Δάκρυσε ένας Βράχος!

Γύρισα στο σπίτι και με περίμενε η μάνα μου με μια μούρη μέχρι το πάτωμα.
Τρόμαξα. Τη ρώτησα αν συνέβη κάτι.
Τι παραπάνω θέλεις να συνέβη από τις εικόνες που έδειχναν από το Σύνταγμα σήμερα, μου είπε.
Την κοίταξα καλά, είδα τα μάτια της να είναι κλαμένα.  Είναι  81 χρονών, κι είχα πάρα πολύ καιρό να τη δω έτσι...
Είδα συνομιλικές μου ανάμεσα στο κόσμο , μου είπε, και σκέφτηκα πως ίσως ήταν τα ίδια παιδιά όπως κι εγώ που μαζεύαμε σκουπίδια το χειμώνα του 41 για να ζήσουμε, κι αν τα βρίσκαμε κι αυτά. 

Θυμήθηκα τα δυο μου αδέλφια που πέθαναν από τη πείνα στη κατοχή...
Γύρισα πολύ πίσω σ΄εκείνες τις φριχτές μέρες που προσπάθήσα χρόνια να βγάλω από το μυαλό μου και δεν τα κατάφερα. 

Κα τώρα βλέποντας τους ανθρώπόυς να περιμένουν στην ουρά για πατάτες και ντομάτες, έτσι υποταγμένοι σαν να  υπάρχουν γύρω στρατεύματα που τους απειλούν με όπλα αντί να μπουκάρουν όλοι μαζί και να τους πετάξουν όλους έξω, ένοιωσα μια μαχαιριά στη καρδιά, μου είπε.
Κι είδα κι εκείνο το νεαρό που μίλησε που τον είχε στείλει η γιαγιά του να πάρει πατάτες για να έχουν φαί... και σκέφτηκα πως εβδομήντα χρόνια, εβδομήντα ολόκληρα χρόνια σε τούτο εδώ το βασανισμένο τόπο δεν σταθήκαμε ικανοί να φροντίσουμε να φτιάξουμε μια πατρίδα που να εξασφαλίσει τουλάχιστον  στα εγγόνια μας το φαί.  Το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω? Δεν αξίζουμε μια πεντάρα, δεν αξίζουμε τίποτα.

Ηταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο καλά έκρυβε τη φρίκη μέσα της τόσα χρόνια. Χιλιάδες φορές είχα ακούσει να διηγείται πράγματα από τότε αλλά έμοιαζε σαν να τα λέει κάποιος τρίτος, σαν να διηγόταν μια ταινία που κάποτε είχε δει....

Και σήμερα, ένοιωσα για πρώτη φορά εκείνο που ένοιωθε...

Στην Ελλάδα άρχισαν να δακρύζουν και τα βράχια, γιατί η μάνα μου ξέρετε είναι βράχος.

http://vasiliskos2.blogspot.com/