«Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της».

Γενική κατακραυγή έχει προκληθεί αυτές τις ημέρες στη Γερμανία με αφορμή την κυκλοφορία βιβλίου με τον εύγλωττο τίτλο «Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της».

Ο εύστοχος τίτλος του εν λόγω βιβλίου, που αμέσως δίνει το στίγμα του περιεχομένου του, ήδη αποτελεί τεράστιο ζήτημα (οι δουλοπρεπείς κονδυλοφόροι του Συστήματος έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν «ρατσιστικό», «αντισημιτικό» και «προκλητικό») για μια χώρα όπως η Γερμανία, η οποία από το 1945 και μετά τελεί ουσιαστικά υπό κατοχή, λειτουργεί με σύνταγμα κατασκευασμένο από τις δυνάμεις κατοχής και στην οποία, το πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο κηδεμονεύεται ασφυκτικά από τον πανίσχυρο, μεταπολεμικώς, Ιουδαϊκό παράγοντα.
Αυτό που κατέστησε το εν λόγω βιβλίο ιδιαιτέρως επικίνδυνο για τους παράγοντες του Συστήματος και τα φερέφωνά του, είναι το γεγονός ότι...
ο συγγραφέας του δεν ανήκει στην λεγόμενη «ακροδεξιά», δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ως «νεοναζί», ούτε καν ως «εθνικιστής».
Απεναντίας πρόκειται για έναν γνωστό τραπεζίτη, επιφανή παράγοντα του ίδιου του Συστήματος.
Πρόκειται για τον Τίλο Σαραζίν, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Bundesbank) και επίσης μέλος του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος!
Ακριβώς επειδή οι απλές και προφανείς αλήθειες που αναφέρονται στο βιβλίο προέρχονται από έναν επιφανή παράγοντα του Συστήματος, γι’ αυτό καθίστανται και περισσότερο επικίνδυνες για το ίδιο το Σύστημα, για τον λόγο ότι είναι πολύ δυσκολότερο να δαιμονοποιηθεί ο συγγραφέας με τον συνήθη τρόπο, χαρακτηριζόμενος δηλαδή ως «ναζιστής εξτρεμιστής».
Σύμφωνα με τα Ελληνικά μ.μ.ε. - τα οποία στο σύνολό τους μετέφεραν την είδηση με τον γνωστό μεροληπτικό εις βάρος του συγγραφέως τρόπο, συμμεριζόμενα τον «αποτροπιασμό» των ευρωπαίων συναδέλφων τους - ο Σαραζίν ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Die Welt, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου, ότι όλοι οι Εβραίοι έχουν συγκεκριμένο γονιδίωμα, όπως π.χ. και οι Βάσκοι, που τους διαφοροποιεί από τους άλλους (Ευρωπαϊκούς λαούς).
Επίσης, σε άλλη συνέντευξή του, προς την εφημερίδα FAZ, ξεχώρισε τους μουσουλμάνους από όλους τους υπόλοιπους μετανάστες που ζουν στη Γερμανία για τη δυσκολία τους (ή για την άρνησή τους) να ενσωματωθούν, στάση που σταδιακά θεωρεί ότι οδηγεί στην αλλοίωση της γερμανικής κοινωνίας και ταυτότητας. Την αδυναμία τους αυτή μάλιστα εκτός των άλλων φέρεται να αποδίδει και στο χαμηλό τους I.Q.
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του αναφέρεται ότι οι νεαροί μουσουλμάνοι είναι επιθετικοί εξαιτίας της σεξουαλικής καταπίεσης που υφίστανται, ότι στις τάξεις των Αράβων, τα αγόρια δεν μπορούν να πλησιάσουν τα κορίτσια. Έτσι, στο τέλος, χρησιμοποιούν τις Γερμανίδες από τα κατώτατα στρώματα της κοινωνίας και στις συνέχεια τις περιφρονούν, ακριβώς επειδή είναι εύκολες και άλλα σχετικά.
Από αυτά και μόνον εύκολα συνάγεται ότι ο Σαραζίν έγραψε μερικές απλές, αυτονόητες και προφανείς αλήθειες οι οποίες βέβαια δεν αφορούν μόνον την Γερμανία, αλλά την Ευρώπη και τον Λευκό κόσμο συνολικά. Και ενώ οι απόψεις του βρίσκουν μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη της Γερμανίας, η οποία, παρά την ανελέητη μεταπολεμικώς, μαζική πλύση εγκεφάλων, διαπιστώνει ότι κινδυνεύει να χάσει ολοκληρωτικώς την εθνική της υπόσταση, υπό το βάρος της πιέσεως των μαζών των τριτοκοσμικών μουσουλμάνων μεταναστών που έχουν κατακλύσει την χώρα, αυτό για τα μαντρόσκυλα του Συστήματος δεν έχει ουδεμία σημασία…
Επειδή όμως οι αλήθειες που περιέχονται στο βιβλίο, προέρχονται από έναν άνθρωπο που ανήκε (και ανήκει) στις τάξεις του κατεστημένου, είχε όμως το θάρρος να βγει δημόσια και να πει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», η αλήθειες πονούν και ενοχλούν το Σύστημα πολύ περισσότερο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τόσο η Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Bundesbank), όσο και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κίνησαν άμεσα τις διαδικασίες για την αποπομπή του από τις τάξεις αμφότερων των οργανισμών, αποδεικνύοντας ότι τα περί «ελευθεροφωνίας», «πλουραλισμού», «σεβασμού της προσωπικής γνώμης», κλπ, αποτελούν απατηλά φούμαρα του Συστήματος, τα οποία απολαμβάνουν μόνον εκείνοι που πιστά υπηρετούν το φαύλο πολυπλόκαμο Σύστημα εξουσίας χωρίς κατ’ ουσίαν να το αμφισβητούν ή να το απειλούν.
Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, λυσσώδεις ήταν οι αντιδράσεις της πολυπληθούς τουρκικής κοινότητος της Γερμανίας, καθώς των Εβραϊκών οργανωσεων, που είναι πανισχυρές και προκλητικά ηγεμονικές στη μεταπολεμική Γερμανία (και όχι μόνον).
Άμεση ήταν η αντίδραση και της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, η οποία χαρακτήρισε «απολύτως απαράδεκτα» τα σχόλια του τραπεζίτη και κάλεσε τη Bundesbank να ενεργήσει τονίζοντας ότι η φήμη της Ομοσπονδιακής Τράπεζας πλήττεται εντός και εκτός της χώρας, προκαλώντας το ειρωνικό σχόλιο του Σαραζίν «ότι δεν μπορεί να φανταστεί πως καγκελάριος είχε το χρόνο να διαβάσει το βιβλίο του»…
Βεβαίως ο Σαραζίν έσπευσε να αναδιπλωθεί διατυπώνοντας καθησυχαστικές για το Σύστημα δηλώσεις μετανοίας του τύπου «δεν είμαι ρατσιστής» και διευκρινήσεις του τύπου «αναφέρομαι σε πολιτισμικές και όχι σε εθνοτικές διαφορές» λέγοντας ότι «οι μουσουλμάνοι μετανάστες δεν αφομοιώνονται το ίδιο εύκολα με άλλες ομάδες μεταναστών στην Ευρώπη και η αιτίες γι’ αυτό δεν βασίζονται στην εθνοτική τους καταγωγή αλλά έχουν τη ρίζα τους στην ισλαμική κουλτούρα», υποβαθμίζοντας έτσι την βαρύτητα των σχολίων του, ανάγοντας την διαφοροποίηση αφροασιατών μεταναστών σε πολιτισμική και μόνον (και όχι σε εθνοτική, δηλαδή φυλετική). Επίσης χαρακτήρισε “υποδειγματικό” τον τρόπο με τον οποίο η Βρετανία διαχειρίζεται την ένταξη των Πακιστανών και Ινδών μεταναστών.(!)
Ανεξάρτητα όμως από το πόσο συνειδητά ή μη μπορεί να προσεγγίσει το μεγάλο αυτό πρόβλημα που ταλανίζει την Ευρώπη ένας τεχνοκράτης του καπιταλιστικού Συστήματος όπως ο Σαραζίν, όσο η κατάσταση στις Ευρωπαϊκές πατρίδες θα επιδεινώνεται υπό την πίεση της πλημμυρίδος των αλλοφύλων μεταναστών -και δη των ασιατών μουσουλμάνων- που την κατακλύζουν, παράλληλα με τα δραματικά αδιέξοδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της προσχηματικής «δημοκρατίας», τόσο θα πληθαίνουν οι περιπτώσεις ατόμων που, καίτοι προερχόμενα από τις δομές του Συστήματος, βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή θα λαμβάνουν το θάρρος να ομολογούν ότι «πάμε κατά διαόλου». Οι περιπτώσεις αυτές ενδέχεται να συντελέσουν στην δημιουργία ενός καιρίου ρήγματος στην ίδια την καρδιά του Συστήματος, πράγμα που δύναται να επισπεύσει την αναπόφευκτη πτώση του…
Γενική κατακραυγή έχει προκληθεί αυτές τις ημέρες στη Γερμανία με αφορμή την κυκλοφορία βιβλίου με τον εύγλωττο τίτλο «Η Γερμανία καταργεί τον εαυτό της».
Ο εύστοχος τίτλος του εν λόγω βιβλίου, που αμέσως δίνει το στίγμα του περιεχομένου του, ήδη αποτελεί τεράστιο ζήτημα (οι δουλοπρεπείς κονδυλοφόροι του Συστήματος έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν «ρατσιστικό», «αντισημιτικό» και «προκλητικό») για μια χώρα όπως η Γερμανία, η οποία από το 1945 και μετά τελεί ουσιαστικά υπό κατοχή, λειτουργεί με σύνταγμα κατασκευασμένο από τις δυνάμεις κατοχής και στην οποία, το πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο κηδεμονεύεται ασφυκτικά από τον πανίσχυρο, μεταπολεμικώς, Ιουδαϊκό παράγοντα.
Αυτό που κατέστησε το εν λόγω βιβλίο ιδιαιτέρως επικίνδυνο για τους παράγοντες του Συστήματος και τα φερέφωνά του, είναι το γεγονός ότι ο συγγραφέας του δεν ανήκει στην λεγόμενη «ακροδεξιά», δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ως «νεοναζί», ούτε καν ως «εθνικιστής». Απεναντίας πρόκειται για έναν γνωστό τραπεζίτη, επιφανή παράγοντα του ίδιου του Συστήματος. Πρόκειται για τον Τίλο Σαραζίν, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Bundesbank) και επίσης μέλος του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος!
Ακριβώς επειδή οι απλές και προφανείς αλήθειες που αναφέρονται στο βιβλίο προέρχονται από έναν επιφανή παράγοντα του Συστήματος, γι’ αυτό καθίστανται και περισσότερο επικίνδυνες για το ίδιο το Σύστημα, για τον λόγο ότι είναι πολύ δυσκολότερο να δαιμονοποιηθεί ο συγγραφέας με τον συνήθη τρόπο, χαρακτηριζόμενος δηλαδή ως «ναζιστής εξτρεμιστής».
Σύμφωνα με τα Ελληνικά μ.μ.ε. - τα οποία στο σύνολό τους μετέφεραν την είδηση με τον γνωστό μεροληπτικό εις βάρος του συγγραφέως τρόπο, συμμεριζόμενα τον «αποτροπιασμό» των ευρωπαίων συναδέλφων τους - ο Σαραζίν ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Die Welt, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου, ότι όλοι οι Εβραίοι έχουν συγκεκριμένο γονιδίωμα, όπως π.χ. και οι Βάσκοι, που τους διαφοροποιεί από τους άλλους (Ευρωπαϊκούς λαούς). Επίσης, σε άλλη συνέντευξή του, προς την εφημερίδα FAZ, ξεχώρισε τους μουσουλμάνους από όλους τους υπόλοιπους μετανάστες που ζουν στη Γερμανία για τη δυσκολία τους (ή για την άρνησή τους) να ενσωματωθούν, στάση που σταδιακά θεωρεί ότι οδηγεί στην αλλοίωση της γερμανικής κοινωνίας και ταυτότητας. Την αδυναμία τους αυτή μάλιστα εκτός των άλλων φέρεται να αποδίδει και στο χαμηλό τους I.Q.
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του αναφέρεται ότι οι νεαροί μουσουλμάνοι είναι επιθετικοί εξαιτίας της σεξουαλικής καταπίεσης που υφίστανται, ότι στις τάξεις των Αράβων, τα αγόρια δεν μπορούν να πλησιάσουν τα κορίτσια. Έτσι, στο τέλος, χρησιμοποιούν τις Γερμανίδες από τα κατώτατα στρώματα της κοινωνίας και στις συνέχεια τις περιφρονούν, ακριβώς επειδή είναι εύκολες και άλλα σχετικά.
Από αυτά και μόνον εύκολα συνάγεται ότι ο Σαραζίν έγραψε μερικές απλές, αυτονόητες και προφανείς αλήθειες οι οποίες βέβαια δεν αφορούν μόνον την Γερμανία, αλλά την Ευρώπη και τον Λευκό κόσμο συνολικά. Και ενώ οι απόψεις του βρίσκουν μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη της Γερμανίας, η οποία, παρά την ανελέητη μεταπολεμικώς, μαζική πλύση εγκεφάλων, διαπιστώνει ότι κινδυνεύει να χάσει ολοκληρωτικώς την εθνική της υπόσταση, υπό το βάρος της πιέσεως των μαζών των τριτοκοσμικών μουσουλμάνων μεταναστών που έχουν κατακλύσει την χώρα, αυτό για τα μαντρόσκυλα του Συστήματος δεν έχει ουδεμία σημασία…
Επειδή όμως οι αλήθειες που περιέχονται στο βιβλίο, προέρχονται από έναν άνθρωπο που ανήκε (και ανήκει) στις τάξεις του κατεστημένου, είχε όμως το θάρρος να βγει δημόσια και να πει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός», η αλήθειες πονούν και ενοχλούν το Σύστημα πολύ περισσότερο.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τόσο η Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Bundesbank), όσο και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κίνησαν άμεσα τις διαδικασίες για την αποπομπή του από τις τάξεις αμφότερων των οργανισμών, αποδεικνύοντας ότι τα περί «ελευθεροφωνίας», «πλουραλισμού», «σεβασμού της προσωπικής γνώμης», κλπ, αποτελούν απατηλά φούμαρα του Συστήματος, τα οποία απολαμβάνουν μόνον εκείνοι που πιστά υπηρετούν το φαύλο πολυπλόκαμο Σύστημα εξουσίας χωρίς κατ’ ουσίαν να το αμφισβητούν ή να το απειλούν.
Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, λυσσώδεις ήταν οι αντιδράσεις της πολυπληθούς τουρκικής κοινότητος της Γερμανίας, καθώς των Εβραϊκών οργανωσεων, που είναι πανισχυρές και προκλητικά ηγεμονικές στη μεταπολεμική Γερμανία (και όχι μόνον).
Άμεση ήταν η αντίδραση και της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, η οποία χαρακτήρισε «απολύτως απαράδεκτα» τα σχόλια του τραπεζίτη και κάλεσε τη Bundesbank να ενεργήσει τονίζοντας ότι η φήμη της Ομοσπονδιακής Τράπεζας πλήττεται εντός και εκτός της χώρας, προκαλώντας το ειρωνικό σχόλιο του Σαραζίν «ότι δεν μπορεί να φανταστεί πως καγκελάριος είχε το χρόνο να διαβάσει το βιβλίο του»…
Βεβαίως ο Σαραζίν έσπευσε να αναδιπλωθεί διατυπώνοντας καθησυχαστικές για το Σύστημα δηλώσεις μετανοίας του τύπου «δεν είμαι ρατσιστής» και διευκρινήσεις του τύπου «αναφέρομαι σε πολιτισμικές και όχι σε εθνοτικές διαφορές» λέγοντας ότι «οι μουσουλμάνοι μετανάστες δεν αφομοιώνονται το ίδιο εύκολα με άλλες ομάδες μεταναστών στην Ευρώπη και η αιτίες γι’ αυτό δεν βασίζονται στην εθνοτική τους καταγωγή αλλά έχουν τη ρίζα τους στην ισλαμική κουλτούρα», υποβαθμίζοντας έτσι την βαρύτητα των σχολίων του, ανάγοντας την διαφοροποίηση αφροασιατών μεταναστών σε πολιτισμική και μόνον (και όχι σε εθνοτική, δηλαδή φυλετική). Επίσης χαρακτήρισε “υποδειγματικό” τον τρόπο με τον οποίο η Βρετανία διαχειρίζεται την ένταξη των Πακιστανών και Ινδών μεταναστών.(!)
Ανεξάρτητα όμως από το πόσο συνειδητά ή μη μπορεί να προσεγγίσει το μεγάλο αυτό πρόβλημα που ταλανίζει την Ευρώπη ένας τεχνοκράτης του καπιταλιστικού Συστήματος όπως ο Σαραζίν, όσο η κατάσταση στις Ευρωπαϊκές πατρίδες θα επιδεινώνεται υπό την πίεση της πλημμυρίδος των αλλοφύλων μεταναστών -και δη των ασιατών μουσουλμάνων- που την κατακλύζουν, παράλληλα με τα δραματικά αδιέξοδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της προσχηματικής «δημοκρατίας», τόσο θα πληθαίνουν οι περιπτώσεις ατόμων που, καίτοι προερχόμενα από τις δομές του Συστήματος, βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή θα λαμβάνουν το θάρρος να ομολογούν ότι «πάμε κατά διαόλου». Οι περιπτώσεις αυτές ενδέχεται να συντελέσουν στην δημιουργία ενός καιρίου ρήγματος στην ίδια την καρδιά του Συστήματος, πράγμα που δύναται να επισπεύσει την αναπόφευκτη πτώση του…
http://www.armahellas.com/?p=2649