Ένα από τα χαρακτηριστικά της επαίσχυντης φιλοατλαντικής, αριστεροφιλελεύθερης κυβέρνησης, που έχει αναλάβει να «εκτελέσει» ένα συμβόλαιο ακραίας αποικιοποίησης της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, είναι ότι πολιτεύεται Οργουελιανά, με «προβοκάτσιες» για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.
Προβοκάτσια ήταν, προφανώς, το “σκίσιμο των μνημονίων” αλλά και αυτό το δημοψήφισμα, που προβλήθηκε ως ύψιστη επιβεβαίωση των πιο αυθεντικών δημοκρατικών αντανακλαστικών για να τα ενταφιάσει οριστικά στην συνέχεια και να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην ελληνική κοινωνία...
Τελευταίο κρούσμα αυτής της προβοκατόρικης διακυβέρνησης είναι οι περίφημες δηλώσεις Φίλη, σχετικά με την μη ύπαρξη της ποντιακής γενοκτονίας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Η στόχευσή τους υπήρξε διπλή, και αποκαλύπτεται εξόχως από την ρελάνς την οποία έκανε μιλώντας την Τετάρτη το βράδυ στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Εκεί θα καταγγείλει «την αναζωπύρωση παλαιών και νέων στερεότυπων και του εθνικιστικού λόγου», ενώ δίπλα του θα σπεύσει η υφιστάμενός του Σία Αναγνωστοπούλου, επισημαίνοντας την ύπαρξη φαινομένων «που φτάνουν στα όρια του χουλιγκανισμού όταν ένας άνθρωπος θέλει να πει οτιδήποτε δεν μπορεί να τολμήσει να πει κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για περαιτέρω συζητήσεις»[1].
[Παρεμπιπτόντως, και για να καταδείξουμε ποια η σχέση της εν λόγω πανεπιστημιακού με το κατεστημένο της γειτονικής χώρας, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μερικά χρόνια πριν πρωτοστατούσε σε μια εκστρατεία εξωραϊσμού του πρασινοφασίστα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προβάλλοντάς τον στα ελληνικά ΜΜΕ ως… «ελπίδα εκδημοκρατισμού» της γειτονικής χώρας, ποιόν;, αυτόν που καταγγέλλει όλη η δημοκρατική αντιπολίτευση της γείτονος ότι απεργάζεται ανοιχτά πλέον αυταρχική εκτροπή στην Τουρκία![2]].
Αυτήν ακριβώς την προβοκάτσια ήρθε να υπηρετήσει και, ποιος άλλος;, οι ναζί της Χρυσής Αυγής κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των Ποντιακών Σωματείων στο Σύνταγμα. Υπολογίζοντας στην αυτονόητη παρουσία βουλευτών απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα –καθώς οι αντιδράσεις στις δηλώσεις Φίλη είχαν καθολικό χαρακτήρα– κατέβηκαν οργανωμένα και επιτέθηκαν στον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργο Κουμουτσάκο, για να “καπελώσουν” την συγκέντρωση και να δικαιώσουν την προπαγάνδα των Φίλη-Αναγνωστοπούλου.
Η ελληνική ακροδεξιά στον πατροπαράδοτό της ρόλο.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από το οποίο ισχυρίζονται ο υπουργός και η υφυπουργός του: Λόγοι εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, αλλά και αναγκαιότητες επιβαλλόμενες από τα έξωθεν συμφέροντα υπαγορεύουν στην δοσμένη συγκυρία την επίκληση των εθνομηδενιστικών στερεοτύπων. Και αν κάπου στον σάλο που προκλήθηκε υπάρχει «εθνικισμός» (sic!), αυτός θα πρέπει να αναζητηθεί στην σκανδαλώδη ταύτιση της ελληνικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με την τακτική άρνησης της γενοκτονίας που συστηματικά προωθεί ο τουρκικός σωβινισμός και στις τρεις του εκδοχές –ισλαμοφασιστικός, κεμαλοφασιστικός, ή τουρανοφασιστικός.
Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί ως “διωκόμενη” σπάζοντας το φράγμα της πολιτικής απομόνωσης που έχουν προκαλέσει τα ίδια τα πεπραγμένα της, και συσπειρώνοντας τις λοιπές δυνάμεις του κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού –το Ποτάμι, μέρος του ΠΑΣΟΚ, τους ακαδημαϊκούς της ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ. Ήδη ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση έσπευσαν προς υποστήριξη της κυβέρνησης.
Ενώ, ας μην ξεχνάμε ότι επίκειται το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Άγκυρα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε σε μια περίοδο που η παγκόσμια κοινή γνώμη βοά για τα εγκληματικά αίσχη του καθεστώτος Ερντογάν, εκείνη να επισκεφθεί την γειτονική χώρα και ουσιαστικά να δηλώσει την υποστήριξή της σε αυτό.
Ο Φίλης στέλνει μήνυμα, επομένως στην τουρκική ηγεσία, ότι η αντίστοιχη ελλαδική θα είναι «υπάκουο παιδί» στα ζητήματα αιχμής που θέτει ο νεο-οθωμανισμός, ότι θα κάνει τα χατίρια του στην Κύπρο, το Αιγαίο, θα κλείνει με αυταρέσκεια τα μάτια της ενόσω αυτός εντείνει τις σφαγές και το κυνηγητό των Κούρδων, παζαρεύοντας τι; Μια αυτονόητη αναθεώρηση της τουρκικής πολιτικής στο προσφυγικό –δηλαδή να σταματήσει η Άγκυρα τόσο απροκάλυπτα να χρησιμοποιεί το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων για την αμφισβήτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων και την ολοκληρωτική εξάντληση των μεγάλων ελληνικών νησιών.
Ας μην «ψαρώνουμε» λοιπόν. Αν για κάτι είναι σαφές από την παρουσία του Φίλη στα δημόσια πράγματα κατά τα τελευταία χρόνια είναι ότι αυτός, σαν γνήσιο και φανατικό τέκνο της κομματικής γραφειοκρατίας (απαρατσνικ λέγεται στην σοβιετική αργκό), ποτέ δεν λέει την προσωπική του άποψη,πάντοτε λειτουργεί ως «λαγός», και μάλιστα πάντοτε αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες προπαγανδιστικές αποστολές.
Αυτά ως προς τις προθέσεις. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε επί της ουσίας με το διάβημα Φίλη, καθώς αυτό ξυπνάει σύνδρομα και αντανακλαστικά μερίδων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία είναι πολύ βαθιά και θα πρέπει κάποτε να εκλογικευθούν και να τα ξεπεράσουμε.
Κατ’ αρχάς, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε –κακώς, γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο– ότι η άποψη του Φίλη (και της Σίας Αναγνωστοπούλου, και τουΑντώνη Λιάκου, ο οποίος μάλλον προτάσσει τα σοβαρότερα επιχειρήματα εκ των τριών) είναι εντελώς αστεία από επιστημονική, νομική και ιστορική σκοπιά. Προφανώς και, με βάση τον τυπικό ορισμό της γενοκτονίας σύσσωμος ο Μικρασιατικός Ελληνισμός υπέστη μια αδιαμφισβήτητη γενοκτονία.
Το έργο των Κωνσταντίνου Φωτιάδη και Πολυχρόνη Ενεπεκίδη[3] έχει αποφανθεί με οριστικό και αμετάκλητο τρόπο για του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας πειστικά ιστορικά τεκμήρια για την έκταση και την εμβέλεια της γενοκτονίας, καθώς και για την εξίσου αδιαμφισβήτητη πρόθεση των Νεότουρκων να ξεριζώσουν οριστικά το ιστορικό πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Μικράς Ασίας.
Μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε το μέτρο της γελοιότητας των απόψεων Φίλη, αξίζει να προσθέσουμε ότι αυτές δεν αντίκεινται μόνο στις καθ’ όλα εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες της ελληνικής ιστοριογραφίας αλλά και στο πρόσφατο εξίσου εμπεριστατωμένο έργο της… νέας τουρκικής ιστοριογραφίας (Φουάτ Ντουντάρ, Σαΐτ Τσετίνογλου και Τανέρ Ακτσάμ –για να αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της) που ως προς το προκείμενο είναι εξίσου κατηγορηματική.
Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»[4]. Ενώ το έργο του Φουάτ Ντουτάρ, παρουσιάζοντας τα μυστικά τηλεγραφήματα και τις εκθέσεις που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ηγετικά στελέχη των Νεότουρκων, υποστηρίζει ότι ήδη από τα πρώτα τους βήματα επιδόθηκαν σε μια «μηχανική των εθνοτήτων» με σκοπό, (τι άλλο;), την ολοκληρωτική ομογενοποίηση της Μικράς Ασίας[5].
Όπως υπαινιχθήκαμε και προηγουμένως, το βαθύτερο πρόβλημα που κατέδειξαν οι δηλώσεις Φίλη και όλη η αντιπαράθεση που ανέκυψε από αυτές είναι το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω, που πλέον θεωρούνται αυτονόητα ακόμα και μεταξύ των νέων Τούρκων ιστορικών, δεν θεωρούνται αυτονόητα στην χώρα μας –και κατά παράδοση αμφισβητούνται από μερίδες του ελληνικού προοδευτισμού στ’ όνομα της ψευδεπίγραφης «ελληνοτουρκικής φιλίας» [η οποία, παραδόξως, κατά το παρελθόν, στηρίχτηκε φανατικά τόσο από την σκληρή μετεμφυλιακή δεξιά του Παπάγου, όσο και από την… Χούντα].
Θα πρέπει, πραγματικά, να σκάψουμε πολύ βαθιά στην συλλογική μας ψυχολογία, ώστε να κατανοήσουμε γιατί μια μερίδα της κοινωνίας μας –η οποία μάλιστα μετά την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Κύπρου, βρίσκεται κατά παράδοση εντός των κέντρων εξουσίας στην χώρα μας, μέχρι πρότινος των μηχανισμών ιδεολογικής εξουσίας, και εσχάτως της πολιτικής εξουσίας– όχι μόνον αρνείται το προφανές, αλλά επιπλέον θεωρεί ότι η παραδοχή από έναν εκπτωχευμένο λαό των 10 εκατομμυρίων είναι ικανή να ‘βλάψει’ (sic!) ένα οπλισμένο σαν αστακό, αυταρχικό και επεκτατικό κατεστημένο.
Αυτό, μόνον υπό το φως της «διαλεκτικής του Κυρίου και του Δούλου» θα μπορέσουμε να το κατανοήσουμε: Σαν αντιληφθούμε τα σύνδρομα αυτο-υποτίμησης και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που παράγουν στις ελληνικές άρχουσες τάξεις τόσο το γεγονός της δραστικής, ριζικής εξαφάνισης του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Νεότουρκους, όσο και την σημερινή υπερπροβολή της ισχύος του που ασκεί συστηματικά το τουρκικό κατεστημένο.
Ή αν επικαλεστούμε στον Φρανς Φανόν, και στην αξεπέραστη ανάλυσή του για το πώς ο κυρίαρχος επιβάλει στις μερίδες της διανόησης των αποικιοκρατούμενων την άρνηση του συλλογικού τους εαυτού, την οποία μάλιστα εκφράζουν λαμβάνοντας ρόλο πρωτοπορίας στην πνευματική και ψυχολογική αποδόμηση του ίδιου του λαού τους[6].
Μόνον έτσι, ίσως, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτόν τον απίστευτο χάρτη τον οποίον, ανάμεσα σε άλλους, δημοσιοποίησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Δημήτρης Σταματόπουλος, δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι τον χρησιμοποιεί για να διδάξει στους φοιτητές του την Μικρασιατική Εκστρατεία[7]:
Αν θα προσέξατε καλά, ο χάρτης παρουσιάζει όλα τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα εθναφύπνισης των λαών της Βαλκανικής ως… «διωγμούς Οθωμανών Μουσουλμάνων», ενώ το αποκορύφωμα ότι παρουσιάζει την περίοδο από την απαρχή της αγγλικής επικυριαρχίας της Κύπρου, μέχρι την… εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων ως… περίοδο «διωγμών» του οθωμανικού μουσουλμανικού στοιχείου (!!!).
Αυτά διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, από “αριστερούς ακαδημαϊκούς” (sic!), οι οποίοι προφανώς είναι το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα στο επίπεδο του Πανεπιστημίου –κάνουν το ίδιο κακό με αυτό που κάνει σήμερα στην χώρα η διακυβέρνησή του, μόνο που στοχεύουν συστηματικά στα μυαλά των νεώτερων γενεών και όχι στην οικονομία, την κοινωνία και τις πολιτικές δομές της χώρας.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνον πρόβλημα ιστορικής αποτίμησης του παρελθόντος. Είναι και μελλοντικής ιστορικής προοπτικής. Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, και ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ως έθνος τι μας συνέβη τότε: Το 1922, το έθνος μας υπέστη βίαια, και δια της γενοκτονίας μια δραστική μετάλλαξη της ιδιοσυστασίας του. Έπαψε πλέον να αποτελεί «έθνος-κοσμοσύστημα», δηλαδή έναν διακριτό πολιτιστικό πόλο που διαπότιζε με το ίχνος της πολιτισμικής, υλικής του δραστηριότητα έναν εκτεταμένο χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου –αυτό που θα λέγαμε Δύση της Ανατολής– και «κλείστηκε μέσα στα βουνά» της ελλαδικής Χερσονήσου, με συνέπεια να καταστεί ένας μικρός λαός των συνόρων, που πασχίζει για την επιβίωσή του ως ελεύθερο υποκείμενο μέσα στον 21ο αιώνα[8].
Ας εκφράσουμε το πρόβλημα με όρους του παρόντος. Όπως είπαμε και προηγουμένως, σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται στο ναδίρ της δημογραφικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής του δραστηριότητας –μετά βίας μετράει εντός των ορίων του ελληνικού κράτους τα 10 εκατομμύρια, και αντιμετωπίζει δίπλα του ένα επεκτατικό, αυταρχικό κατεστημένο σε φασιστική εκτροπή η οποία δυστυχώς στηρίζεται από μια οριακή κοινωνική πλειοψηφία 30 και πλέον εκατομμυρίων ψηφοφόρων.
Που απειλούν να κινητοποιήσουν έναν πληθυσμό σχεδόν 80 εκατομμυρίων σε μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού και αποκατάστασης του οθωμανικού imperium, με όρους του 21ου αιώνα βέβαια.
Τι μας λέει ο κύριος Φίλης, και οι στρατιές των διανοούμενων – «αυλικών της εξουσίας» οι οποίες τον στηρίζουν, όπως στο παρελθόν στήριζαν και τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και όλη την παράδοση της ελληνικής εθελοδουλίας σε αντίστοιχα διαβήματα; Ότι επί της ουσίας πρέπει να συρθούμε ενώπιον αυτού του κατεστημένου, να σκύψουμε και να αποδεχθούμε κάθε αξίωση.
Προφανώς, προωθείται μια έντεχνη παρεξήγηση: «Συνύπαρξη» σημαίνει εκλογίκευση των σχέσεων, εξισορρόπησή τους, και συστηματικός αγώνας ώστε να εξουδετερωθεί σχετικώς αυτή η τόσο τρομακτική ανισορροπία ισχύος και να βρεθεί ένα modus vivendi που να επιτρέπει τον ελεύθερό μας βίο ως λαός. Και όχι, φυσικά, να ξύνεσαι στην γκλίτσα του… φασίστα και του επεκτατιστή λέγοντας ότι παρά τα όσα έκανε, και παρά τα όσα κάνει σήμερα στο Κουρδιστάν, την Συρία, την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, εμείς τον θεωρούμε «αδελφό μας» -όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Σμύρνη[9].
Δεν μπορείς να είσαι «αδελφός» με αυτόν που σε απειλεί με ιστορική έκλειψη, μόνο και μόνο επειδή τον φοβάσαι και θέλεις να τα έχεις καλά μαζί του. Μπορείς να σταθείς αξιοπρεπώς απέναντί του, και να του κάνεις ένα ειλικρινές ξεκαθάρισμα: Ότι αν θέλει να συνυπάρξουμε εν ειρήνη και δημοκρατικά, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα ιστορικά του εγκλήματα, και να πάψει να παράγει άλλα στην ευρύτερη περιοχή. Μόνον έτσι θα σε σεβαστεί.
Και σε αυτήν την προσπάθεια, ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι ακόμα. Είναι οι μειονότητες της Ανατολίας που καταπιέζονται ακόμα και σήμερα από το τουρκικό κατεστημένο –από τους Κούρδους μέχρι τους Αλεβίτες. Είναι οιΑρμένιοι και οι Ασσύριοι. Είναι, βέβαια, οι Σύροι που έχουν αγανακτήσει από την απλόχερη στήριξη που δίνει ο Ερντογάν στους τζιχαντιστές δήμιούς της. Και είναι και όλη εκείνη η μερίδα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που παρά την παροξυστική πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα του παγκόσμιου συστήματος επιμένει να τοποθετείται αντι-αποικιακά, δημοκρατικά, με άξονα και γνώμονα την οικουμενική αίσθηση του Δικαίου.
Το δίλημμα έχει τεθεί. Ή θα δώσουμε αυτόν τον καλό αγώνα, ή το 1922 θα ολοκληρωθεί τραγικά μέσα στον 21ο αιώνα. Ο κύριος Φίλης, η κυρία Αναγνωστοπούλου και οι συν αυτώ έχουν διαλέξει στρατόπεδο, το «με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν». Εμείς;
Γιώργος Ρακκάς
[1] «Στην αντεπίθεση πέρασε ο Νίκος Φίλης», real.gr, 5/11/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=459975&catID=11.
[2] «Σήμερα, λέει η Σία Αναγνωστοπούλου, ο εκσυγχρονισμός της τουρκικής κοινωνίας που επιχειρείται (κυρίως μέσω Ερντογάν) με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί και από μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως το απαιτεί η E.E. Θα δούμε ότι εκδημοκρατίζεται και η ταυτότητα. Σήμερα, στην τουρκική εθνική ταυτότητα προστίθεται ως δομικό, ένα στοιχείο που έλειπε από την πρόσφατη προηγούμενη, την κεμαλική: Το Ισλάμ». Τάκης Καμπύλης, «Η τουρκική εθνική ταυτότητα», Καθημερινή, 31/01/2010.
[3] Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2004. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Εγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1995.
[4] Γιώργος Κιούσης, «Συνέντευξη με τον Σαΐτ Τσετίνογλου», Ελευθεροτυπία, 18/05/2013.
[5] Φουάτ Ντουντάρ, Ο Κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας, Η Μηχανική των Εθνοτήτων της Ένωσης και Προόδου 1913-1918, Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα 2014.
[6] Franz Fanon, Black Skin, White Masks, Εκδόσεις Verso, Λονδίνο 2008 (Νέα Έκδοση).
[8] Βλέπε Γιώργος Καραμπελιάς, Χίλιαενιακόσιαείκοσιδύο: Δοκίμια για την νεοελληνική ιδεολογία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002 και Γιώργος Καραμπελιάς, Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1992.
[9] Μπουτάρης: «Με τους Τούρκους αισθάνομαι αδελφός», Το Ποντίκι Web, 7/10/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.topontiki.gr/article/145324/mpoytaris-me-toys-toyrkoys-aisthanomai-adelfos-video. Προσπελάστηκε 5/11/2015.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου