Τι (δεν) χρειάζεται η Ελλάδα

Η στρατηγική της χώρας είναι δεδομένη. 

Η θέση της Ελλάδας βρίσκεται στην ΕΕ και όλες οι προσπάθειες οι οποίες καταβάλλονται στοχεύουν στο να παραμείνει στην Ευρωζώνη και να συμμετέχει στην πορεία πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης.

Εκτός από το ΚΚΕ και κάποια κομμάτια από το ΣΥΡΙΖΑ , τα οποία στοχεύουν στην έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη ,όλα τα υπόλοιπα κόμματα του Κοινοβουλίου συμφωνούν στην Ευρωπαϊκή στρατηγική.

Το 75% της κοινής γνώμης συνυπογράφει την Ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας.

Αρα ,  θεωρητικά και σε εθνικό επίπεδο το θέμα της θέλησης για...
συμμετοχή  η όχι  της Ελλάδας  στην Ευρωζώνη θα πρέπει να θεωρείται λήξαν.

Παραμένει βέβαια να επεξηγηθεί στη κοινή γνώμη καθαρά και πρακτικά η καταστροφική συνέπεια της επιστροφής στη δραχμή και τη σισύφειο διάσταση της προσπάθειας ώστε να μπορεί να εκτιμήσει με σωστά κριτήρια το μέγεθος της προσπάθειας και των θυσιών για την παραμονή στην Ευρωζώνη.

Η επικράτηση  όμως της λογικής για μία συντεταγμένη πορεία προς το στόχο χρειάζεται τη «συγγραφή» της καινούργιας αφήγησης για το μέλλον.

Το αφήγημα το οποίο περιέβαλλε τη πορεία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας οδήγησε στην βαθιά κρίση από την οποία υποφέρει καθημερινά η Ελληνική κοινωνία  και η οποία δεν βρίσκεται πολύ μακριά από την κατάρρευση.

Το περιβάλλον του αφηγήματος προσδιορίζετο (και προσδιορίζεται) για ιστορικούς, κοινωνικούς ,οικονομικούς λόγους από τις πατριαρχικές σχέσεις σε μία κατακερματισμένη , συντηρητική κοινωνία , διαποτισμένη έντονα από την κυριαρχία της αριστερής κρατικίστικης σκέψης και ιδεολογίας. Οι πατριαρχικές σχέσεις  βρίσκονται στη βάση των πελατειακών σχέσεων και της προώθησης των σχέσεων αίματος, φιλίας, τοπικιστικού χαρακτήρα έναντι της δημοκρατικής βούλησης για αξιοκρατία. Η δε κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας της «ήσσονος προσπάθειας» και των δικαιωμάτων χωρίς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις, είχε (και έχει) τις πηγές αναπαραγωγής της στις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τον κρατικό δανεισμό.

Στην καινούργια  εθνική αφήγηση η φιλελεύθερη παράταξη θα πρέπει να έχει κυρίαρχο ρόλο  διότι επιβεβαιώθηκε ιδεολογικά μετά την -μεταξύ άλλων –ιδεολογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ .

Η Ευρωπαϊκή στρατηγική εμπεριέχει πρώτα απ’ όλα σαν κεντρικό και αδιαπραγμάτευτο στοιχείο τη φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας και της οικονομίας  και την αποκοπή από τα ιδεολογικά βαρίδια τα οποία συνδέονται με νοοτροπίες τις οποίες καλλιέργησε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία ’80.  

Η επιτυχία της Ευρωπαϊκής στρατηγικής συμβαδίζει με τη στρατηγική της επιβίωσης , δηλαδή της διατήρησης και ενδεχομένως της οικονομικής αναβάθμισης της χώρας σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Το αφήγημα θα  φωτίσει το δρόμο  τον οποίο πρέπει να ακολουθήσει η χώρα στην Ευρώπη και σ’ ένα κόσμο ο οποίος αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. 

Η πρόοδος μέσα από τη μόρφωση ,την επιστημονική και εφαρμοσμένη γνώση, η ισότητα στις ευκαιρίες, ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι δημοκρατικές διαδικασίες, η αξιοκρατία, η στήριξη της πατρίδας, η ελληνικότητα , η κοινωνική αλληλεγγύη, η επιχειρηματικότητα , ο επαγγελματισμός είναι στοιχεία τα οποία πρέπει να εμπλουτίσουν το «story» ώστε η Ελληνική κοινωνία να γίνει πιο αποτελεσματική και να προοδεύσει.

Ο Ελληνικός πολιτισμός, η Ελληνική ιστορία, είναι πηγές άντλησης  δύναμης για ν΄ ανέβει η χώρα τον δεκαετή Γολγοθά της , ο οποίος δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι δοκιμασίας στη συνέχιση της πορείας του Ελληνισμού. 

Η αρχαία Ελληνική σκέψη  είναι πηγή έμπνευσης για τη σοφία της για την Ευρώπη , ενώ η σύγχρονη Ελλάδα συνδέεται δευτερογενώς μαζί της μέσω της Ευρωπαϊκής σκέψης.

Η προβολή και η προώθηση σύγχρονων προτύπων με εντονότερα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά είναι ένα από τα κλειδιά για τις πόρτες του μέλλοντος. 

Η επιμονή η επιστροφή σε ξεπερασμένα πρότυπα ( εθνικισμού, απομονωτισμού, ηρωισμού ,κλπ) αποτελεί άρνηση της παγκόσμιας πραγματικότητας και αξεπέραστο εμπόδιο για τη μελλοντική επιβίωση της χώρας.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τι δεν πρέπει να περιέχει το καινούργιο αφήγημα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΡΑΤΣΟΣ