Ακούγεται ότι βρέθηκε τρόπος να λυθεί το μεγάλο και ανυπέρβλητο πρόβλημα του υπερδανεισμού των Μέσων Ενημέρωσης.
Δεν θα ζητήσουν, λέει, από τους μετόχους να φέρουν τα λεφτά τους από το εξωτερικό, αλλά θα «πουλήσουν» τα δάνεια σε… ξένα fund με μεγάλη έκπτωση, αφήνοντας τους σημερινούς μετόχους στο απυρόβλητο.
Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο! Θα είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης!...
Προσωπικά δεν πιστεύω στους διαδρομιστές. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα βρεθεί εκείνος ο τραπεζίτης που θα βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του σε ένα τέτοιο «σχέδιο». Ή το δάνειο εξυπηρετείται και δεν υπάρχει λόγος να πουληθεί το δάνειο με έκπτωση σε κάποιο fund ή σε οποιονδήποτε ή δεν εξυπηρετείται και πρέπει να απαγορευτεί η είσοδος των μετόχων στην εταιρεία, μέχρι να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.
Αν θέλουν να κάνουν μία «εξυπηρέτηση», θα ήταν ίσως πιο τίμιο το απευθείας «κούρεμα» στα δάνεια, από το να αναζητούνται άλλου είδους διαδρομές. Τότε, όμως, θα άνοιγε ένας νέος κύκλος συζήτησης. Και ορθώς! Γιατί να μην προβλεφθούν ανάλογες ρυθμίσεις και για όλους τους άλλους; Ό,τι ρύθμιση βρουν για τον έναν, τον μεγάλο, αυτή ακριβώς θα πρέπει να βρουν και για όλους τους άλλους.
Ας πούμε ότι κάποιος οφείλει 500 εκατομμύρια ευρώ.
Αν δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, τότε η τράπεζα είναι υποχρεωμένη να πάρει στα χέρια της τον έλεγχο της εταιρείας και να δει με ποιον τρόπο θα προστατεύσει τα συμφέροντα των μετόχων της και του ελληνικού λαού. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός λαός έχει χρηματοδοτήσει με το υστέρημά του τις τράπεζες…
Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει ο τραπεζίτης;
Εξαρτάται! Αν το δάνειο εξυπηρετείται, ο τραπεζίτης θα πρέπει να στείλει μία καλή σαμπάνια στους πελάτες του!
Αν δεν εξυπηρετείται, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Το πιο λογικό σε αυτήν την περίπτωση είναι να ζητήσει από τους μετόχους να πληρώσουν. Πόσο μάλλον όταν οι μέτοχοι αυτοί τυγχάνει να έχουν πολλά χρήματα στο εξωτερικό (πάνω - κάτω μιλάμε για ποσά ανάλογα με εκείνα που οφείλουν οι εταιρείες τους). Αλλά και να μην είχαν βγάλει χρήματα στο εξωτερικό και πάλι θα έπρεπε να τους καλέσει να πληρώσουν. Κι αν δεν πλήρωναν, τότε θα έπρεπε να τους πάρει την εταιρεία. Διότι η εταιρεία δεν ανήκει στους μετόχους, από τη στιγμή που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους. Ανήκει πλέον στην τράπεζα.
Πάμε πάλι στα 500 εκατομμύρια. Αν η εταιρεία γίνεται βιώσιμη οφείλοντας 350 και όχι 500, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά τους μετόχους και όχι όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ο κάθε ένας θα μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, ότι θα ζούσε καλύτερα αν όφειλε λιγότερα στην τράπεζα! Οι μέτοχοι των εταιρειών, όμως, δεν έκαναν στην καλή περίοδο συμμέτοχη στα κέρδη τους την κοινωνία. Γιατί πρέπει τώρα να γίνουμε συμμέτοχοι στο πρόβλημα; Κι αν πάλι αύριο μας πουν ότι χρειάζεται τα δάνεια να φτάσουν με έναν ανάλογο τρόπο στα 200 εκατομμύρια ευρώ ή ακόμη και στο μηδέν; Τι μας ενδιαφέρει;
Είναι δικαίωμα των μετόχων να μην πληρώσουν. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή σχέση με την εταιρεία! Δεν μπορεί να χρωστάνε, να μην πληρώνουν και να κάνουν κουμάντο με τα λεφτά τα δικά μου και τα δικά σας. Εκτός κι αν εδώ θα παίξουμε το παιγνίδι «μονά κερδίζεις, ζυγά χάνω».
Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι υπερδανεισμένα. Γι' αυτό δεν ευθύνεται ο κόσμος που περνάει το ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο για να μείνει όρθιο το σύστημα. Κι εν πάση περιπτώσει, είναι ακατανόητο γιατί πρέπει να ισχύουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά για τον Τύπο και άλλα για άλλες επιχειρήσεις. Είπαμε! Αν ισχύουν οι φήμες.
Κι επειδή ανάλογες φήμες θα ακούσουμε κι άλλες, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή: Πρέπει να ισχύσουν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Αν υπάρξει «κούρεμα» για έναν, θα πρέπει να γίνει στη συνέχεια το ίδιο για όλους. Και για εκείνους ακόμη που ήταν συνεπείς και πλήρωναν τα δάνειά τους. Αυτό που είναι σε κάθε περίπτωση αδιαπραγμάτευτο για μία κοινωνία που βιώνει τις συνέπειες της ύφεσης επί επτά συνεχή χρόνια είναι να γίνουν καραμπόλες με πωλήσεις δανείων σε funds. Να χρησιμοποιηθεί η κρίση, για να γίνουν πλουσιότεροι κάποιοι ήδη πλούσιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου