Δεν ξέρω εσάς, αλλά εμένα μου θυμίζει πάρα πολύ αυτό που συμβαίνει με τις διαπραγματεύσεις την γνωστή κομεντί με τον Φίλιπ Μάρεϊ, την "ημέρα της Μαρμότας". Όπου ο πρωταγωνιστής είχε ένα... διαρκές déjà vu ζώντας την ίδια μέρα κάθε μέρα. Όμως ακόμη και στο Χόλιγουντ υπάρχει κάποια στιγμή εξέλιξη...
Υπάρχει καλό κλίμα μεταξύ των ηγετών..., οι προτάσεις αποτελούν βάση εργασίας και συζήτησης..., υπάρχουν βήματα προόδου..., συνεχίζουμε σε καλό κλίμα τις διαπραγματεύσεις..., είμαστε κοντά σε μία συνολική συμφωνία..., νομίζουμε ότι...
μπορούμε να έχουμε συμφωνήσει μέχρι το τέλος της εβδομάδας..., όλοι εργαζόμαστε για να υπάρξει μία καλή συμφωνία..., οι προτάσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά ακόμα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε τελειώσει..., χρειάζεται να γίνει πολύ δουλειά ακόμα... κλπ κλπ κλπ.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τα ίδια και τα ίδια; Πόσες φορές δεν έχει παρουσιαστεί ως σχεδόν τελειωμένη η συμφωνία και πόσες φορές δεν έχουν προκύψει διαφορές στην αξιολόγηση των προτάσεων; Πόσες φορές δεν έχει παρατηρηθεί ένα blame game; Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι όλη η δουλειά που δεν έγινε επί σχεδόν πέντε μήνες, θα καταστεί δυνατό να γίνει μέσα σε ελάχιστα 24ωρα... Και ότι η ελληνική πλευρά θα κάνει όλα τα βήματα που της έχουν ζητηθεί προς την κατεύθυνση των προτάσεων των εταίρων. Και ότι έχει βρει τρόπους να τα περάσει στο εσωτερικό... Και ότι και οι εταίροι από την πλευρά τους θα ρίξουν πλέον έστω και λίγο "νερό στο κρασί τους". Μακάρι... Αλλά είναι έτσι;
Και την ίδια στιγμή ο χρόνος περνά αμείλικτα και η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει. Δεν ξέρω τι θα συμβεί τελικά και ασφαλώς όλοι ελπίζουμε στο καλύτερο, πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό που ζούμε δεν είναι η διαχείριση μιας σκληρής συμφωνίας ώστε αυτή να γίνει εύπεπτη και στις δύο πλευρές, αλλά η διαχείριση μίας ρήξης. Και το πώς θα προετοιμαστούν και οι δύο πλευρές για το "ατύχημα". Είτε αυτό συμβεί τώρα, είτε μέσω ολιγόμηνης παράτασης μετά από 3 ή 6 μήνες. Μίας βόμβας που είτε θα σκάσει άμεσα, είτε με... χρονοδιακόπτη.
Και γίνεται μία επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης ώστε να μπορέσουν να παραστήσουν προς το παρόν και οι δύο πλευρές τους "νικητές". Αλλά και για να ηρεμήσουν οι αγορές. Και για να μην καταρρεύσει εντελώς το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Γιατί και οι ενέσεις ρευστότητας έχουν τα όριά τους... Αλλά ας υποθέσουμε ότι κάποια άκρη θα βρεθεί. Γιατί το χρειάζονται επικοινωνιακά και οι δύο πλευρές ένα θετικό σενάριο. Είπαμε, προς το παρόν. Και από εκεί και πέρα, έχει ο Θεός. Το ζητούμενο είναι να μπει αυτή τη στιγμή η σκόνη κάτω από το χαλί... Και αυτό είναι το θετικό σενάριο. Γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο της άμεσης ρήξης...
Όσο όμως το θέατρο του παραλόγου εξελίσσεται, η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας επιδεινώνεται με γεωμετρική πρόοδο. Ότι και αν αποφασιστεί στις Βρυξέλλες -αν υπάρξει απόφαση- δεν επαρκεί, τουλάχιστον σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά για τις εκατέρωθεν προτάσεις, για να βελτιώσει τις συνθήκες στην ελληνική οικονομία. Ακόμη και αν βρεθεί ένα τρικ για να υπερβούν οι διαπραγματευόμενοι τους σκοπέλους της αποπληρωμής των δόσεων προς ΕΚΤ και ΔΝΤ, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας δεν μπορούν να καλυφθούν με τίποτε.
Αλλά βέβαια, εξαρτάται από το τι εννοεί κανείς χρηματοδοτικές ανάγκες. Αν για παράδειγμα αυτές εξαντλούνται στην πληρωμή μισθών του δημοσίου και συντάξεων, τότε ναι, ίσως και να μπορούν να καλυφθούν. Όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η γενικευμένη στάση πληρωμών έχει εκτοξεύσει τις υποχρεώσεις του Δημοσίου προς πολίτες και επιχειρήσεις, καθώς και προς θεσμικούς φορείς. Και χωρίς να καλυφθεί αυτό το πολύ μεγάλο κενό, που συνολικά ίσως και να προσεγγίζει πλέον τα 20 δισ. ευρώ, δεν πρόκειται να υπάρξει ισορροπία στην οικονομία.
Όπως επίσης, όποιοι νομίζουν ότι τυχόν παράταση της σημερινής κατάστασης θα οδηγήσει στην επιστροφή κεφαλαίων στις τράπεζες, πλανώνται οικτρά. Και θα το δουν. Ενδεχομένως να αμβλυνθούν ορισμένες υπερβολές, όμως η εικόνα των καταθέσεων θα εξακολουθήσει να αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα για την επιβίωση του τραπεζικού συστήματος, σε συνδυασμό με την αδυναμία είσπραξης δανείων και οφειλών. Και αυτού του είδους τα προβλήματα, όπως και η δυνατότητα χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα της επανεκκίνησης της οικονομίας, είναι όχι μόνο άλυτα, αλλά διαρκώς επιδεινούμενα. Και όσο βαθιά και αν βάλεις τη σκόνη κάτω από το χαλί, δεν διορθώνονται. Και αυτά στο καλό σενάριο...Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Υπάρχει καλό κλίμα μεταξύ των ηγετών..., οι προτάσεις αποτελούν βάση εργασίας και συζήτησης..., υπάρχουν βήματα προόδου..., συνεχίζουμε σε καλό κλίμα τις διαπραγματεύσεις..., είμαστε κοντά σε μία συνολική συμφωνία..., νομίζουμε ότι...
μπορούμε να έχουμε συμφωνήσει μέχρι το τέλος της εβδομάδας..., όλοι εργαζόμαστε για να υπάρξει μία καλή συμφωνία..., οι προτάσεις είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά ακόμα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε τελειώσει..., χρειάζεται να γίνει πολύ δουλειά ακόμα... κλπ κλπ κλπ.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τα ίδια και τα ίδια; Πόσες φορές δεν έχει παρουσιαστεί ως σχεδόν τελειωμένη η συμφωνία και πόσες φορές δεν έχουν προκύψει διαφορές στην αξιολόγηση των προτάσεων; Πόσες φορές δεν έχει παρατηρηθεί ένα blame game; Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι όλη η δουλειά που δεν έγινε επί σχεδόν πέντε μήνες, θα καταστεί δυνατό να γίνει μέσα σε ελάχιστα 24ωρα... Και ότι η ελληνική πλευρά θα κάνει όλα τα βήματα που της έχουν ζητηθεί προς την κατεύθυνση των προτάσεων των εταίρων. Και ότι έχει βρει τρόπους να τα περάσει στο εσωτερικό... Και ότι και οι εταίροι από την πλευρά τους θα ρίξουν πλέον έστω και λίγο "νερό στο κρασί τους". Μακάρι... Αλλά είναι έτσι;
Και την ίδια στιγμή ο χρόνος περνά αμείλικτα και η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει. Δεν ξέρω τι θα συμβεί τελικά και ασφαλώς όλοι ελπίζουμε στο καλύτερο, πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτό που ζούμε δεν είναι η διαχείριση μιας σκληρής συμφωνίας ώστε αυτή να γίνει εύπεπτη και στις δύο πλευρές, αλλά η διαχείριση μίας ρήξης. Και το πώς θα προετοιμαστούν και οι δύο πλευρές για το "ατύχημα". Είτε αυτό συμβεί τώρα, είτε μέσω ολιγόμηνης παράτασης μετά από 3 ή 6 μήνες. Μίας βόμβας που είτε θα σκάσει άμεσα, είτε με... χρονοδιακόπτη.
Και γίνεται μία επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης ώστε να μπορέσουν να παραστήσουν προς το παρόν και οι δύο πλευρές τους "νικητές". Αλλά και για να ηρεμήσουν οι αγορές. Και για να μην καταρρεύσει εντελώς το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Γιατί και οι ενέσεις ρευστότητας έχουν τα όριά τους... Αλλά ας υποθέσουμε ότι κάποια άκρη θα βρεθεί. Γιατί το χρειάζονται επικοινωνιακά και οι δύο πλευρές ένα θετικό σενάριο. Είπαμε, προς το παρόν. Και από εκεί και πέρα, έχει ο Θεός. Το ζητούμενο είναι να μπει αυτή τη στιγμή η σκόνη κάτω από το χαλί... Και αυτό είναι το θετικό σενάριο. Γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο της άμεσης ρήξης...
Όσο όμως το θέατρο του παραλόγου εξελίσσεται, η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας επιδεινώνεται με γεωμετρική πρόοδο. Ότι και αν αποφασιστεί στις Βρυξέλλες -αν υπάρξει απόφαση- δεν επαρκεί, τουλάχιστον σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά για τις εκατέρωθεν προτάσεις, για να βελτιώσει τις συνθήκες στην ελληνική οικονομία. Ακόμη και αν βρεθεί ένα τρικ για να υπερβούν οι διαπραγματευόμενοι τους σκοπέλους της αποπληρωμής των δόσεων προς ΕΚΤ και ΔΝΤ, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας δεν μπορούν να καλυφθούν με τίποτε.
Αλλά βέβαια, εξαρτάται από το τι εννοεί κανείς χρηματοδοτικές ανάγκες. Αν για παράδειγμα αυτές εξαντλούνται στην πληρωμή μισθών του δημοσίου και συντάξεων, τότε ναι, ίσως και να μπορούν να καλυφθούν. Όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η γενικευμένη στάση πληρωμών έχει εκτοξεύσει τις υποχρεώσεις του Δημοσίου προς πολίτες και επιχειρήσεις, καθώς και προς θεσμικούς φορείς. Και χωρίς να καλυφθεί αυτό το πολύ μεγάλο κενό, που συνολικά ίσως και να προσεγγίζει πλέον τα 20 δισ. ευρώ, δεν πρόκειται να υπάρξει ισορροπία στην οικονομία.
Όπως επίσης, όποιοι νομίζουν ότι τυχόν παράταση της σημερινής κατάστασης θα οδηγήσει στην επιστροφή κεφαλαίων στις τράπεζες, πλανώνται οικτρά. Και θα το δουν. Ενδεχομένως να αμβλυνθούν ορισμένες υπερβολές, όμως η εικόνα των καταθέσεων θα εξακολουθήσει να αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα για την επιβίωση του τραπεζικού συστήματος, σε συνδυασμό με την αδυναμία είσπραξης δανείων και οφειλών. Και αυτού του είδους τα προβλήματα, όπως και η δυνατότητα χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα της επανεκκίνησης της οικονομίας, είναι όχι μόνο άλυτα, αλλά διαρκώς επιδεινούμενα. Και όσο βαθιά και αν βάλεις τη σκόνη κάτω από το χαλί, δεν διορθώνονται. Και αυτά στο καλό σενάριο...Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου