Είμαστε όλοι εξουθενωμένοι. Χειρότερα ακόμα, αποκαμωμένοι.
Πάνε πέντε χρόνια που η φούσκα έσκασε στα μάγουλά μας πάνω και το σημείο είναι ακόμα μουδιασμένο.
"Πέρασαν" έκτοτε "μνημονιακοί", "αντιμνημονιακοί", ναζιστές, φασαριόζοι, αγύρτες γενικώς που φερναν εκατομμύρια και καταπιστεύματα από τον Καναδά, το Αμέρικα, τον Άρη να μας σώσουν. Η τρόικα ήταν πότε εξ ορισμού κακή, πότε εξ ορισμού καλή...
(συχνά κι από το ίδιο πρόσωπο η κρίση ανάλογα κατά πώς βολεύει). Βλαστημήσαμε την κακή μας τύχη, το άδικο, τη μοίρα την κακιά μας, πέφταμε, κοιμόμασταν, ξυπνούσαμε κι ο ίδιος εφιάλτης πάντα εκεί: Το story δεν είχε χάπι εντ. Είχε σκέτο χάπι. Εκεί είμαστε ακόμα.
Με κάμποσες αλλαγές στο μεταξύ. Αλίμονο. Η "Μέρκελ γκοου χομ", έγινε " η γερμανίδα καγκελάριος που αγάπησε αίφνης τον Αλέξη και στην ποδιά του ετοιμάζεται να σφάξει τον Σόιμπλε". Κι άλλες αλλαγές πιο φρέσκες: Αυτοί οι νέοι φόροι είναι κακοί, οι δικοί μας ήταν καλοί, λένε στη Ν.Δ. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ, τραυλίζει το ανάποδο: Όχι αυτοί είναι οι καλοί φόροι και οι δικοί σας ήταν οι κακοί, γιατί αυτοί λέει είναι "αναδιανεμητικοί". Θα πληρώσουν οι πλούσιοι!
Πέρυσι ήταν πατριωτικό καθήκον η μη πληρωμή τους. Σήμερα, είναι το αντίθετο. Ε μα ναι, οι αντιμνημονιακοί φόροι έχουν άλλη χάρη (τι έχουμε ακούσει πια, δε μας λυπάται κανείς).
Χθες, μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα αριστεροί, πιο αριστεροί, αριστεριστές, κυβερνητικοί, φιλοκυβερνητικοί, για να στηρίξουν την Κυβέρνηση εν όψει της σημερινής μάχης. Άλλης μιας "μάχης". Κι ας είναι απ' τις πιο κρίσιμες, τι σημασία έχει αφού τίποτα δεν κάνει εντύπωση πια, έχουν όλες οι λέξεις χάσει το νόημα τους. Ποτέ άλλοτε άλλωστε τόσα δημοσιογραφικά κλισέ δεν επιστρατεύτηκαν σύσσωμα σε τίτλους πηχυαίους όσο το τελευταίο πεντάμηνο. Χάσαμε και την πολυτέλεια τους δέους.
Η σύναξη τούτη ήταν εξ ορισμού παλαβή. Εξ ορισμού. Διότι ο Α. Τσίπρας έχει πει ότι δεν επιθυμεί να αλλάξει νόμισμα η Ελλάδα. Επιθυμεί να αλλάξει την Ευρώπη (Για την τύχη του Δον Κιχώτη δεν έφταιγε η φαντασία του αλλά ο Σάντσο Πάντσα λέει ο Κάφκα. Αυτή όμως είναι άλλη κουβέντα). Και την ώρα που ο πρωθυπουργός, ως δηλώνει τουλάχιστον, ψάχνει να βρει λύση για την Ελλάδα εντός ευρώ, στο Σύνταγμα έκαιγαν σημαίες της Ε.Ε και ύψωναν πανό σα σπονδή στη δραχμή. Αυτή είναι η φιλοκυβερνητική διαδήλωση; Η αντικυβερνητική δηλαδή, πώς είναι;
Θα είναι μάλλον η σημερινή. Που έχει σύνθημα το "Μένουμε Ευρώπη". Και λανσάρεται ως αντικυβερνητική αφού άλλωστε τη στηρίζει η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση αλλά όποιος θα κατέβει έχει διαφορετική ιδέα στο κεφάλι του υπέρ (ή κατά ποιου) πάει να διαδηλώσει. Για τον έναν, το ζήτημα είναι να πέσει η κυβέρνηση εδώ και τώρα. Για τον άλλο, να καταλάβουν οι έξω ότι δεν είμαστε λαός που θυμήθηκε στα γεράματα (sic) τη Ρωσία, την Κίνα κι άλλους φανταστικούς κουμπαράδες. Για έναν τρίτο, να βοηθήσει τον Τσίπρα να πάρει τη σωστή απόφαση υπό την πίεση του κόσμου που ζητεί συμφωνία και να την κλείσει. Αυτό το "θολό" μήνυμα και των χθεσινών και των σημερινών συνάξεων, δεν είναι πολιτική. Είναι μπουφές.
Κι αν ο μπουφές έχει πλούσια τα ελέη, κανένα πρόβλημα. Παίρνει καθείς ό,τι τραβάει η όρεξή του κι όλοι ευχαριστημένοι. Εδώ ο μπουφές στήθηκε με άδεια σερβίτσια. Δεν έχουμε χαρτοπετσέτα να κλάψουμε. Τι να "αναδιανείμουμε" κύριε ΥΠΟΙΚ; Για δεν τα αναδιανείματε πέντε μήνες τώρα που όλο κάτι φορο-πατάσσετε και το μόνο που 'χετε να επιδείξετε είναι μια βελτιωτική ρύθμιση (πάνω σε προγενέστερη βελτιωτική της προηγούμενης κυβέρνησης) για να δουν αυτοί που δεν έχουν πώς θα πληρώσουν αυτά που δεν μπορούν;
Αυτή όλη η διχαστική σαχλαμάρα έχει κουράσει. Γιατί πότε-πότε μένουμε Ρωσία, άλλοτε Ευρώπη, αλλά στο τέλος όλοι Ελλάδα μένουμε. Δεν την αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο την έννοια της πατρίδας. Σύμφωνοι. Θεμιτό. Αλλά καμία πρόταση για όσα μας ενώνουν, υπάρχει; Οι... "μένουμε Ρωσία", έχουμε καταλάβει τι προτείνουν. Τα λένε όλη μέρα άλλωστε μεγαλοφώνως και υπερηφάνως. Οι "μένουμε Ευρώπη", στο δια ταύτα, για να κλείσει η ρημάδα η συμφωνία όσο πιο ανεκτά γίνεται, να πουν τίποτα έχουν; Γιατί από συνθήματα χορτάσαμε αλλά από αντιπροτάσεις μόνο του Στέφανου Μάνου και του Κυριάκου Μητσοτάκη, πήρε το μάτι μας. Οι άλλοι θα 'ναι φαίνεται πολύ απασχολημένοι να τσακώνονται για τις κυβιστήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και για το ποιος (δεν) θα έσκιζε το μνημόνιο καλύτερα.
Είμαστε κουρασμένοι. Αποκαμωμένοι. Ποιος θα βρει τα λόγια να εξηγήσει ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. Ή λίγο πριν το ακόμα πιο οδυνηρό, τέλος.
(συχνά κι από το ίδιο πρόσωπο η κρίση ανάλογα κατά πώς βολεύει). Βλαστημήσαμε την κακή μας τύχη, το άδικο, τη μοίρα την κακιά μας, πέφταμε, κοιμόμασταν, ξυπνούσαμε κι ο ίδιος εφιάλτης πάντα εκεί: Το story δεν είχε χάπι εντ. Είχε σκέτο χάπι. Εκεί είμαστε ακόμα.
Με κάμποσες αλλαγές στο μεταξύ. Αλίμονο. Η "Μέρκελ γκοου χομ", έγινε " η γερμανίδα καγκελάριος που αγάπησε αίφνης τον Αλέξη και στην ποδιά του ετοιμάζεται να σφάξει τον Σόιμπλε". Κι άλλες αλλαγές πιο φρέσκες: Αυτοί οι νέοι φόροι είναι κακοί, οι δικοί μας ήταν καλοί, λένε στη Ν.Δ. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ, τραυλίζει το ανάποδο: Όχι αυτοί είναι οι καλοί φόροι και οι δικοί σας ήταν οι κακοί, γιατί αυτοί λέει είναι "αναδιανεμητικοί". Θα πληρώσουν οι πλούσιοι!
Πέρυσι ήταν πατριωτικό καθήκον η μη πληρωμή τους. Σήμερα, είναι το αντίθετο. Ε μα ναι, οι αντιμνημονιακοί φόροι έχουν άλλη χάρη (τι έχουμε ακούσει πια, δε μας λυπάται κανείς).
Χθες, μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα αριστεροί, πιο αριστεροί, αριστεριστές, κυβερνητικοί, φιλοκυβερνητικοί, για να στηρίξουν την Κυβέρνηση εν όψει της σημερινής μάχης. Άλλης μιας "μάχης". Κι ας είναι απ' τις πιο κρίσιμες, τι σημασία έχει αφού τίποτα δεν κάνει εντύπωση πια, έχουν όλες οι λέξεις χάσει το νόημα τους. Ποτέ άλλοτε άλλωστε τόσα δημοσιογραφικά κλισέ δεν επιστρατεύτηκαν σύσσωμα σε τίτλους πηχυαίους όσο το τελευταίο πεντάμηνο. Χάσαμε και την πολυτέλεια τους δέους.
Η σύναξη τούτη ήταν εξ ορισμού παλαβή. Εξ ορισμού. Διότι ο Α. Τσίπρας έχει πει ότι δεν επιθυμεί να αλλάξει νόμισμα η Ελλάδα. Επιθυμεί να αλλάξει την Ευρώπη (Για την τύχη του Δον Κιχώτη δεν έφταιγε η φαντασία του αλλά ο Σάντσο Πάντσα λέει ο Κάφκα. Αυτή όμως είναι άλλη κουβέντα). Και την ώρα που ο πρωθυπουργός, ως δηλώνει τουλάχιστον, ψάχνει να βρει λύση για την Ελλάδα εντός ευρώ, στο Σύνταγμα έκαιγαν σημαίες της Ε.Ε και ύψωναν πανό σα σπονδή στη δραχμή. Αυτή είναι η φιλοκυβερνητική διαδήλωση; Η αντικυβερνητική δηλαδή, πώς είναι;
Θα είναι μάλλον η σημερινή. Που έχει σύνθημα το "Μένουμε Ευρώπη". Και λανσάρεται ως αντικυβερνητική αφού άλλωστε τη στηρίζει η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση αλλά όποιος θα κατέβει έχει διαφορετική ιδέα στο κεφάλι του υπέρ (ή κατά ποιου) πάει να διαδηλώσει. Για τον έναν, το ζήτημα είναι να πέσει η κυβέρνηση εδώ και τώρα. Για τον άλλο, να καταλάβουν οι έξω ότι δεν είμαστε λαός που θυμήθηκε στα γεράματα (sic) τη Ρωσία, την Κίνα κι άλλους φανταστικούς κουμπαράδες. Για έναν τρίτο, να βοηθήσει τον Τσίπρα να πάρει τη σωστή απόφαση υπό την πίεση του κόσμου που ζητεί συμφωνία και να την κλείσει. Αυτό το "θολό" μήνυμα και των χθεσινών και των σημερινών συνάξεων, δεν είναι πολιτική. Είναι μπουφές.
Κι αν ο μπουφές έχει πλούσια τα ελέη, κανένα πρόβλημα. Παίρνει καθείς ό,τι τραβάει η όρεξή του κι όλοι ευχαριστημένοι. Εδώ ο μπουφές στήθηκε με άδεια σερβίτσια. Δεν έχουμε χαρτοπετσέτα να κλάψουμε. Τι να "αναδιανείμουμε" κύριε ΥΠΟΙΚ; Για δεν τα αναδιανείματε πέντε μήνες τώρα που όλο κάτι φορο-πατάσσετε και το μόνο που 'χετε να επιδείξετε είναι μια βελτιωτική ρύθμιση (πάνω σε προγενέστερη βελτιωτική της προηγούμενης κυβέρνησης) για να δουν αυτοί που δεν έχουν πώς θα πληρώσουν αυτά που δεν μπορούν;
Αυτή όλη η διχαστική σαχλαμάρα έχει κουράσει. Γιατί πότε-πότε μένουμε Ρωσία, άλλοτε Ευρώπη, αλλά στο τέλος όλοι Ελλάδα μένουμε. Δεν την αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο την έννοια της πατρίδας. Σύμφωνοι. Θεμιτό. Αλλά καμία πρόταση για όσα μας ενώνουν, υπάρχει; Οι... "μένουμε Ρωσία", έχουμε καταλάβει τι προτείνουν. Τα λένε όλη μέρα άλλωστε μεγαλοφώνως και υπερηφάνως. Οι "μένουμε Ευρώπη", στο δια ταύτα, για να κλείσει η ρημάδα η συμφωνία όσο πιο ανεκτά γίνεται, να πουν τίποτα έχουν; Γιατί από συνθήματα χορτάσαμε αλλά από αντιπροτάσεις μόνο του Στέφανου Μάνου και του Κυριάκου Μητσοτάκη, πήρε το μάτι μας. Οι άλλοι θα 'ναι φαίνεται πολύ απασχολημένοι να τσακώνονται για τις κυβιστήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και για το ποιος (δεν) θα έσκιζε το μνημόνιο καλύτερα.
Είμαστε κουρασμένοι. Αποκαμωμένοι. Ποιος θα βρει τα λόγια να εξηγήσει ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. Ή λίγο πριν το ακόμα πιο οδυνηρό, τέλος.
Της Νίκης Ζορμπά
capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου