Οι άνεμοι του πολέμου

Μιλώντας με τον Αλέξη, συνειδητοποίησα τη χειρότερη  πλευρά της πολύπλευρης κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Στόχος του είναι- λέει- μόλις τελειώσει τη σχολή του να φύγει από την Ελλάδα και να αναζητήσει αλλού την τύχη του.  

Είναι ένας «προγραμματισμός ζωής» που, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, κάνουν πολλά παιδιά και σχεδόν όλοι οι φίλου του. 

Κάποιοι από αυτούς ήδη έχουν εκπατρισθεί και στέλνουν ελκυστικότατες προσκλήσεις προς όσους έχουν μείνει πίσω τους προτρέπουν να βιαστούν…

Οι λόγοι προφανείς. 
Αναξιοκρατία, ανασφάλεια μα κυρίως έλλειψη  εμπιστοσύνης σε μια κοινωνία και  ένα πολιτικό σύστημα που όσο το γνώρισαν αναπαράγει τον εαυτό του. 
Τον άθλιο εαυτό του.
Το βέβαιο είναι  ότι αυτά τα παιδιά, έστω και αν πρόσκαιρα  ταλαιπωρηθούν, θα βρουν το δρόμο  τους. Και θα τα καταφέρουν, γιατί  πέτυχαν το στόχο τους έστω και  αν χρειάστηκε να υποστούν το πανάθλιο εκπαιδευτικό μας σύστημα με τις χιλιάδες αγκυλώσεις, στρεβλώσεις και παθογένειες.
Πρόκειται για  μια ιδιότυπη μετανάστευση μόνο που  αυτή τη φορά, αφορά το πιο δημιουργικό, το πιο ζωντανό, το πιο προοδευτικό  κομμάτι της κοινωνίας μας  που  εγκαταλείπει τη χώρα σε μια στιγμή που η Ελλάδα έχει ανάγκη  τη δημιουργικότητα, τη ζωντάνια, την προοδευτικότητά τους.
Το αναγκαίο αλλά και- εκ των συνθηκών- αναγκαστικό  πέρασμα της Ελλάδας στη νέα  εποχή απαιτεί πάθος, όραμα και  ειδικές δεξιότητες που τα παιδιά, αυτά τα παιδιά, διαθέτουν και γι` αυτό δε διστάζουν να ξανοιχτούν στις αφρισμένες θάλασσες του κόσμου.
Αυτή- θαρρώ- είναι  η χειρότερη πτυχή της κρίσης. Ακόμη και αν καταφέρουμε να περισώσουμε  ένα κομμάτι της αξιοπρέπειας μας και κάποτε να ξαναγίνουμε  κυρίαρχοι στον τόπο μας θα’ χουμε χάσει μια γενιά Ελλήνων που με τα προσόντα τους θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στον τόπο τους.
Αυτή είναι  μια θλιβερή παράμετρος που ίσως σήμερα- στην κατάσταση που βρισκόμαστε- αποτελεί πολυτέλεια να αναλογιζόμαστε.

Σήμερα ο στόχος, ο εθνικός στόχος, είναι να βρούμε χρήματα για να εξυπηρετούμε το χρέος μας. Περιφέρουμε το δίσκο της επαιτείας ανά τον κόσμο και δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε τις προσβολές, τις επιθέσεις, τις ειρωνείες…

Και προφανώς δεν  είναι η στιγμή της απόδοσης ευθυνών. Είναι η ώρα της ομοψυχίας, της συναπόφασης, της δράσης. Ας βάλουμε τέλος στην ομαδική ψυχανάλυση και το αυτομαστίγωμα.
Η χώρα- όπως ομολόγησε  και ο Γιώργος Παπανδρέου- είναι  υπό κατοχή και μπροστά μας  έχουμε αλλεπάλληλες μάχες  που δυστυχώς ξεπερνούν  τα δικά μας μέτρα και τις δικές μας δυνάμεις.
Πρόκειται για  πόλεμο, για πραγματικό πόλεμο μεταξύ Ευρώπης και Η.Π.Α  με έπαθλο για το νικητή την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία. Ευρώ εναντίον δολαρίου.

Και σε αυτή την  κρίσιμη στιγμή η μεγάλη δύναμη, η Γερμανία,  μέχρι χθες σφύριζε αδιάφορα θεωρώντας ότι αυτή η μάχη αν δεν εξυπηρετούσε τις εμπορικές επεκτατικές βλέψεις της, σίγουρα δεν τις έβλαπτε. 

Και για να είμαστε ακριβείς η νεοεθνικιστική οικονομική τάξη  που εκφράζει με τον αυθεντικότερο τρόπο η Άγγελα  Μέρκελ. Πέραν αυτών η Καγκελάριος της Γερμανίας  δεν κατόρθωσε να διαχωρίσει το θέμα του δανεισμού προς την Ελλάδα από την προεκλογική εκστρατεία στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και εκτός  από το ότι εξόργισε τους ψηφοφόρους, η στάση της απομόνωσε τη Γερμανία στη διεθνή σκηνή. 

Η αρνητική στάση της Μέρκελ οδήγησε στην πλήρη απομόνωση της γερμανικής κυβέρνησης και φυσικά προκάλεσε την αναζωπύρωση των αντι-γερμανικών αισθημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η παράταση της  ελληνικής αβεβαιότητας παραλύει την  επιχειρηματική ζωή και την πραγματική οικονομία και εξαντλεί την κοινωνία ενώ την ίδια στιγμή οικονομικοί  αναλυτές ανά τον κόσμο υποστηρίζουν ανοικτά πια ότι η  κρίση του ελληνικού χρέους κινδυνεύει να μετατραπεί σε νέα απειλή για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική σταθερότητα και πλέον στο στόχαστρο βρίσκεται και η Πορτογαλία. τα ομόλογα της οποίας δοκιμάζονται τώρα από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Όλα αυτά συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα για την ευρωζώνη, τις πολιτικές αδυναμίες της οποίας εκμεταλλεύονται στο έπακρο οι διαβόητες «αγορές».
Η Τρίτη 27 Απριλίου 2010, ήταν μια μαύρη Τρίτη για  την ελληνική κοινωνία. Όχι μόνο από οικονομική άποψης λόγω της κατάρρευσης  του Χρηματιστηρίου και της εκτόξευσης των επιτοκίων δανεισμού, αλλά και για τα συμπτώματα που εμφάνισε μερίδα της ελληνική κοινωνίας. Και αναφέρομαι στην παρεμπόδιση αποβίβασης των τουριστών από το Κρουαζιερόπλοιο και τη λευκή απεργία των πιλότων της πολεμικής αεροπορίας. Δεν θα μπω στον πειρασμό να κρίνω εάν είναι δίκαια ή άδικα τα αιτήματά τους. 
Σε περίοδο πολέμου δεν  μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε συντεχνιακή διεκδίκηση. Εκτός και αν στόχος είναι η διάλυση της χώρας μια ώρα αρχύτερα.

Τη στιγμή που  όπως έγραψε και ο φίλος μου  ο Νίκος Καραμπάσης: «Συνεχίζονται αμείωτα τα...πολεμικά και...τρομοκρατικά "δημοσιογραφικά ανακοινωθέντα" σε όλα τα ΜΜΕ ανά τον κόσμο και εν Ελλάδι και κάποιοι "τζογάρουν" στο πολιτικό σύστημα (το κάθε αρρωστημένο μυαλό φαντασιώνεται τα δικά του παιχνίδια ή τα επιχειρεί εάν έχει "σπόνσορες"), ευτυχώς η συνολική εικόνα - παρά τα "τανκς της... Trash Tv που είναι η ελληνική" ο "κόσμος" περιμένει να δει. Αφουγκράζεται την καταιγίδα και περιμένει. 

Και φυσικά εμπιστεύεται τον Γιώργο (ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κόμματος ή ό,τι άλλο). Αυτόν έχουμε στο τιμόνι καπετάνιο, αυτόν στηρίζουμε "με νύχια και δόντια".

Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Ούτε ο Πρωθυπουργός και  πολύ περισσότερο ούτε οι υπουργοί της κυβέρνησής του έχουν πλέον  μεγάλα περιθώρια για διαπραγμάτευση: αφενός διότι η Ελλάδα είναι αυτή που ζητεί δανεικά απέναντι σε σκληρούς τεχνοκράτες, οι οποίοι θέτουν τους δικούς τους όρους και αφετέρου επειδή οι εκπρόσωποι της τρόικας έχουν διαπιστώσει από πρώτο χέρι τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού. 

«Έχουμε να κάνουμε με ένα “κράτος-παράγκα”»  φέρεται να είπε ένας από τους επικεφαλής του κλιμακίου της τρόικας σε υπουργό που του ομολόγησε ότι δεν γνωρίζει πού βρίσκονται συγκεκριμένα κονδύλια, τα οποία υπήρχαν στα χαρτιά αλλά όχι και στα ταμεία του υπουργείου.

Εν κατακλείδι, πολλοί και όχι μόνο για οικονομικό κέρδος ποντάρουν αγρίως στην χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και την έχουν μετατρέψει σε Δούρειο Ίππο της Ευρωζώνης.
Το παιχνίδι  είναι πολύ μεγάλο και σίγουρα μας έχει ξεπεράσει. Και για το λόγο αυτό η Ελλάς, η εσχατιά της Ε.Ε. που μεταξύ των άλλων έχει και το ρόλο του ακρίτα των ευρωπαϊκών συνόρων,   ζητεί δάνειο – και όχι βοήθεια όπως τεχνηέντως την εμφανίζουν κάποιοι για να καλύψει τις υποχρεώσεις της.   
Το δάνειο θα της δοθεί όχι από μεγαλοθυμία αλλά από ανάγκη για τη  θωράκιση της Ευρωζώνης. Δάνειο που φυσικά θα αποφέρει και κάποια δις ευρώ στα ταμεία των δανειστών μας…
Από τον Κώστα Παπαθεοδώρου