταση προς αυτήν, ανάμεσα στα πρόσωπα και τα πάθη τους.
Ανάμεσα στην Ελλάδα της αξιοπρέπειας, και την Ελλάδα που ταυτίστηκε με το δήθεν.
Το “φαινόμενο ΠΑΣΟΚ“, δεν εξηγείται εύκολα...
Κυρίως γιατί είναι πολυεπίπεδοι και σύνθετοι οι λόγοι που το μετέτρεψαν σε μαζική υστερία, και οδήγησαν τόσους πολλούς στο να ταυτιστούν μαζί του.
Προφανώς, ο σημαντικότερος λόγος ήταν ο Ανδρέας. Ακόμη άλλωστε και με την απώλειά του, αναζωογόνησε τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με τον λαό. Οι πολίτες ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ… στη μνήμη του μεγάλου απόντα.
Ήταν όμως μόνο ή κυρίως ο Ανδρέας; Φυσικά και όχι. Για μια κοινωνία που έβγαινε από δικτατορικό καθεστώς, και ο κόσμος γύρω της άλλαζε με ταχείς στην αρχή και ιλιγγιώδεις στη συνέχεια ρυθμούς, το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ιστορική, εσωτερικής φύσεως αναγκαιότητα. Αν δεν υπήρχε, μάλλον θα έπρεπε να το εφεύρει κάποιος. Και πάλι όμως, δεν θα μπορούσε να είχε συνθέσει το παζλ με τη μοναδική μαεστρία που το έκανε ο Ανδρέας.
Σκεφτείτε το λίγο: Μετά το 1974, η ζωή των Ελλήνων περιστρέφεται γύρω από το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που ξάφνιασε με τα πρώτα εκλογικά ποσοστά του, που μεγάλωσε το 1977, γιγαντώθηκε και ανήλθε στην εξουσία του 1981, άντεξε και πανηγύρισε ξανά το 1985, ηττήθηκε αλλά δεν διαλύθηκε το 1989, επανέκαμψε πανηγυρικά το 1993, άλλαξε αρχηγό και ξανακέρδισε το 1996, το διέπραξε και πάλι το 2000, έχασε το 2004, κόντεψε να διαλυθεί το 2007, και από το 2009 είναι και πάλι εδώ μαζί μας. Στην αρχή… ενωμένο δυνατό, τους τελευταίους μήνες λιγότερο αυτόφωτο, λόγω της τρόικας, πάντοτε όμως συναρπαστικό ως προς την επιρροή του στη διαδρομή του μέλλοντος για την Ελλάδα.
Η Ελλάδα των τελευταίων 36 ετών, είναι η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ.
Η Ελλάδα που μπήκε στην Ευρώπη, επειδή εκείνος ο πεισματάρης Εθνάρχης από την Πρώτη Σερρών, ήθελε να προστατεύσει τη Δημοκρατία που ο ίδιος αποκατέστησε, από την ακραία ανωριμότητα κάποιων που, χωρίς τον Ανδρέα, δεν θα έμεναν καν σε πολυκατοικία. Πόσο μάλλον, δεν θα τους γνώριζε ο θυρωρός του οικήματος.
Η Ελλάδα που έμαθε να ζει πέρα και πάνω από τις δυνατότητές της. Η Ελλάδα που απαλλοτρίωσε τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, και ακόμη να δει να γίνεται πράξη η εκτροπή του Αχελώου, ή το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Η Ελλάδα που ανέχτηκε οικονομικά σκάνδαλα, πολιτικές ανηθικότητες, πολιτειακές εκτροπές και μια βίαιη αναδιανομή πλούτου, όχι από τους έχοντες στους μη έχοντες, αλλά από τους πρώτους στους… παραέχοντες, οι οποίοι ήταν με τη σειρά τους παλαιότερα απλώς… έχοντες.
Η Ελλάδα που ακρωτηρίασε το μέλλον των επόμενων γενεών, καταδικάζοντας όσους κάθε φορά έπονται, σε μια παιδεία υπανάπτυκτη, χωρίς μέλλον, με όραμα το 0,9, για την είσοδο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς καμία προοπτική ακαδημαϊκής κατάρτισης και επαγγελματικής αποκατάστασης.
Η Ελλάδα που απώλεσε την εθνική της κυριαρχία δια στόματος του ίδιου του εκλεγμένου Πρωθυπουργού της. Ένα μεσημέρι Παρασκευής από το ακριτικό Κστελόριζο, με φόντο τα καϊκια που αρμένιζαν αμέριμνα, και μια γραβάτα στα χρώματα της εθνικής μελαγχολίας, που έκτοτε εξελίχτηκε σε brand name μιας ολόκληρης διακυβέρνησης.
Αυτή είναι η Ελλάδα. Πόσο βαθύτερο ήταν το νόημα εκείνης της απαξιωτικής για το έθνος αποστροφής του Σημίτη στη Βουλή. Αυτή είναι η Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ΠΑΣΟΚ. Όλοι εμείς, κυρίως όσοι γεννηθήκαμε μετά τη Μεταπολίτευση, είμαστε βαθιά μέσα μας ΠΑΣΟΚ. Στη νοοτροπία και τον (μη) αξιακό κώδικα. Γι’ αυτό και μια ρεαλιστική ειλικρίνεια, τέτοια που να αρμόζει στις στιγμές και τη συγκυρία, θα ομολογούσε τη διαπίστωση πως η Ελλάδα η οποία έφτασε να ζει με το άγχος των spreads και των κατευθυντήριων γραμμών του κ. Τόμσεν, είναι η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Είναι μια Ελλάδα μπολιασμένη ΠΑΣΟΚ.
Ο γιος του Ανδρέα, ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι εκείνος που σε κάθε δημόσια εμφάνιση και παρέμβασή του, συνθέτει ρητορικά σχήματα που παρεπέμπουν στο πως θα είναι η Ελλάδα μετά την κρίση.
Μετά το μνημόνιο.
Μετά το ΔΝΤ.
Στην ουσία, ο Γιώργος θέλει αλλά δεν μπορεί να περιγράψει επαρκώς, το πώς θα είναι η Ελλάδα… χωρίς το ΠΑΣΟΚ.
Γιατί, πολύ απλά, η Ελλάδα που θα φύγει μπροστά, προκειμένου να υιοθετήσει η κοινωνία έναν αταλάντευτο βηματισμό προς το μέλλον που ήδη ξεκίνησε, δεν μπορεί παρά να είναι μια Ελλάδα με λιγότερο ΠΑΣΟΚ.
Μια Ελλάδα που θα έχει αφήσει πίσω της τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές ΠΑΣΟΚ, οι οποίες αποδεδειγμένα υπερβαίνουν κόμματα, παρατάξεις, κοινωνικές ομάδες και οικονομικές τάξεις. Αυτά τα τελευταία 36 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ήταν παντού.
Γύρω και μέσα μας. Και φτάσαμε στον πάτο.
Η Ελλάδα της επόμενης ημέρας, η Ελλάδα που θα έχει επιζήσει από μια προδιαγεγραμμένη πορεία εθνικού ακρωτηριασμού, δεν θα μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ.
Θα είναι η Ελλάδα που βίωσε το ΠΑΣΟΚ, έπαθε… και έμαθε.
Η Ελλάδα μετά… και χωρίς το ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου