Ωραία λοιπόν.
Μετά το γράμμα εναρμόνισης
του Αντώνη την παίρνουμε λογικά τη δόση μας. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον
μιας και ποτέ δεν μπορείς να προδικάσεις το αύριο.
Τη ζητούσαμε
απεγνωσμένα (τουλάχιστον σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, διότι σε
επίπεδο λαού πολύ αμφιβάλλω).
Οι προμηθευτές μας πλέον φαντάζουν
ικανοποιημένοι από τη συμπεριφορά μας.
Είμαστε καλοί πελάτες.
Ότι μας
ζητούν, το κάνουμε.
Και έτσι με τρεμάμενα χέρια θα σφίξουμε το λάστιχο γύρω από το μπράτσο μας για να ακολουθήσει η ένεση.
Μετά το αρχικό τσίμπημα γλυκά γλυκά θα χαλαρώσουμε…
…μέχρι την ώρα της επόμενης δόσης όπου ένας Θεός ξέρει τι θα μας ζητήσουν πάλι οι νταβατζήδες μας.
Κάπως έτσι θα ξεφτυλιζόμαστε ως έθνος
από ορισμένους πολιτικούς ογκόλιθους όταν έρθει η στιγμή της 7ης, 8ης,
9ης κ.ο.κ. δόσης.
Κάθε φορά κάτι θα μας ζητούν. Σαν άλλη Λερναία Υδρα θα
φυτρώνουν καινούρια κεφάλια. Μόνο που δεν υπάρχει κανένας Ηρακλής για
να τα κόψει.
Τι θα μας ζητήσουν;
Να στραγγίξουμε κι άλλο το αίμα μας;
Να τιμωρηθούμε περισσότερο για τα σπίτια που χτίσαμε με κόπο και στα οποία καταντήσαμε ενοικιαστές;
Να υποστούμε κι άλλη συρρίκνωση του εισοδήματός μας επειδή θεωρείται πως φοροκλέβουμε;
Κάτι άλλο;
Θα μας κουνούν λοιπόν το φακελάκι με την
επόμενη δόση.
Εμείς θα τρέχουμε να το αρπάξουμε εν μέσω νέου στερητικού
συνδρόμου για να αντιμετωπίσουμε το σαρδόνιο χαμόγελό τους μαζί με ένα
“no no no, first you have to…”.
Κι εμείς που πλέον δεν έχουμε καμία
κόκκινη γραμμή, κανένα ηθικό φραγμό και ενδοιασμό απέναντι στην ιστορία,
θα κάνουμε ότι μας ζητήσουν.
Μήπως
όμως ήρθε η ώρα να πετάξουμε τα λάστιχα, τις σύριγγες και τα φακελάκια,
ώστε να κλειδωθούμε μέσα σε ένα δωμάτιο για να απεξαρτηθούμε;
Η απεξάρτηση είναι μια δύσβατη,
κακοτράχαλη και ανηφορική οδός. Όταν όμως φθάσεις στο τέρμα του δρόμου
όντας στην κορυφή, τότε μπορείς πια δίχως βάρη στα πόδια να ατενίζεις
την ελευθερία.
Μαζίδης Στρατής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου