Γιατί «πουλά» ο Κασσελάκης;

Μπορεί οι παραδοσιακοί αριστεροί να ειρωνεύονται τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ -και δικαιολογημένα από την πλευρά τους- αλλά αυτός συνεχίζει απτόητος το show του. 

Γνωρίζει ότι κόβει εισιτήρια και δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει το ρεπερτόριό του. Άλλωστε δε θα ήταν ο εαυτός του. 

Το ερώτημα είναι γιατί η παράστασή του, αυτό το αριστερό life style, αρέσει και τυγχάνει σημαντικής προβολής.

Για να προλάβω το επιχείρημα πως η υπερβολική προβολή του στην τηλεόραση είναι το αποτέλεσμα της εύνοιας των καναλαρχών προς το πρόσωπό του, θα πω ότι αν η εικόνα του δε συγκέντρωνε ικανοποιητική τηλεθέαση τότε και οι τηλεοπτικές παρουσίες του θα ήταν μετρημένες. 

Όσοι τον παρακολουθούν δεν ενδιαφέρονται για τα πολιτικά μηνύματα που φέρνει, αλλά ελκύονται από τη γενικότερη παρουσία του και για αυτό είναι κοινή διαπίστωση πως έχει δημιουργήσει ένα δικό του κοινό... 

Υποθέτω πως αν και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ως τηλεοπτικό προϊόν ήταν «ευπώλητος», και αυτός θα είχε μια εξίσου σημαντική προβολή.

Με απλά λόγια η τηλεόραση για να σε προβάλλει συστηματικά θα πρέπει να βοηθά και η γενικότερη παρουσία σου. Όλα τα υπόλοιπα είναι συνωμοσιολογικές γκρίνιες που αποκρύπτουν την πραγματικότητα. 

Αυτό δεν το κατανοούν οι πούροι αριστεροί που εξακολουθούν να προσεγγίζουν τον Στέφανο Κασσελάκη με τα δικά τους κριτήρια και ως εκ τούτου αδυνατούν να ερμηνεύσουν πώς ένα 56% των ερωτηθέντων στη δημοσκόπηση της GPO πιστεύει πως ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αυτός που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός που θα άλλαζε την Ευρώπη, με 31,4%.

Μήπως αυτό το 56% το έπεισε ο πολιτικός λόγος του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως πείστηκαν διότι η εικόνα του ξεπερνά τα όρια της Αριστεράς και έχει μπει στα αχαρτογράφητα νερά ενός κόσμου που δε φαίνεται; Τείνω να πιστέψω ότι συμβαίνει το δεύτερο, καθώς τα πολιτικά του μηνύματα είναι συγκεχυμένα. Επί παραδείγματι, οι φορολογικές του εξαγγελίες είναι τόσο προωθημένες που ξεπερνούν και το πιο φιλελεύθερο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας και φυσικά ελάχιστη σχέση έχουν με τον προγραμματικό λόγο ενός κόμματος της Αριστεράς.

Σε άλλους πολιτικούς αρχηγούς αυτή η θολούρα θα κόστιζε πολιτικά. Όμως στην προκειμένη περίπτωση τη διαλύει η γενικότερη παρουσία του Κασσελάκη, με όλες τις ιδιαιτερότητές του, τις οποίες κατόρθωσε να τις καταστήσει αποδεκτές σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης του οποίου το εύρος θα φανεί το βράδυ των εκλογών. Πάντως, οι δημοσκοπικές του επιδόσεις επιβεβαιώνουν πως, σε πείσμα κάθε κλασικής ανάλυσης, θα πιάσει τον στόχο που έθεσε για τις ευρωεκλογές ή στη χειρότερη περίπτωση θα τον πλησιάσει.

Μετά τις ευρωεκλογές και αφού θα έχουν πέσει οι τόνοι, θα πρέπει η Νέα Δημοκρατία να αναλύσει με σοβαρότητα -έχοντας μπροστά της τα επί μέρους στοιχεία των εκλογικών αποτελεσμάτων- το φαινόμενο Κασσελάκη αν δε θέλει να βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες καταστάσεις στο μέλλον.

Σάκης Μουμτζής