Του Θανάση Παπαμιχαήλ
Επικοινωνιολόγου, Διευθυντή της Think Politics
Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει την επαναχάραξη του διοικητικού και εκλογικού χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στο πρότυπο ενός «Καποδίστρια ΙΙ», με κυριότερες αλλαγές, την θέσπιση και εφαρμογή του θεσμού του αιρετού Περιφερειάρχη και τις συνενώσεις δήμων με σκοπό ο αριθμός τους να μειωθεί περίπου στους 350.
Είναι γεγονός ότι με 160 έδρες στο Κοινοβούλιο και προβάδισμα 10,5 ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με τη Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εθνικές εκλογές, το ΠαΣοΚ διαθέτει τόσο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όσο και την πολιτική υπεροχή, να αλλάξει ότι θέλει, όπως το θέλει και όποτε το θέλει.
Σε ότι αφορά ωστόσο μία αλλαγή τόσο υψίστης σημασίας για το παρόν και το μέλλον ολόκληρης της χώρας, όσο είναι ένα σχέδιο «Καποδίστριας ΙΙ», επιβάλλεται να διεκδικήσει και να καταφέρει να «χτίσει» μία γενικότερη συναίνεση, τόσο από τους φορείς του κεντρικού πολιτικού συστήματος, όσο και από τα όργανα και τους εκπροσώπους φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι λοιπόν χρήσιμο και αναγκαίο η κυβέρνηση να θέσει άμεσα τα σχέδιά της σε δημόσια διαβούλευση, ούτως ώστε να υπάρχει η ευχέρεια του χρόνου για μία σωστή συμφωνία, την οποία θα σεβαστούν όλοι στη συνέχεια και θα εφαρμόσουν από κοινού με συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Για να γίνει πράξη ο «Καποδίστριας Νο 2» είναι αναγκαίο να διασφαλιστούν οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτο, να τεθεί χρονοδιάγραμμα και η κυβέρνηση να επιμείνει στην πιστή τήρηση του και να αποφευχθούν οι οποιεσδήποτε χρονοτριβές η καθυστερήσεις δεδομένου ότι συχνά ο πολιτικός χρόνος τρέχει με πιο γρήγορους ρυθμούς.
Δεύτερο, να ανοίξει η διαβούλευση με την ενεργή εμπλοκή όλων των ενδιαφερομένων μερών, καθώς και όλων των φορέων και προσώπων που έχουν συμπαγή γνώση επί του θέματος. Μια σωστή διαβούλευση θα έπρεπε λογικά να συμπεριλαμβάνει την κυβέρνηση, τα κόμματα, τις νομαρχιακές και δημοτικές ενώσεις, τα τοπικά επιμελητήρια, ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό από την πανεπιστημιακή κοινότητα, ομοσπονδίες και συλλόγους κοινωνικής εκπροσώπησης κ.α.
Τρίτο, να βρεθεί κοινός τόπος συνεννόησης σχετικά με το ποια πράγματα είχαν σχεδιαστεί, αποφασιστεί ή εφαρμοστεί λάθος στον «Καποδίστρια Νο 1» προκειμένου να μην καταλήξουμε σε μια επανάληψη ενός προτύπου αλλαγών που θα διακρίνεται κυρίως από αστοχίες και παραλείψεις, συγκρούσεις και διαφωνίες.
Τέταρτο, να μελετηθεί με σοβαρότητα και να εφαρμοστεί με συνέπεια ένα σχέδιο στρατηγικής επικοινωνίας, προκειμένου να γίνει συνείδηση στον κάθε πολίτη, στην κάθε τοπική κοινωνία και σε όλα τα πρόσωπα που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο θεσμό, στη δομή και στη λειτουργία της Αυτοδιοίκησης ότι ο διοικητικός μας χάρτης, είτε αφορά στις νομαρχίες, είτε στους δήμους, μοιάζει με ένα μικρό σε μέγεθος παζλ που περιέχει δυσανάλογα πολλά κομμάτια, με αποτέλεσμα, να είναι αδύνατο να βγάλει κανείς άκρη με οτιδήποτε.
Πέμπτο, να γίνει κατανοητό κυρίως σε ότι αφορά τους νυν κυβερνώντες ότι πλήρης, παραγωγική και ομαλή λειτουργία της Αυτοδιοίκησης δε μπορεί να επιτευχθεί εάν δεν υπάρξει η βούληση για ουσιαστική αποκέντρωση του κράτους με μετατόπιση όχι μόνο ευθυνών και αρμοδιοτήτων, αλλά και μέσων και δυνατοτήτων.
Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά από όλα τα προηγούμενα, να καταλάβει η κυβέρνηση ότι μεταρρύθμιση με όλους σύμφωνους και με όλα τακτοποιημένα, δεν μπορεί να γίνει και πάντοτε θα υπάρχουν παράπονα και αντιδράσεις, ακόμη και μεμονωμένα ή αποσπασματικά.
Όπως είναι κοινώς γνωστό, ομελέτα δεν φτιάχνεις, εάν δεν σπάσεις αυγά. Και θα πρέπει να σπάσουν πολλά αυγά με την Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης.
Όσο για το ιστορικό Βραχάσι που κατάφερε και επέζησε ως κοινότητα στον «Καποδίστρια Ι» χάριν της απεργίας πείνας από τον κ. Ζουράρη μάλλον θα δυσκολευτεί να το πετύχει εκ νέου…
Επικοινωνιολόγου, Διευθυντή της Think Politics
Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει την επαναχάραξη του διοικητικού και εκλογικού χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στο πρότυπο ενός «Καποδίστρια ΙΙ», με κυριότερες αλλαγές, την θέσπιση και εφαρμογή του θεσμού του αιρετού Περιφερειάρχη και τις συνενώσεις δήμων με σκοπό ο αριθμός τους να μειωθεί περίπου στους 350.
Είναι γεγονός ότι με 160 έδρες στο Κοινοβούλιο και προβάδισμα 10,5 ποσοστιαίων μονάδων σε σχέση με τη Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εθνικές εκλογές, το ΠαΣοΚ διαθέτει τόσο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όσο και την πολιτική υπεροχή, να αλλάξει ότι θέλει, όπως το θέλει και όποτε το θέλει.
Σε ότι αφορά ωστόσο μία αλλαγή τόσο υψίστης σημασίας για το παρόν και το μέλλον ολόκληρης της χώρας, όσο είναι ένα σχέδιο «Καποδίστριας ΙΙ», επιβάλλεται να διεκδικήσει και να καταφέρει να «χτίσει» μία γενικότερη συναίνεση, τόσο από τους φορείς του κεντρικού πολιτικού συστήματος, όσο και από τα όργανα και τους εκπροσώπους φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι λοιπόν χρήσιμο και αναγκαίο η κυβέρνηση να θέσει άμεσα τα σχέδιά της σε δημόσια διαβούλευση, ούτως ώστε να υπάρχει η ευχέρεια του χρόνου για μία σωστή συμφωνία, την οποία θα σεβαστούν όλοι στη συνέχεια και θα εφαρμόσουν από κοινού με συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Για να γίνει πράξη ο «Καποδίστριας Νο 2» είναι αναγκαίο να διασφαλιστούν οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτο, να τεθεί χρονοδιάγραμμα και η κυβέρνηση να επιμείνει στην πιστή τήρηση του και να αποφευχθούν οι οποιεσδήποτε χρονοτριβές η καθυστερήσεις δεδομένου ότι συχνά ο πολιτικός χρόνος τρέχει με πιο γρήγορους ρυθμούς.
Δεύτερο, να ανοίξει η διαβούλευση με την ενεργή εμπλοκή όλων των ενδιαφερομένων μερών, καθώς και όλων των φορέων και προσώπων που έχουν συμπαγή γνώση επί του θέματος. Μια σωστή διαβούλευση θα έπρεπε λογικά να συμπεριλαμβάνει την κυβέρνηση, τα κόμματα, τις νομαρχιακές και δημοτικές ενώσεις, τα τοπικά επιμελητήρια, ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό από την πανεπιστημιακή κοινότητα, ομοσπονδίες και συλλόγους κοινωνικής εκπροσώπησης κ.α.
Τρίτο, να βρεθεί κοινός τόπος συνεννόησης σχετικά με το ποια πράγματα είχαν σχεδιαστεί, αποφασιστεί ή εφαρμοστεί λάθος στον «Καποδίστρια Νο 1» προκειμένου να μην καταλήξουμε σε μια επανάληψη ενός προτύπου αλλαγών που θα διακρίνεται κυρίως από αστοχίες και παραλείψεις, συγκρούσεις και διαφωνίες.
Τέταρτο, να μελετηθεί με σοβαρότητα και να εφαρμοστεί με συνέπεια ένα σχέδιο στρατηγικής επικοινωνίας, προκειμένου να γίνει συνείδηση στον κάθε πολίτη, στην κάθε τοπική κοινωνία και σε όλα τα πρόσωπα που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο θεσμό, στη δομή και στη λειτουργία της Αυτοδιοίκησης ότι ο διοικητικός μας χάρτης, είτε αφορά στις νομαρχίες, είτε στους δήμους, μοιάζει με ένα μικρό σε μέγεθος παζλ που περιέχει δυσανάλογα πολλά κομμάτια, με αποτέλεσμα, να είναι αδύνατο να βγάλει κανείς άκρη με οτιδήποτε.
Πέμπτο, να γίνει κατανοητό κυρίως σε ότι αφορά τους νυν κυβερνώντες ότι πλήρης, παραγωγική και ομαλή λειτουργία της Αυτοδιοίκησης δε μπορεί να επιτευχθεί εάν δεν υπάρξει η βούληση για ουσιαστική αποκέντρωση του κράτους με μετατόπιση όχι μόνο ευθυνών και αρμοδιοτήτων, αλλά και μέσων και δυνατοτήτων.
Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά από όλα τα προηγούμενα, να καταλάβει η κυβέρνηση ότι μεταρρύθμιση με όλους σύμφωνους και με όλα τακτοποιημένα, δεν μπορεί να γίνει και πάντοτε θα υπάρχουν παράπονα και αντιδράσεις, ακόμη και μεμονωμένα ή αποσπασματικά.
Όπως είναι κοινώς γνωστό, ομελέτα δεν φτιάχνεις, εάν δεν σπάσεις αυγά. Και θα πρέπει να σπάσουν πολλά αυγά με την Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης.
Όσο για το ιστορικό Βραχάσι που κατάφερε και επέζησε ως κοινότητα στον «Καποδίστρια Ι» χάριν της απεργίας πείνας από τον κ. Ζουράρη μάλλον θα δυσκολευτεί να το πετύχει εκ νέου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου