Απαιτείται σχέδιο, φαντασία, αποφασιστικότητα, πόρους, και βέβαια κρίσιμες αποφάσεις

Τα χειρότερα έρχονται!

Εντάξει, λοιπόν. 

Ο Στρος-Καν, ο Τρισέ και τα υπόλοιπα καλόπαιδα του παγκόσμιου καπιταλισμού, που… ανιδιοτελώς θέλουν να μας σώσουν, έδωσαν κάποιο οξυγόνο στην ελληνική οικονομία. 

Ο Σαρκοζί με τη Μέρκελ, επίσης, της έδωσαν κι αυτοί.

Από εισαγόμενο οξυγόνο, δηλαδή, κάτι έγινε. 

Μόνο που ο ασθενής, αν και για την ώρα γλίτωσε όπως όλα δείχνουν την ασφυξία, εξακολουθεί να είναι διασωληνωμένος και σε κακή...

κατάσταση.

Για να σηκωθεί από το κρεβάτι, και πολύ περισσότερο για να σταθεί στα πόδια του, και να μπορεί πάλι να τρέχει, θα χρειαστεί η δική του θέληση και φυσικά η θεραπεία που έχουν επιλέξει, με την πίεση και των ξένων, οι δικοί του θεράποντες ιατροί.

Εξηγούμαστε: Η Ευρώπη μας έδωσε μισή ευκαιρία, που θα την ακριβοπληρώσουμε, αφού τη συνοδεύει με απαιτήσεις για επιμονή στα σκληρά μέτρα, με αυστηρούς ελέγχους σε όλους τους τομείς του δημοσίου και της οικονομίας, πιθανότατα και με άλλα ακόμα πιο σκληρά μέτρα, αν τα σημερινά δεν αποδώσουν. Και, το χειρότερο απ’ όλα, με την παρουσία του γνωστού χωροφύλακα, του ΔΝΤ, που απ’ όπου πέρασε άφησε πίσω του καμένη γη και κατεστραμμένες κοινωνίες.

Το κρίσιμο τώρα είναι αν αυτή την ακριβοπληρωμένη μισή ευκαιρία θα την αξιοποιήσουμε. 

Κι αυτό σημαίνει όχι μόνο να προχωρήσουν τα μέτρα, που προβλέπουν σχεδόν απάνθρωπες θυσίες και μάλιστα από τους πιο αδύναμους, αλλά κυρίως να ληφθούν γρήγορα τα μέτρα που απαιτούνται για να τεθεί η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης. 

Για να αρχίσει να κινείται η αγορά. Για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας, που καταδικάζει ήδη εκατομμύρια Έλληνες στην ανέχεια, αλλά και στερεί από έσοδα το δημόσιο και τα ταμεία.

Αυτό είναι το δύσκολο στοίχημα, απείρως δυσκολότερο για την κυβέρνηση από το να εφαρμόζει μια συνταγή, που άλλοι της υπαγόρευσαν, όπως μέχρι τώρα. 

Γιατί απαιτεί σχέδιο, φαντασία, αποφασιστικότητα, πόρους, και βέβαια κρίσιμες αποφάσεις. 

Απαιτεί πολιτική προσέλκυσης κεφαλαίων, δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων, οι οποίες όμως πρέπει να γίνουν σε τομείς σύγχρονους και παραγωγικούς, που θα ανοίγουν προοπτικές για τη χώρα και όχι μόνο σε υπηρεσίες και ακριβά αυτοκίνητα.

Μέχρι σήμερα η Κυβέρνηση ήταν σε ρόλο ναυαγοσώστη. Δύσκολο αλλά απλό: Να μην επιτρέψει να πνιγούμε. 

Τώρα, σε ρόλο καπετάνιου, πρέπει να οδηγήσει το καράβι, αποφεύγοντας σκοπέλους και υφάλους, σε πιο ήρεμα νερά. 

Και θα χρειαστεί γιʼ αυτό, από το οποίο τελικά και θα κριθεί, πολύ περισσότερα από τις πατριωτικές εκκλήσεις στο εσωτερικό και τα φαντεζί ταξίδια στο εξωτερικό του Γιώργου Παπανδρέου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ