Τίτλοι ειδήσεων σε 1 λεπτό.
''Οι συντάξεις από 1.1.2015 διαχωρίζονται. Πλέον υποχρέωση ανεξάρτητα. του κράτους απέναντι στον ασφαλισμένο αποτελούν τα 360 ευρώ.
Το υπόλοιπο, το ανταποδοτικό μέρος είναι υποχρέωση των ασφαλιστικών ταμείων που γίνονται πλέον
Ο κ. Λοβέρδος σημείωσε ότι το σύστημα παραμένει βιώσιμο τουλάχιστον μέχρι το 2060 και μάλιστα καταναλώνοντας μόλις 2,5% του ΑΕΠ από 13,5% σήμερα'' .
Εκπληκτική επίδοση πράγματι.
Εγώ πιστεύω απόλυτα τον κ. Λοβέρδο.
Το επικοινωνιακό χάρισμα και η ευφυΐα του το αξίζουν άλλωστε. ''Το σύστημα θα αντέξει'' ανακράζει γελώντας, ενώ στρίβει ποζάροντας θριαμβευτικά στον φακό.
Ευχαριστημένος χαμηλώνω την τηλεόραση και κλείνω τα μάτια μου. Μέσα στην απόλυτη ησυχία ακούω ένα ''κλικ'' και τα ξανανοίγω.
Αρπάζω απότομα το κινητό που είναι στο τραπεζάκι δίπλα μου και βλέπω στην ...
οθόνη ‘’1-6-2060’’! Το κοιτάζω σαν χαμένος και σηκώνω τα μάτια μου να δώ την τηλεόραση. Παίζει μια διαφήμιση με κινητά που είναι εμφυτευμένα στον αντίχειρα του χεριού. Ξαφνικά ανοίγει η εξώπορτα, μπαίνει ένας μεσήλικας κύριος και με χαιρετά. <<Ξύπνησες πατέρα>> μου λέει και κλείνει την τηλεόραση. <<Εγώ μόλις ήρθα από την τράπεζα, πήρα την σύνταξη>>.
οθόνη ‘’1-6-2060’’! Το κοιτάζω σαν χαμένος και σηκώνω τα μάτια μου να δώ την τηλεόραση. Παίζει μια διαφήμιση με κινητά που είναι εμφυτευμένα στον αντίχειρα του χεριού. Ξαφνικά ανοίγει η εξώπορτα, μπαίνει ένας μεσήλικας κύριος και με χαιρετά. <<Ξύπνησες πατέρα>> μου λέει και κλείνει την τηλεόραση. <<Εγώ μόλις ήρθα από την τράπεζα, πήρα την σύνταξη>>.
Κοιτάζω σαν να βλέπω φάντασμα καθώς δεν έχω γιό και αυτός συνεχίζει απτόητος τακτοποιώντας τα ψώνια από το σουπερμάρκετ. <<Βρήκα και το Λάκη στο δρόμο και τα ξαναθυμόμασταν. 20 χρόνια δουλειάς με ένσημα, πού να δουλέψω περισσότερο με τέτοια ανεργία; Άστα άρχισα και μεγάλος, θυμάσαι πατέρα, με μεταπτυχιακό και ντοκτορά, βρήκα την πρώτη μου δουλειά στα 34. Μετά κουτσά στραβά από δώ και από κει μάζεψα όλα αυτά τα χρόνια. Και είμαι από τους καλούς. Υπήρχαν κι‘ άλλοι που δεν τα βγάζαν πέρα και ‘λέγαν καλύτερα να δουλεύω μαύρα και χέσε την σύνταξη, παρά να πεθάνω πριν πάρω την σύνταξη>>.
Τρίβω τα χέρια μου αμήχανα, σκεφτόμενος ποια από τις γυναίκες της ζωής μου μπορεί να μου είπε το μεγάλο ψέμα και ακούω το κύριο να συνεχίζει κοιτώντας με κατάματα. <<Σου λέει το ΙΚΑ δεν μπορώ να σου δώσω τα 900 που δικαιούσαι. Πώς να στα δώσω με ανεργία στο 32%, αφού δεν έχω εισφορές. Σου δίνω 340 και να λες και ευχαριστώ. Και αν δεν πάει καλά και το χρηματιστήριο του χρόνου θα κοπεί και άλλο το ποσό. Τι να σου κάνω που όλοι οι μεγάλοι φύγαν απ’ τη χώρα βρίζοντας επειδή ζητούσα συνεχώς πιο πολλά για να πληρώσω συντάξεις; Το κράτος δεν δίνει λεφτά, κόψαμε τις σχέσεις μας, ούτε και οι τράπεζες δανείζουν χρεοκοπημένα ιδρύματα, οπότε τι τα θες…Έτσι μου είπε το ΙΚΑ πατέρα>>.
Ακούγοντας ''ΙΚΑ'' βρήκα κάτι να με συνδέει με την πραγματικότητα, πετάχτηκα προς στιγμήν και είπα : <<Άκουστε κύριε μάλλον με μπερδεύετε με κάποιον άλλο, εγώ δεν έχω γιό>>. Δεν πρέπει να με άκουσε γιατί συνέχισε σαν να μην είπα τίποτα <<Έκανα και ιδιωτική ασφάλεια. Στην μεγάλη κρίση του ‘43 όμως έβαλε λουκέτο όπως και πολλές άλλες. Μετά από χρόνια δικαστηρίων μας έδωσε κάτι ψίχουλα σαν αποζημίωση. Κάποτε οι τράπεζες επηρέαζαν το νόμο, σήμερα είναι ο ίδιος ο νόμος πατέρα. Όλα είναι δικά τους, τα σπίτια - σε αυτούς πληρώνω το νοίκι, λίγοι γλύτωσαν τα σπίτια τους- τα σουπερμάρκετ, τα εστιατόρια, οι παραλίες, οι δρόμοι. Όλα>>.
Ξαφνικά γυρίζει προς το μέρος μου με μάτια κατακόκκινα και λέει γελώντας : <<Να’ σαι καλά πάντως ρε πατέρα. Εσύ πέρασες καλά, με τις συνταξούλες σου, τις απεργιούλες σου και τα εξοχικά. Προχθές ξεχρεώσαμε τα δάνεια του‘36. Άλλα 24 χρόνια δουλειάς για σένα μαγκάκο. Αλλά δεν πειράζει, σε θυμάμαι σαν τώρα, γελαστό και τροφαντό σαν ντομάτα να αγορεύεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις αίθουσες των δικαστηρίων. Πραγματικά σε θαύμαζα. Από τη μια η σύζυγος, στη γωνία η ερωμένη και ένα ολοκόκκινο κάμπριο για τη Μύκονο. Αλλά μια στιγμή, εγώ με τη γυναίκα μου σου έχουμε ένα τελευταίο δωράκι. Περίμενε μην σηκώνεσαι>>.
Βγάζει απότομα από την σακούλα με τα ψώνια ένα τεράστιο ασημένιο πιστόλι και ενώ το πλησιάζει ανάμεσα στα μάτια μου ουρλιάζει : <<Αυτό είναι το δώρο μου για σένα καριόλη, καλοφάγωτα>>. Βλέπω ανάμεσα στα μάτια μου την τεράστια κάνη να ακουμπά το παγωμένο μου μέτωπο και ακούω ένα ''κλικ''.
Πετάγομαι σαν να με χτύπησε ρεύμα. Απέναντι μου είναι η τηλεόραση που παίζει τηλεμάρκετινγκ. Είμαι λουσμένος στον ιδρώτα και αναπνέω με δυσκολία. Αρπάζω το κινητό και βλέπω την οθόνη. Γράφει ''1-6-2010''. Γυρίζω και το αφήνω αργά στο τραπεζάκι δίπλα μου. Φωνάζω στη γυναίκα μου να μου φτιάξει καφέ και αρπάζω με μανία το τηλεκοντρόλ που είναι γεμάτο αίματα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου