Συνωμοσίες και... τεχνοκρατικά πραξικοπήματα

Υπό τον τίτλο "Συνωμοσίες, πραξικοπήματα και ισοτιμίες", ο αρθρογράφος Ross Douthat των New York Times περιγράφει τη σκληρή και ιδιότυπη Ευρωπαϊκή πραγματικότητα υπό το μεγεθυντικό φακό των ΗΠΑ.

"Οι ψίθυροι πως ο Ομπάμα θα εκδιωκόταν από τον Λευκό Οίκο ξεκίνησαν στο Βερολίνο και το Πεκίνο. Αφού το κόμμα  του έχασε την μεσοπρόθεσμη ψήφο, υπάρχαν ενδείξεις πως θα επιβαλλόταν στην Αμερική μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, για να σώσει τη χώρα από τη κρίση χρέους και τον πλανήτη από ένα νέο κραχ...

Με τις διαπραγματεύσεις για το «ταβάνι» του χρέους να φτάνουν σε αδιέξοδο, ένας διεθνής συνασπισμός, με επικεφαλής τη Γερμανία, την Κίνα και το ΔΝΤ, ξέκινησαν παρασκηνιακές διαδικασίες για να απομακρύνουν με ομαλό τρόπο τον Ομπάμα από το Λευκό Οίκο. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής δυνατότητας της χώρας ήταν το τελειωτικό χτύπημα: ο Πρόεδρος είχε χάσει τη στήριξη από την παγκόσμια σκιώδη κυβέρνηση και η κυβέρνησή του δεν μπορούσε πλέον να επιβιώσει.

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών και μετά από κάποιες περίτεχνες συνταγματικές μανούβρες, ο Ομπάμα παραιτήθηκε από την προεδρία και ο Μάικλ Μπλουμπεργκ κλήθηκε να αναλάβει καθήκοντα Προέδρου. Με το Πεκίνο να εξαπολύει απειλές εναντίον του δολαρίου, το Κογκρέσο δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραδώσει την οικονομική διαχείριση της χώρας στην δικομματική ομάδα τεχνοκρατών, η οποία με τη σειρά της αποδέχτηκε την Κινεζική και Γερμανική «επίβλεψη» των διαπραγματεύσεων. Εν τω μεταξύ, υπήρχε μια όλο και αυξανόμενη τάση στην Ευρώπη και την Ασία πως μόνο μια πραγματική παγκόσμια υπερκυβέρνηση θα μπορούσε να αποτρέψει την εξάπλωση του ιού του χρέους."

Για τους Αμερικανούς, το παραπάνω σενάριο είναι παρανοϊκή φαντασία, για ανθρώπους που τρέμουν μια σκιώδη Νέα Τάξη Πραγμάτων και βλέπουν εφιάλτες με μαύρα ελικόπτερα και έχουν εμμονές με την Τριμερή Επιτροπή.

Αλλά για τους κατοίκους της Ιταλίας και της Ελλάδας, που τον τελευταίο καιρό έχουν παρακολουθήσει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους να ανατρέπονται από οικονομικά συμφέροντα και πιέσεις από δανειστές, από γραφειοκράτες της Ε.Ε. και προέδρους ξένων κρατών, αποτελεί απλά την σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα της πολιτικής κατάστασης του 21^ου αιώνα. Η Δημοκρατία είναι καλή στη θεωρία, αλλά σε στιγμές κρίσης, οι τεχνοκράτες είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Η εθνική κυριαρχία είναι μια όμορφη ιδέα, αλλά η επιβίωση του κοινού Ευρωπαϊκού νομίσματος έρχεται πρώτη.

Δεν υπήρξαν πολλά δάκρυα στην Ελλάδα και την Ιταλία για τον Παπανδρέου και τον Μπερλουσκόνι, η πτώση των οποίων σχεδιάστηκε από τον άξονα των Βρυξελλών-Βερολίνου-Παρισιού. Αλλά η αναγκαστική απομάκρυνσή τους, όσο καλοδεχούμενη κι αν ήταν, έδωσε μια ιδέα για το πώς είναι ένα πραγματικό Ευρωπαϊκό κράτος. Η Σταθερότητα είναι προτεραιότητα ακόμα και εις βάρος της Δημοκρατίας: οι κλασικές τελετουργίες της βουλής και των εκλογών μπορούν φυσικά να παραμείνουν, αλλά οι πραγματικές αποφάσεις θα παίρνονται από τις δυνάμεις που εκπροσωπούν το λεγόμενο «Γκρουπ της Φρανκφούρτης», με μέλη την Άντζελα Μέρκελ, το Νικολά Σαρκοζί, και μια ομήγυρη τραπεζιτών και αξιωματούχων της Ε.Ε., ενός γκρουπ που έχει πρωτοστατήσει στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους από τον Οκτώβριο.

Οι περισσότεροι αναλυτές θα συμφωνήσουν πως αυτή είναι πιο ενδεδειγμένη λύση για όποια χώρα θέλει να παραμείνει στο ευρώ και για να αποφευχθεί ένα παγκόσμιο οικονομικό ολοκαύτωμα.

Η παλιά και συμβατική σοφία έλεγε πως η ιδέα ενός κοινού νομίσματος στην Ευρώπη ήταν μια υπέροχη ιδέα και πως οι ευρω-σκεπτικιστές ήταν απλοί γραφικοί. Η νέα σοφία λέει πως ναι, εντάξει, ίσως να είχαν και κάποιο δίκιο σχετικά με τους κινδύνους του ευρώ, αλλά είναι πολύ αργά τώρα για να κάνουμε πίσω.

Η τουλάχιστον είναι πολύ αργά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αφού έχει περάσει η κρίση, θα υπάρχει χρόνος για να αντιστραφεί η διαφαινόμενη συγκέντρωση εξουσίας σε συγκεκριμένα κέντρα και να συζητήσουμε για την έλλειψη δημοκρατικότητας στην Ευρώπη.  Αλλά σήμερα, η Ε.Ε χρειάζεται μια ενιαία οικονομική πολιτική και μια κεντρική τράπεζα που θα λειτουργεί όπως η Federal Reserve Bankτων ΗΠΑ. Μόλις όμως το ευρώ σταθεροποιηθεί, τότε οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα ξεκινήσουν να ακούνε λίγο πιο προσεκτικά τις φωνές των λαών και να συζητάνε εναλλακτικές λύσεις.

Αυτά όμως ακούγονται σαν ευσεβείς πόθοι. Κάποιοι πολιτικοί προσανατολισμοί δεν ξε-γίνονται έτσι απλά και τείνουν να  αυτοενισχύονται. Τα τεχνοκρατικά πραξικοπήματα στην Ιταλία και την Ελλάδα αποκάλυψαν την δύναμη που έχουν οι επικεφαλείς της ΕΕ στην εσωτερική πολιτική των κρατών-μελών. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος ότι το Γκρουπ της Φρανκφούρτης θα θελήσει εθελοντικά να παραχωρήσει τη δύναμη αυτή.

Κάποιος μπορεί να πει πως οι Έλληνες και οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί, θα έπρεπε να ξέρουν τι ακριβώς συμπεριλάμβανε η ένταξη στην Ε.Ε και στο ευρώ. Αλλά η αλήθεια είναι πως το εγχείρημα της ΕΕ δεν είχε ποτέ βαθιά λαϊκή υποστήριξη. Οι υπέρμαχοί του έθεταν πάντα εκβιαστικά διλλήματα στα δημοψηφίσματα μέχρι να λάβουν την στήριξη που ήθελαν, ή σχεδίαζαν τις διεθνείς συνθήκες με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουν τελείως την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Οι Λαοί της Ευρώπης ήταν πάντα επιφυλακτικοί με την ανταλλαγή της εθνικής τους ανεξαρτησίας με μια όλο και μεγαλύτερη ένωση και τώρα βλέπουμε ακριβώς γιατί.

Από την προοπτική των Αμερικανών, μια πιο ενωποιημένη και λιγότερο δημοκρατική Ευρώπη είναι σαφώς καλύτερη επιλογή από το ρίσκο ενός ακόμα παγκόσμιου κραχ. Για την παραπαίουσα παγκόσμια οικονομία, μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ θα ήταν καταστροφική.

Αλλά είναι εύκολο για εμάς να σχολιάζουμε και να μιλάμε. Δεν είναι η δική μας αυτοδιακυβέρνηση που κινδυνεύει.

Πηγή: Ross Douthat, New York Times