Χαράζοντας μια στραβή γραμμή στο τζάμι...

Οταν κοιτάζω τα παλιά κείμενα στέκομαι σε δυο σημεία. 

Πρώτον πως είμαι πέντε χρόνια εδώ μέσα και 

δεύτερον πως ότι σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα αυτό το ταξίδι δυστυχώς ή ευτυχώς επαληθεύεται συνεχώς....

12/11/2007... 

Μπορεί κάποιος να κάνει σήμερα τις δικές του προσωπικές επαναστάσεις;
Μπορεί αλλά είναι πολύ πολύ πολύ ζόρικο.
Η οποιαδήποτε προσωπική επανάσταση ενάντια σε όλο αυτό το τρισάθλιο κουβάρι που είμαστε όλοι μπλεγμένοι, είναι άθλος.
Και είναι άθλος γιατί στις μεγάλες αλήθειες δεν υπάρχουν «προστάτες και πατερούληδες»...

Γιατί στον αληθινό αγώνα ενάντια στην απάτη, στο ψέμα, σε μια κοινωνία δήθεν, δεν μπορείς να κάνεις συμβιβασμούς. Δεν μπορείς να έχεις και τη πίτα ολοκληρη και το σκύλο χορτάτο
Πρέπει να είσαι αποφασισμένος ότι και πίτα δεν θα φας και το αγαπημένο σου σκυλί μπορεί να το χάσεις...

Ενα βήμα να κάνεις ενάντια στο παγιωμένο, το βαλτωμένο ζωτικό ψέμμα που μια ολόκληρη κοινωνία αποδέχεται, αν αληθινά θέλεις να το κάνεις αυτό το βήμα , θα μπεις σ’ενα μονοπάτι που θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις οποιοδήποτε τίμημα. Οι συνέπειες απρόβλεπτες. Τα αποτελέσματα αμφίβολα.
Είναι τόσο κανονισμένα όλα, που όταν τους ξεφύγεις δεν σ’εχει μάθει κανείς τι θα μπορούσες να συναντήσεις. Στη πράξη θα το δεις κι αν το αντέξεις το άντεξες.

Μπορεί απλά να γίνεις μια μονάδα απροσάρμοστη στην απόλυτη τάξη..
Βαρύς ρόλος. Γυμνός, χωρίς παυσίπονα και χαιδολογήματα...

Γιατί στο τέλος δεν θα είσαι ήρωας που θα σου αναρτίσουν ανδριάντες. Θα είσαι πρωτ’απ΄ολα στα μάτια εκείνων των αδύνατων που θέλησες να προστατέψεις, ένας απροσάρμοστος , και στα μάτια της εξουσίας που θέλησες να πολεμήσεις ένας ύποπτος. Ενα αγνώστου ταυτότητας επί της γης αντικείμενο.
Ενας απροσάρμοστος ύποπτος. Αυτό είναι το παράσημο.

Θα έχεις περάσει όλες τις συμπληγάδες , θα φωνάζεις και κανείς δεν θ’ακούει τη φωνή σου και θα μοιάζεις στα μάτια των πολλών ή γραφικός η φιλοσοφοτεμπέλης.
Ο καλλιτέχνης του δρόμου..
Φίλος, σύντροφος των ελάχιστων άλλων αλητάμπουρων του «υπογείου».

Δεν υπάρχουν μέσοι όροι σήμερα.
Πάρε τη ζωή σαν μια ταινία.
Είναι κακό το σενάριο, μάπα η σκηνοθεσία, αίσχος οι πρωταγωνιστές.
Γιατί συνεχίζουν και βλέπουν το ίδιο έργο;
Γιατί μόνο αυτό παίζουν, και τα βράδυα δε περνάνε αν δεν πανε σινεμά ε;
Δεν μπορούν να καθήσουν σπίτι μόνοι, να σκεφτούν, ν’αντιμετωπίσουν το ψέμμα , να παλαίψουν με τον ευατό τους μια φορά και καλή. Φοβούνται τη καλή ταινία. Γιατί θέλει κόπο για να γίνει. Κι οι παραγωγοί αμείλικτα της κόβουν σκηνές για ναναι «πιασάρικη».

Ξεκίνησα την επανάσταση στη ζωή μου αφήνοντας μια θέση που είχα εξασφαλισμένα και τα εγγόνια μου αν ήθελα γιατί αν έμενα δεν θα μπορούσα να αντέξω την ιδέα ότι εγώ και ο συρφετός που έβλεπα γύρω μου ήμασταν «συνάδελφοι». Γιατί θα με μόλυναν ασυδοσία, πονηριά, αγυρτιά, βόλεμα, και τεμπελχανίτιδα. Δεν το λέω βέβαια για μπράβο,

γιατί ούτε ψείρα δεν είναι μπροστά σ'αυτό που είδα άλλοι να κάνουν. Απλά το θυμάμαι σήμερα με νοσταλγία..

Σήμερα ακόμα 26 χρόνια μετά θεωρείται κρίση σχιζοφρένειας η απόφασή μου.
Εγώ τότε 26 χρόνια πριν μόλις έβγαινα από τη «πλάνη»...

Δεν έχει σημασία στη συνέχεια τι έγινε. Δεν ενδιαφέρει κανέναν να μάθει ούτε έγινε τίποτα που να χαράζει καμμιά νέα κοσμοθεωρία.
Το δώρο στην αναίδειά μου ήταν ότι ευτύχησα σίγουρα να δω ανθρώπους με ζωή γεμάτη ταλέντο. 

Πέρα από τα τείχη της ντροπής κρύβεται όλη η αγάπη αυτού του κόσμου...
Εκείνους τους χαρισματικούς αψηφιστές της απάτης.
Εκείνους που από τις τρεις γραμμές που χαράζεις στο θαμπό το τζάμι το χειμώνα είναι εκείνη η τέταρτη η στραβή.. 

http://vasiliskos2.blogspot.com/