Τρομoκρατία & βλακεία πάνε χέρι-χέρι

γράφει η Αλεξία Κονάχου Αστουριάν

Θυμάμαι, παλιά, κάποιοι είχαν το θράσος -και προφανώς τους λόγους τους- να προσεγγίζουν την τρομοκρατία με μια κάποια ρομαντική διάθεση… Οι «ιδεολόγοι», οι αντι-ιμπεριαλιστές, οι επαναστάτες, οι αντι-εξουσιαστές, τα πρώην οργισμένα νιάτα, οι σύγχρονοι Ρομπέν, οι εκδικητές της φτωχολογιάς… Και να σου, μετά, οι αναλύσεις για το φαινόμενο και δώσε «σεντόνια» η αρθρογραφία για τα βαθύτερα αίτια που όπλισαν το χέρι του αγανακτισμένου τρομοκράτη… Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, καθόταν κάποιος «πυροβολημένος», έγραφε με τα πόδια ένα ακατανόητο σχιζοειδές π@π@ρο-κείμενο -γνωστό αλλιώς και ως προκήρυξη, μέσω του οποίου οι υπεύθυνοι αναλαμβάνουν εκ του μακρόθεν την ευθύνη- και άρχιζε το πολυήμερο πανηγύρι του τι θέλει να πει ο «ποιητής», ποιους «στοχοποιεί», ποιο είναι το προφίλ των δραστών, ποιο το κοινωνικό τους υπόβαθρο κοκ. Συχνά πυκνά, θυμάμαι, έβγαιναν ορισμένοι και μας έλεγαν ότι εκ των κειμένων των προκηρύξεων προκύπτει ότι οι δολοφόνοι είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου… Ολα αυτά βέβαια έως ότου άρχισαν να γίνονταν οι πρώτες συλλήψεις. Αφότου λοιπόν έκλεισε ο κύκλος «17Ν», η μισή χώρα έπεφτε από τα... σύννεφα και η άλλη μισή μειδιούσε πικραμένη και αναρωτιόταν πώς είναι δυνατόν ένα μάτσο «μπαγλαμάδες» θρησκόληπτοι, ιδεολόγοι ταβλαδόροι, «γιαλαντζί» αναρχικοί και κακομαθημένοι από τη μαμά τους αντιδραστικοί τεμπέληδες, που είναι ζήτημα αν κατάφεραν να διαβάσουν (ολόκληρα) πάνω από 2 βιβλία στη ζωή τους, να διασύρουν διεθνώς τη χώρα και τους πολίτες της. Ακόμα έχω τη φωτογραφία στο μυαλό μου… Ενας από τους Ξηρούς να συμμετέχει ως guest κομπάρσος με τη λύρα του σε video clip «γνωστής» τραγουδίστριας της εποχής… Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν οι τρομοκράτες οι ικανοί που επί ατελείωτα χρόνια κάλυπταν τα ίχνη τους και διατηρούσαν το «μύθο» τους, ήταν οι Αρχές που δεν ήταν σίγουρες αν έπρεπε να κάνουν τη δουλειά τους. Eυτυχώς σήμερα ρομαντισμός και τρομοκρατία έχουν πάψει να συγκατοικούν. Λίγοι είναι οι γραφικοί που απέμειναν να ψάχνουν ιδεολογικό υπόβαθρο στο ακατοίκητο... κεφάλι της τρομοκρατίας. Ακόμη και αυτοί έχουν αρχίσει να κρύβουν τις «τάσεις» τους, αντιλαμβανόμενοι ότι ο κόσμος δεν βρίσκει καμία δικαιολογία ούτε στην αλητεία ούτε στο φόνο. Ουδείς ενδιαφέρεται για το προφίλ του «επαναστάτη» ή το κοινωνικο-οικονομικό του υπόβαθρο. Αυτό που θέλει είναι να πάψουν να κυκλοφορούν δολοφόνοι ελεύθεροι ανάμεσά μας. Οταν με το καλό τους μπαγλαρώσουν, θα έχουμε όλο το χρόνο να αναλύσουμε το προφίλ τους και ας βγάλουμε τα πολύτιμα για την κοινωνία μας συμπεράσματα. Αν και κάτι μου λέει ότι θα αρχίσουμε πάλι να κατρακυλάμε από τα σύννεφα... Διάβαζα τις προάλλες κάποια άρθρα σχετικά με το τι «οπλίζει» το χέρι ενός τρομοκράτη, ποιες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες δημιουργούν αυτούς τους ανθρώπους. Οταν ολοκλήρωσα έμεινα με την αίσθηση ότι στην Ελλάδα η τρομοκρατία έχει και αυτή τις «ιδιαιτερότητές» της. Ενα από τα πρώτα μου συμπεράσματα ήταν ότι αποκλείεται να υφίστανται «οργανώσεις», καθώς στην Ελλάδα ουδείς δρα οργανωμένα (ούτε καν το λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα)… ο καθείς πορεύεται στο δικό του χαβά! Ασε που οι περισσότεροι δηλώνουν αντι-εξουσιαστές και «αναρχικοί» και όπως είναι φυσικό απωθούνται από την ιεραρχία και τους κανόνες … Το δεύτερο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι ο περιορισμός των ατομικών ελευθεριών, που είναι μια ακόμη βασική προϋπόθεση για τη γένεση τρομοκρατών, δεν υφίσταται στην Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας ο καθένας μπορεί να πει και να κάνει ό,τι του «κατέβει» με μεγάλη ευκολία. Η φτώχεια επίσης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο, καθώς στις μέρες μας οι φτωχοί δεν έχουν ούτε το χρόνο, ούτε το χρήμα να αγοράζουν οπλοπολυβόλα και να τρέχουν με κλεμμένες μηχανές για να χτυπήσουν το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς τους. Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο όμως θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί ύποπτο για τη δημιουργία τρομοκρατών. Οσο πιο καλλιεργημένος είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο δύσκολα ενδίδει στη βία. Οσο πιο μορφωμένος τόσο πιο «τυχερός» στη ζωή. Θα του δοθούν περισσότερες ευκαιρίες και η αποτυχία θα υπάρξει ως εμπειρία και όχι ως στάση ζωής. Κακά τα ψέματα, στις δικού μας «δυτικού» τύπου κοινωνίες τρομοκράτης μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε θυμωμένος άνθρωπος διαθέτει χαμηλή νοημοσύνη, περιορισμένες ικανότητες και όπλο. Τι είναι η «νέα τρομοκρατία»; Ο όρος «νέα τρομοκρατία» έχει εμφανιστεί εδώ και μία περίπου δεκαετία μεταξύ των μελετητών του φαινομένου και υποστηρίζει ότι υπάρχουν αλλαγές στη δομή, στο είδος των ανθρώπων που συμμετέχουν σε τρομοκρατικές πράξεις και στη σχέση που έχουν οι άνθρωποι αυτοί με τη βία. Σύμφωνα με τους μελετητές, η δομή των τρομοκρατικών οργανώσεων είναι πλέον περισσότερο «δικτυακή», αποτελείται δηλαδή από πολλούς αυτόνομους πυρήνες που λειτουργούν χωρίς να υπόκεινται στον άμεσο έλεγχο μιας κεντρικής διοίκησης, γεγονός το οποίο τους εξασφαλίζει περισσότερη προσαρμοστικότητα. Οι νέου αυτού τύπου τρομοκράτες δεν είναι οργανωμένοι ούτε εκπαιδευμένοι. Συγκεντρώνονται σε ομάδες μόνο για να εκτελέσουν ένα χτύπημα και μετά διαλύονται. Η ύπαρξή τους στο χρόνο εξαρτάται από την αποφυγή σύλληψής τους έπειτα από κάθε χτύπημα και την επιβίωσή τους μετά από κάθε χτύπημα. Δύο ακόμα χαρακτηριστικά της «νέας τρομοκρατίας», είναι η χρήση νέων τεχνολογιών, όπως το διαδίκτυο και φυσικά η απουσία αιτημάτων, η ικανοποίηση των οποίων θα μπορούσε να αποτρέψει ένα τρομοκρατικό χτύπημα.