Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα ιστορία, παρόλο που πολλοί αμφισβητούν ότι είναι πραγματική.
Πράξη 1η.
Ένα βατράχι τοποθετείται σε ένα δοχείο με νερό. Το νερό βράζει.
Όπως
είναι αναμενόμενο, το βατράχι αμέσως πηδά έξω από το νερό.
Ακόμα κι αν
το νερό στο δοχείο είναι λίγο και η στάθμη του χαμηλή, το βατράχι πηδά
όσο πιο βίαια μπορεί και βγαίνει από το δοχείο...
Πράξη 2η...
Υπάρχουν στιγμές που το βατράχι ενοχλείται, αλλά δεν παρουσιάζει καμιά
έντονη αντίδραση. Εγκλιματίζεται. Κάποια στιγμή το νερό αρχίζει να
βράζει, οπότε και είναι πολύ αργά για το βατράχι να πηδήξει έξω το νερό.
Ακινηροποιείται.
Και το βατράχι βράζει… Ζωντανό.
—
“Η συνήθεια είναι ο καλύτερος υπηρέτης ή ο καλύτερος δυνάστης”
~ Nathaniel Emmons
Όταν οι αλλαγές εξελίσσονται με αργό
ρυθμό δεν μπορούμε να τις διακρίνουμε εύκολα, με αποτέλεσμα να
επαναπαυόμαστε σε μία κατάσταση, όπως και ο βάτραχος που
σιγοκάηκε.
Δεν παρατηρoύμε τις αλλαγές.
Πιστεύουμε ότι όλα
είναι καλά, ή ότι είναι απλά θέμα χρόνου να βελτιωθούν πάλι τα πράγματα.
Εθελοτυφλούμε και παραμένουμε απαθείς, όμως το νερό ζεσταίνεται κάθε
λεπτό.
Συνήθως αυτό που μας κινητοποιεί ώστε να
αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας είναι ο πόνος, η θερμοκρασία όπου νιώθουμε
ότι βράζουμε.
Ο πόνος λειτουργεί σαν συναγερμός και ειδοποιεί για άμεση
δράση, αλλά συγχρόνως μπορεί να μας ακινητοποιήσει.
Η απόφαση για αλλαγή δεν είναι μία εύκολη
υπόθεση.
Όταν αλλάζουμε αποχωρίζομαστε το παλιό, που μας είναι πλέον
άχρηστο, αλλά γνώριμο και οικείο, ενώ παράλληλα πηγαίνουμε σε κάτι
καινούργιο που μας είναι ακόμα άγνωστο.
Οι άνθρωποι συχνά προτιμούν τη
βεβαιότητα της δυστυχίας, παρά την δυστυχία της αβεβαιότητας.
Αυτό που είναι γνώριμο, μας προσφέρει ασφάλεια και μας παρηγορεί.
Όμως, ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει και παγίδα.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου