Δελτία απόψεων ή ειδήσεων;

Του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγου Διευθυντή της Think Politics

Θα συμφωνήσετε μαζί μου πιστεύω στη διαπίστωση ότι πλέον η τηλεόρασή μας δε βλέπεται. Σήμερα στην τηλεόραση δε βλέπουμε Δελτία Ειδήσεων, βλέπουμε Δελτία Απόψεων.
Δελτία όπου η αντικειμενική αποτύπωση της πραγματικότητας, το ρεπορτάζ, καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος μόνο του συνολικού χρόνου. Η υπόλοιπη διάρκεια του δελτίου είναι αφιερωμένη σε μεγάλες, μακρόσυρτες συζητήσεις με κάθε λογής «ειδικούς» που καλούνται να μας διαφωτίσουν καταθέτοντας την άποψή τους.

Εκ προοιμίου, δηλαδή, το δελτίο αποδέχεται ότι δε μπορεί να μας ενημερώσει αντικειμενικά, ότι η δημοσιογραφική ομάδα του δε θέλει να κάτσει να δουλέψει στο ρεπορτάζ, αλλά ότι προτιμά να γεμίσει το χρόνο του βάζοντας άλλους, εξωτερικούς, να καταθέσουν τις απόψεις τους.
Βεβαίως, κάποιες φορές είναι σημαντικό να ακουστούν οι απόψεις ανθρώπων άμεσα συνδεδεμένων με ένα ζήτημα. Όμως, ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις, τα «δελτία απόψεων» καταφέρνουν να υποβιβάσουν τη διαδικασία, να υποβαθμίσουν την ουσία και να αναγάγουν και την πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση σε απλή ανταλλαγή ύβρεων, κατηγοριών, σε ένα μεγάλο ξεκατίνιασμα.

Αποτέλεσμα: Ανοίγεις την τηλεόραση για να ενημερωθείς και καταλήγεις να παρακολουθείς ένα μάτσο τύπους να ωρύονται, να μαλώνουν μεταξύ τους λες και είναι συγγενείς μετά την ανάγνωση της διαθήκης. Και αναρωτιέσαι, ο άνθρωπος, «γιατί»;
Γιατί να πρέπει να πληρώσω τόσο ακριβά το τίμημα της ανάγκης μου να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει στον κόσμο;
Γιατί θεωρείται καλύτερη ενημέρωση η –για να το θέσουμε κάπως πιο ήπια- έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στον κάθε τυχαίο «ειδικό»;

«Ειδικοί», δηλαδή άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται ειδικοί, λένε το κοντό τους και το μακρύ τους, βγάζουν κάθε είδους συμπεράσματα, ακόμη και χωρίς στοιχεία, με μόνο εφόδιο το ένστικτό τους προφανώς, το οποίο πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι και αλάνθαστο. Τίποτε δεν τους σταματά, τίποτε δεν τους πτοεί. Φτάνουν ακόμη και στο σημείο να αποφασίζουν για λογαριασμό της δικαιοσύνης, αφού αναγνωρίζουν ότι δεν ξέρουν τη δικογραφία, αλλά «σύμφωνα με όσα έχουν ακούσει» ισχύει το α ή το β.


Οποία κατάντια… Να γυρνάς κουρασμένος σπίτι, να θέλεις το αυτονόητο, να δεις τις ειδήσεις, και να μη μπορείς. Να μη μπορείς γιατί κάποιοι αποφάσισαν για λογαριασμό σου ότι δε χρειάζεσαι ενημέρωση, αλλά έχεις απόλυτη ανάγκη να μεταφέρεις την πίεση της ημέρας, με τις φωνές, τους καβγάδες και τους εκνευρισμούς, το ξεκατίνιασμα, και μέσα στο σαλόνι σου.

Ε, λοιπόν, εγώ δε θέλω τίποτε απ’αυτά. Θέλω απλώς να δω ειδήσεις. Άλλος κανείς;