Μιλώ για το τέρας που εμφανίστηκε καβάλα στο κείμενό μου «Δεν είναι μια αφελής Αμερικάνα», το οποίο δημοσιεύτηκε στο liberal στις 27 Φεβρουαρίου και αφορούσε την αποπεμφθείσα κυρία Αντωνοπούλου.
Που το ‘χα κρυμμένο μέσα μου το άτιμο το θηρίο τόσες δεκαετίες;
Σε ποια σατανική κρυψώνα εντός μου είχε λουφάξει το ρημαδιασμένο;
Ειλικρινά απορώ, διότι είχε άπειρες ευκαιρίες να ξεμπουκάρει απ’ τα κατάβαθα του χαρακτήρα μου. Κι όμως, αυτό αρνήθηκε να εμφανιστεί στις 10.000 ώρες ζωντανών τηλεοπτικών εκπομπών που έχω κάνει. Κρύφτηκε στις άλλες τόσες ώρες ραδιοφωνικής μου παρουσίας. Παρέμεινε καταχωνιασμένο στα χιλιάδες άρθρα επί παντός του επιστητού που έχω δημοσιεύσει σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες. Απέφυγε εντέχνως τη δηλητηριώδη παρουσία του στα 250.000 αντίτυπα που έχουν πουλήσει τα οκτώ βιβλία μου.
Κρύφτηκε επίσης ύπουλα από τις εκατοντάδες συναδέλφισσες, συνεργάτιδες, μαθητευόμενες, προϊστάμενες, υφιστάμενες, φίλες και γνωστές με τις οποίες συμπορεύτηκα κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής και προσωπικής μου ζωής, οι οποίες άλλα πράγματα είχαν βιώσει από τη συμπεριφορά μου και άλλα είχαν ακούσει ή αντιληφθεί για το ποιόν μου.
Και ξάφνου, στα 57 μου και μετά από 33 ολόκληρα χρόνια στην ενεργό δημοσιογραφία, στην ιστοριογραφία και κειμενογραφία, το σιχαμένο αυτό τέρας έσκασε μύτη μολύνοντας σε τέτοιο βαθμό τη δημόσια σφαίρα αυτής της χώρας, που εξανάγκασε ως και τη σεβάσμια γενική γραμματεία Ισότητας να βγάλει εξοργισμένη ανακοίνωση καταδίκης μου.
Και προφανώς είναι τόσο μεγάλη η ιδεολογική μόλυνση και η κοινωνική ζημιά που προκάλεσα γράφοντας - το φοβερό και τρομερό - πως αν βάλεις πολλές γυναίκες σ’ έναν χώρο θα πλακωθούν για ψύλλου πήδημα, που η γραμματεία Ισότητας τοποθέτησε την καταδικαστική της ανακοίνωση δεύτερη στην προμετωπίδα του ιστότοπού τους. Κάτω βέβαια από ένα αυτοδοξαστικό κείμενο της ίδιας της γραμματείας για τη «δουλειά» της, όπου αυτοεπιβραβεύεται για τις «δράσεις» της. Φυσικά, φυσικά…
Για την ουσία του κειμένου ή μάλλον του προλόγου του κειμένου μου (διότι με άλλα πράγματα ασχολιόμουν εκεί κι όχι με τις σχέσεις των δύο φύλλων) παραδέχομαι ότι το χιούμορ μου ήταν υπερβολικό και άκομψο. Αποτυχία μου. Ως εκ’ τούτου δεν έχω κανένα πρόβλημα να ζητήσω συγνώμη από κάθε καλοπροαίρετη γυναίκα ή άντρα που ενοχλήθηκε, προσβλήθηκε ή θίχτηκε απ’ αυτές τις πέντε γραμμές.
Εξάλλου, η ίδια η πορεία της ζωής μου κινήθηκε σε άλλες ράγες απ’ αυτές που υποτίθεται ότι υπονοούνται με την επίμαχη παράγραφο. Άγιος ή κοσμοκαλόγερος δεν είμαι, αλλά –συμπαθάτε με - σεξιστής ή μισογύνης δεν υπήρξα ποτέ. Το αντίθετο ήμουν κι όποιος θέλει ας το πιστέψει. Κι αν υπάρξει κάποια κυρία που επωνύμως θέλει να δηλώσει ότι στα 33 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής την παρενόχλησα, την καταπίεσα, την εξύβρισα, την μείωσα ή την καθήλωσα επαγγελματικά, δεσμεύομαι να δημοσιεύσω εγώ ο ίδιος την άποψή της αυτούσια στη στήλη μου. Τόσο σίγουρος είμαι.
Η συγνώμη μου όμως αυτή, δεν αφορά διόλου την αξιότιμη πολιτική ηγεσία της γενικής γραμματείας Ισότητας. Η αξιολόγηση που κάνουν για τα θέματα στα οποία πρέπει να παρεμβαίνουν, θα ήταν απλώς αξιοθρήνητη και καταγέλαστη αν δεν ήταν πολιτικά στοχευμένη. Αν πιστεύουν πως απ’ όσα τρομερά συμβαίνουν στην Ελλάδα πάνω σε ζητήματα διακρίσεων ανδρών - γυναικών, το δικό μου (αποτυχημένο έστω) χιούμορ πέντε γραμμών είναι το χειρότερο ή έστω το πιο ενδεικτικό, τότε να πάνε να κάνουν καμιά άλλη δουλειά, γιατί τσάμπα πληρώνονται.
Αν διάβαζαν τρεις γραμμές παρακάτω, θα έβλεπαν ότι το άρθρο υπενθυμίζει πως υπήρχε μια δική τους συντρόφισσα, η Δήμητρα Χαλικιά, γενική γραμματέας του υπουργείου Εργασίας από το 2015, η οποία το 2106 κατήγγειλε εγγράφως στον Τσίπρα ότι η Αντωνοπούλου μοίραζε τα κοινοτικά λεφτά σε ιδιωτικά ΚΕΚ δίχως διαφανείς διαδικασίες. Η γυναίκα αυτή εκπαραθυρώθηκε, λοιδορήθηκε, εξαφανίστηκε από προσώπου γης μαζί με τις επώνυμες καταγγελίες της. Αυτό δεν ήταν θέμα ισότητας για ν’ ασχοληθεί η γραμματεία; Προφανώς, μόνο εγώ είμαι το θέμα και τα στερεότυπα που περνάω…
Ο πρέσβης «φίλος» τους της Βενεζουέλας που καταγγέλθηκε επωνύμως ότι παρενοχλούσε τις υπαλλήλους του, δεν έτυχε της καταδίκη τους. Το «άει στο διάολο» της Τασίας δεν το άκουσαν για να παρέμβουν, για να θυμηθώ κάτι προχθεσινό. Οι πολύωρες καθημερινές τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσιάζουν τις γυναίκες σαν κομμάτια κρέας που κρέμονται απ’ το τσιγκέλι για να το διαλέξουν οι αγοραστές, δεν τις ενόχλησαν. Το τι συμβαίνει στους εργασιακούς χώρους με τις κοπέλες που εργάζονται, δεν τις καίει. Διότι δεν είδα εγώ καμιά ονομαστική ανακοίνωση καταγγελίας εργοδότη ή ομίλου στο σάιτ της γραμματείας. Σκέτο και ορφανό το όνομά μου είδα να φιγουράρει εκεί.
Το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες τους για να διυλίσουν τις δικές μου πέντε γραμμές και τελικά να βγάλουν από την μύγα μια σταγόνα ξύγκι δήθεν μισογυνισμού και σεξισμού. Μόνο μαύρες Χολυγουντιανές δαντελένιες τουαλέτες δεν φόρεσαν για να με καταγγείλουν από το κόκκινο χαλί του Μαξίμου. Τελικά, οι μόνοι σεξιστές στην ελληνική κοινωνία είναι ο Καμπουράκης, ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας και η Άντζελα Δημητρίου. Μπράβο, θερμά συγχαρητήρια και εις ανώτερα. Συνεχίστε να υπερασπίζεστε την Αντωνοπούλου και το χιλιαρικάκι που τσέπωνε και θα τα πάτε μια χαρά.
Εν’ κατακλείδει, η σημερινή ηγεσία της γραμματείας Ισότητας είναι ένα πολιτικό εργαλείο του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα άλλο. Βασική της προτεραιότητα είναι να προασπίζει το γυναικείο στελεχιακό δυναμικό κυβέρνησης και κόμματος από την κριτική που ασκείται στα έργα και τις ημέρες του, χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα την επιχειρηματολογία της ισότητας και του φεμινισμού. Πρόκειται για μια ανυπόληπτη παρέα, της οποίας οι ανακοινώσεις αξίζουν λιγότερο απ’ το χαρτί στο οποίο είναι τυπωμένες.
Όλος ο καημός τους δεν ήταν η δήθεν σεξιστική μου τοποθέτηση, αλλά το γεγονός ότι εγώ που δεν είμαι δικός τους, ενόχλησα τις αξιότιμες υπουργίνες τους και μάλιστα με κείμενο που γράφτηκε στο καταραμένο liberal. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα και υποκρισίες.
Υ.Γ. Προκαλώ όποιον πραγματικά επιθυμεί να μάθει τις απόψεις μου για το θέμα των σχέσεων των δύο φύλλων και θέλει να διαπιστώσει πόσο ευαίσθητος ή αναίσθητος είμαι, να διαβάσει το μικρό μου βιβλιαράκι «Γλυκειά μου Εμμανουέλα», εκδόσεις Παττάκη, στο οποίο εξηγώ στην κόρη μου πως θα ήταν καλό να πορευτεί σε τούτη τη ζωή. Ρίξτε του μια ματιά…
Υ.Γ. Προκαλώ όποιον πραγματικά επιθυμεί να μάθει τις απόψεις μου για το θέμα των σχέσεων των δύο φύλλων και θέλει να διαπιστώσει πόσο ευαίσθητος ή αναίσθητος είμαι, να διαβάσει το μικρό μου βιβλιαράκι «Γλυκειά μου Εμμανουέλα», εκδόσεις Παττάκη, στο οποίο εξηγώ στην κόρη μου πως θα ήταν καλό να πορευτεί σε τούτη τη ζωή. Ρίξτε του μια ματιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου