Σύμφωνα με το google, τη μεγαλύτερη μηχανή αναζήτησης στον ιντερνέτ, από το Δεκέμβριο του 2009 μέχρι το Μάιο του 2010 ο αριθμός των αναζητήσεων της λέξης ‘Ελλάδα – Greece’ αυξήθηκε περισσότερο από 400% από το μέσο όρο των τελευταίων 5 ετών, καθώς το διεθνές ενδιαφέρον στράφηκε στη μικρή χώρα της Μεσογείου με τη μεγαλύτερη, ίσως, ιστορική διαδρομή και παράδοση στον κόσμο, η οποία είχε πληγεί από την κρίση χρέους.
Στο ζενίθ της κρίσης, οι αναζητήσεις για τη λέξη ‘Ελλάδα’ έφτασαν σε αριθμό αυτές που είχαν καταγραφεί την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, συνδέοντας την κρίση με τους αγώνες με έναν παράδοξο και απρόβλεπτο τρόπο.
Εφημερίδες, κανάλια και ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάλυπταν την ‘ελληνική κρίση’ με εκτενή και συνεχή ρεπορτάζ, τα περισσότερα των οποίων κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα ...‘έκλεψε’ στις εξετάσεις για να μπει στην ΕΕ, παραποιώντας στατιστικά στοιχεία και κρύβοντας τμήμα του χρέους της χρησιμοποιώντας χρηματιστηριακά προϊόντα με τη βοήθεια της Goldman, ενώ στη συνέχεια η παραποίηση των στοιχείων της έγινε βολική συνήθεια και όταν αποδείχτηκε πως το έλλειμμα της ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που παραδεχόταν επίσημα, η πιστοληπτική της αξιοπιστία καταρρακώθηκε, το κόστος δανεισμού εκτοξεύτηκε και η στρόφιγγα του δανεικού χρήματος έκλεισε, στέλνοντάς την στην αγκαλιά της ΄τρόικας΄ προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση.
Το ηθικό δίδαγμα της ‘μοντέρνας ελληνικής τραγωδίας’, όπως χαρακτηρίστηκε από διεθνή ΜΜΕ η κρίση, ήταν πως τα κράτη πρέπει να συμμαζέψουν τα δημοσιονομικά τους, να πληρώσουν τα χρέη τους και να έχουν άψογα στατιστικά στοιχεία, ώστε να αποφύγουν να γίνουν η επόμενη ‘Ελλάδα’.
Μία ματιά στα δημοσιεύματα της κρίσιμης περιόδου μετά το Δεκέμβριο του 2009, αφήνει την αίσθηση της μεταφοράς μία ‘προειδοποίησης’ για τους πολίτες όλου του κόσμου, ότι θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να αποτρέψουν μία, παρόμοια με την ελληνική, κρίση να χτυπήσει την πόρτα της δικής τους χώρας. Θυμάμαι σε συνέντευξη που είχα δώσει τον Ιούνιο του 2010 στο μεγαλύτερο κρατικό Ιαπωνικό κανάλι ότι η πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν: ‘πώς έφτασε η Ελλάδα ως εδώ και τί πρέπει να κάνει η Ιαπωνία για να μην πάθει τα ίδια;’
Το ελληνικό πάθημα είχε τεράστια απήχηση διεθνώς και έγινε αντικείμενο προς εκμετάλλευση από τα ΜΜΕ από την πρώτη στιγμή, με τα στοιχεία του google να δείχνουν πως έχουν γραφτεί περισσότερα από 30 εκ άρθρα σχετικά με την ελληνική κρίση, ενώ η φράση αυτή έχει μπει σε περισσότερα από 3000 πρωτοσέλιδα σε όλον τον κόσμο.
Μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη της, έρευνες για την ελληνική κρίση ξεπηδούσαν από παντού και τα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου δεν θεωρούνταν πως ακολουθούσαν την επικαιρότητα αν δεν είχαν μία σειρά εκθέσεων για την οικονομία της Ελλάδας, ενώ δεν υπήρξε επενδυτική – χρηματιστηριακή εταιρία ή τράπεζα που να σέβονταν τον εαυτό της και να μην συμπεριλάμβανε στις αναλύσεις της αναφορές για την ελληνική κρίση και τις επιπτώσεις της,
Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο έσπευσαν να χρησιμοποιήσουν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα ως παράδειγμα για το τί θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα τους αν δε λάμβανε συγκεκριμένα μέτρα, προωθώντας έτσι περικοπές μισθών και υιοθετώντας σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές, ενώ στις ΗΠΑ η ελληνική κρίση χρησιμοποιήθηκε, πέρα από οτιδήποτε άλλο, για να βοηθήσει τη FED να τυπώσει νέο χρήμα και να το δανείσει στο κράτος.
Η Γερμανία και η Ευρώπη, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, μετέτρεψαν το πρόβλημα ρευστότητας της Ελλάδας σε πραγματικό θρίλερ, συνδράμοντας στη προσπάθεια των διεθνών κερδοσκόπων για την πτώση του ευρώ, με αποτέλεσμα η ευρωπαϊκή οικονομία και ιδιαίτερα η Γερμανική να πατήσουν στην πλάτη της Ελλάδας προκειμένου να πετύχουν τη δική τους ανάρρωση, με τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης να αναμένεται να κερδίσει μέχρι το τέλος του έτους και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, περισσότερα από 600 δις ευρώ χάρη στην ελληνική κρίση.
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πως, σύμφωνα με το google, μετά την Αθήνα και τη Λευκωσία, η τρίτη σε αναζητήσεις της λέξης ‘Ελλάδα’ στο ιντερνέτ πόλη, από το Δεκέμβριο και μετά, είναι η Νέα Υόρκη, με την Ουάσιγκτον να βρίσκεται στην 7η θέση στην αναζήτηση της φράσης ‘ελληνική κρίση’.
Ο φόβος ότι η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή και πως θα ακολουθήσουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες καλλιεργήθηκε έντεχνα από τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα ένας πακτωλός κεφαλαίων να φύγουν από την Ευρώπη και να μεταφερθούν σε αυτές, βοηθώντας, μεταξύ άλλων, στην αναχρηματοδότηση του αμερικανικού χρέους με το δεύτερο χαμηλότερο κόστος στα τελευταία 20 χρόνια.
Ο φόβος ότι η Ευρώπη κινδυνεύει με διάλυση εξαιτίας της ελληνικής κρίσης μεγάλωσε μέσα από τα φύλλα των αμερικανικών εφημερίδων οι οποίες υποστήριζαν πως ο μόνος ασφαλής τόπος για τα κεφάλαια των Αμερικανών ήταν η χώρα τους, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν στη μαζικότερη τοποθέτηση πολιτών σε κρατικό χρέος μέσω της αγοράς ομολόγων από το 1960.
Ακόμη και η βαριά πληγωμένη αμερικανική βιομηχανία αυτοκινήτων ενισχύθηκε χάρη στην κρίση, καθώς οι Αμερικανοί μείωσαν τις αγορές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων υπό το φόβο μίας ενδεχόμενης πτώχευσης τους και προτίμησαν αμερικανικά αυτοκίνητα στο μεγαλύτερο βαθμό των τελευταίων 18 μηνών.
Εκτός ΗΠΑ, ο τουρισμός σε Τουρκία, Βουλγαρία και Ρουμανία ενισχύθηκε από τη μείωση του τουρισμού στην Ελλάδα, ενώ χάρη στην ελληνική κρίση και τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης που αυτή προκάλεσε στην Ευρώπη, αυξήθηκε ιδιαίτερα ο εσωτερικός τουρισμός με τους πολίτες να προτιμούν να μείνουν εντός παρά να ταξιδέψουν εκτός της χώρας τους.
Αυτά είναι ελάχιστα μόνο από τα στοιχεία που αποκαλύπτουν μία επιχείρηση τρισεκατομμυρίων δολαρίων που έχει στηθεί με εφαλτήριο την ελληνική κρίση, η οποία μεγαλώνει και επεκτείνεται συνεχώς, έχοντας φτάσει ήδη και στη χώρα μας, όπου τα περισσότερα κέρδη για τους μετόχους της ‘Ελληνική κρίση Corp’ αναμένεται να γραφτούν στο μέλλον.
Πάνος Παναγιώτου – info@ekta1.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου