Η φωτιά τσουρουφλίζει, μπορεί και να κάψει

«Οι κινήσεις τακτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου, αποδεικνύεται πως αποτελούν ένα διπλό παιχνίδι με τη φωτιά. Αφενός έφεραν τους «Ευρωπαίους» σε αντιδράσεις που (ας είμαστε ειλικρινείς, δεν βλάπτει!) κανείς δεν περίμενε στην «ελληνική ομάδα», αφετέρου ξυπνούν στη μουδιασμένη εσωτερική κοινή γνώμη αντανακλαστικά από το παρελθόν».

Το εσωτερικό μέτωπο τραντάζεται άσχημα

«Δεν ψήφισα ΠαΣοΚ και μάλιστα τον γιο του Αντρέα, για να με πάει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», ήταν το σχόλιο συμπαθέστατου συμμετέχοντος σε μια σε μια από τις - πολλές - εκδηλώσεις/συζητήσεις/παρουσιάσεις οι οποίες έχουν ανθήσει τις τελευταίες εβδομάδες στη δημόσια σκηνή μας. 

Όμως στο εσωτερικό μέτωπο είναι που το τράνταγμα προκύπτει πιο επίφοβο. 

Γιατί αυτό; 

Γιατί κανείς δεν πήρε - ακόμη! - τον κόπο να επεξηγήσει, να διδάξει σχεδόν, στην κοινή γνώμη ότι ζούμε σε άλλον κόσμο απ' εκείνον των φαντασιώσεων του παρελθόντος. 

Ο δυστυχής συνομιλητής μας, ο οποίος γνώριζε ότι το ΔΝΤ είναι «κακόν», ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχε αναγάγει σε διάβολο επί της γης, δεν κατανοεί πώς - τώρα - είναι «κάτι καλύτερο από την Ευρώπη, που έχει κλείσει τα αφτιά της». 

Την μια μέρα, αυτό. 

Την άλλη είναι προς αποφυγή, πλην ύστατο καταφύγιο. 

Την παράλλη …
δεν έχει αρκετά δισ. διαθέσιμα ώστε να μας «σώσει».

Αφού, δηλαδή, ήρθαμε και χτίσαμε υψηλές προσδοκίες από την «Ευρώπη» - διαμορφώνοντας έτσι συνθήκες μιας νέας Ευρωαπογοήτευσης στη θέση της παλιάς εκείνης Ευρωάρνησης (που επί Σημίτη έγινε Ευρωλατρεία) - τώρα, μέσα σε μια δυο εβδομάδες, ανεβάσαμε κάθετα τις προσδοκίες από το ΔΝΤ. 

Για να τις ξεφουσκώσουμε. 

Και για να στραφούμε στο «θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας!». 

Αυτά ακριβώς, όταν έχουν ως … αναλυτικό υπόστρωμα την, με λογική φοιτητικής σύναξης του ΄70, καταγγελία της αποτυχίας του διεθνούς καπιταλισμού και την καφενόβια χαλαρότητα του «Δεν πάει άλλο!» οδηγεί στο πουθενά. Στον τοίχο.

Ενώ, εν τω μεταξύ, η κοινωνία είχε ήδη αποδεχθεί μια βίαιη σταθεροποίηση - η οποία, όμως, με το δηλητήριο της κοινωνικής ζήλιας που πάει να διαδώσει τώρα η φορολογική μεταρρύθμιση (εν ονόματι της φορολογικής δικαιοσύνης, βέβαια!) κινδυνεύει να πάρει λάθος δρόμους - τώρα της τραβούμε κάτω από τα πόδια το χαλί. 

Πώς αυτό; 

Μα, μια ο ένας ισχυρός σωτήρας που μας απωθεί, μια ο άλλος ο ισχυρότερος που δεν μας κάνει, πώς να πιστέψει ο μέσος άνθρωπος ότι θα μπορέσει τα βγάλει πέρα μόνος του; (Δηλαδή… με τη στήριξη και αποδοχή των διαβολικών αγορών, με τη συμμαχία των επικατάρατων κερδοσκόπων: αυτό θα πει «μόνοι μας», για να εννοούμαστε).

Βλέπετε, όλοι οι πολιτικοί μας - οι Παπακωνσταντίνου και οι Παπουτσήδες, οι Λοβέρδοι και οι Αβραμόπουλοι, οι Λούκες και οι Τσίπρες - εμάς, τους κοινούς ανθρώπους στρέφονται και κοιτάνε ως ενόχους μόλις χάνουν - συχνά, δε! - το βηματισμό τους.

Α.Δ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ - skbllz@hol.gr