Όλοι αυτοί έφεραν και διατήρησαν στο νέο κόμμα τις πολιτικές τους ταυτότητες. Δεν απέκτησαν στοιχειωδώς ενιαία άποψη, αφού το κύριο ενοποιητικό τους στοιχείο ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και η εξουσία. Δευτερεύον ενοποιητικό στοιχείο δεν ήταν η αντίθεση «στη Δεξιά» όπως βαυκαλίζονται (μια χαρά δέχτηκαν τους καραμανλικούς και τους Καμμένους), αλλά στο όνομα Μητσοτάκης.
Στα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ η έννοια της κοινής πολιτικής ταυτότητας, της πολιτικής οικογένειας, της συντροφικότητας. Δεν μπορούσε να νιώθει συντροφικότητα π.χ. ο οπαδός της οργάνωσης «Ρόζα» (καταγωγική ονομασία από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ) με τον Πασόκο μου κάποτε χειροκροτούσε τον, κατά τα άλλα συμπαθή, Κίμωνα Κουλούρη (παραδειγματικές οι αναφορές).
Αυτό δείχνει και η κατακλυσμιαία εγκατάλειψή του, από πρώην προβεβλημένους υπουργούς, μέχρι τις μαζικές αποχωρήσεις στελεχών Νομαρχιακών και Τοπικών Οργανώσεων. Στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να τους διέγραφαν, αλλά αυτοβούλως δεν αποχωρούσαν. Ήταν το πολιτικό τους σπίτι
Το Σαββατοκύριακο συνεδριάζει σε πανελλαδική σύσκεψη η «Ομάδα Αχτσιόγλου» προκειμένου να αποφασίσει αν θα εγκαταλείψει το καράβι. Όχι μόνο γιατί αυτό μπάζει νερά αλλά γιατί ο νέος αλλοπρόσαλλος καπετάνιος το οδηγεί στην ξέρα καθώς δεν γνωρίζει τους στοιχειώδεις κανόνες ναυσιπλοΐας.
Η αντιθετική του άποψη μέσα σε ελάχιστες ημέρες για το μαξιλάρι των 37 δις, όπου στον economist ήταν αποθεωτικός αλλά στην «ποδαράτη» συνέντευξη στο MEGA κατεδαφιστικός, είναι καταγράφει την πολιτική τραμουντάνα εν μέσω της οποίας «κυβερνά» το πλοίο.
Ενδεικτικό της ασταθούς κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο ο δημοσιογραφικός «θόρυβος» που υπήρξε για το ραντεβού των Γραμματέων Ράνιας Σβίγκου και Γιώργου Βασιλειάδη με τους Νάσο Ηλιόπουλο και Αλέξη Χαρίτση, σε καφέ, προκειμένου να τους πείσουν να μην αποχωρήσουν.
Αυτό είναι μια λογική διαδικασία ενός Προέδρου που αφού τα έκανε μπάχαλο, προκάλεσε και απείλησε τους πάντες, τώρα ξαφνιασμένος από τις αποχωρήσεις τείνει χείραν φιλίας (ε ναι, αυτός ήξερε ότι στην Goldman Sachs όταν βρυχάται το αφεντικό λουφάζουν τα στελέχη, δεν παίρνουν το καπελάκι τους να φύγουν).
Περισσότερο ενδεικτικός είναι ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε με τη συνάντηση Αλέξη Τσίπρα – Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Κανονικά δεν θα έπρεπε να εκλάβει πολιτικό σημαινόμενο. Τα σόσιαλ μίντια μας έχουν πληροφορήσει για αντίστοιχη οινοποσία τους σε ταβέρνα τον καιρό της φοιτητικής τους ζωής. Τι πιο φυσικό η συνάντηση δυο παλιών φίλων;
Ωστόσο, τα σενάρια δεν τα τροφοδότησε μόνο η ελαφρά ταξιαρχία της μεσημβρινής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, που ορμάει σε προσωπικές στιγμές των πολιτικών. Συνέβαλε η θλιβερή κατάσταση του καταρρέοντος ΣΥΡΙΖΑ, και η κοινή αίσθηση ότι κάτι πρέπει να γίνει.
Νομίζουμε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, ακόμη και αν επιστρέψει ο Αλέξης. Και όπως δήλωσε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, σε μία από τις λίγες φορές που συμφωνούμε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον πάει σε πολυδιάσπαση και από κει σε διάλυση και αποσύνθεση. ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει στο κοντινό μέλλον, πάει για τα αζήτητα».
Σχόλιο: Η διαφορά είναι ότι τότε το ΠΑΣΟΚ είχε την κυβέρνηση και την εξουσία, την οποία θα έχαναν με μια διάσπαση.
Σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ που σήμερα είναι στην αντιπολίτευση, με μικρά ποσοστά απήχησης στις δημοσκοπήσεις και με σχεδόν καμία πιθανότητα, στο άμεσο μέλλον, να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου