Άλλωστε με τον δικό του ακατέργαστο και μπρουτάλ τρόπο είναι ειλικρινής. Δεν προσποιείται, δεν ελίσσεται, δεν χαριεντίζεται, δεν ψεύδεται.
Είναι το στέλεχος που κυνικά δήλωσε ότι ως δήμαρχος διατηρούσε διπλά βιβλία, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ ουδείς προβληματίσθηκε για το θεσμικώς ηθικόν.
Αντιθέτως μάλλον εξελήφθη ως η δικαιωματική άμυνα ενός τοπικού λαϊκού εκπροσώπου απέναντι στους χαρτογιακάδες των... Βρυξελλών και τους γραφειοκράτες της αθηνοκεντρικής διοίκησης. Η ομολογία του είχε περίπου την αύρα μιας… αντιστασιακής πράξης, στη συνείδηση του μέσου συριζαίου.
Άλλωστε ο κάθε πολιτικός είναι ο καθρέφτης των ψηφοφόρων του.
Προχθές π.χ. στην έρευνα της Pulse για τον ΣΚΑΪ, μια πλειοψηφία μεγαλύτερη και από αυτή της ΝΔ, τάχθηκε υπέρ της αμυντικής ενίσχυσης της χώρας (87% το ΚΙΝΑΛ υπέρ, έναντι 81% της ΝΔ, και μόνο 35% του ΣΥΡΙΖΑ). Για τον διεθνιστικό ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ποσοστό υποδηλώνει μια απεχθή μιλιταριστική λογική. Για τους εναπομείναντες Πασόκους είναι συνεπής πατριωτισμός που έρχεται από παλιά.
Και αφού δεν πέτυχε η καινοφανής (ή μάλλον κενοφανής) στρατηγική που διατύπωσε τον περασμένο Ιούλιο «Θα στρίψουμε αριστερά για να κερδίσουμε το κέντρο», κατάλαβε ότι το Κέντρο είναι άγονη και άνυδρη γη, γι’ αυτόν και το κόμμα του.
Με τη σχετική ανάκαμψη του ΚΙΝΑΛ, ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στην Αριστερά και να οργανώσει τις μάχιμες ομάδες στο πεζοδρόμιο. Το είπε ο ίδιος άλλωστε στη Βουλή προχθές: H πρωτοβουλία μας θα έχει και συνέχεια, μέσα και έξω από τη Βουλή».
Είναι μονόδρομος το πεζοδρόμιο και η τοξικότητα, όσο θα «ξεφλουδίζεται» η υπόθεση Παπαγγελόπουλου και τα δορυφορικά πρόσωπα που ενεπλάκησαν σε αυτή. Είναι υποχρεωμένος να συκοφαντήσει κάθε προσπάθεια δικαστικής διερεύνησης, να προσπαθήσει να την καταστήσει ανεχέγγυα, και να την παρουσιάσει ως κυβερνητική μεθόδευση με όργανο μια εντεταλμένη δικαιοσύνη.
Μόνο που το πεζοδρόμιο δεν είναι εύκολο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΚΚΕ. Εύκολο ήταν στον καιρό των αγανακτισμένων, καθώς υπήρχε η έτοιμη εύφλεκτη μάζα, έναντι της οποίας παρουσιαζόταν ως ηγετικός χώρος, αφού ήταν η μόνη οργανωμένη δύναμη που τους πλησίασε και τους εκμεταλλεύτηκε.
Και εφόσον στο πεζοδρόμιο δεν έχει οργανωμένη δύναμη, του μένει ο ακτιβισμός της Βουλής και η ξέφρενη χολή στα social media.
Αντιθέτως μάλλον εξελήφθη ως η δικαιωματική άμυνα ενός τοπικού λαϊκού εκπροσώπου απέναντι στους χαρτογιακάδες των... Βρυξελλών και τους γραφειοκράτες της αθηνοκεντρικής διοίκησης. Η ομολογία του είχε περίπου την αύρα μιας… αντιστασιακής πράξης, στη συνείδηση του μέσου συριζαίου.
Άλλωστε ο κάθε πολιτικός είναι ο καθρέφτης των ψηφοφόρων του.
Υπάρχει στη Βουλή γιατί κάποιοι επέλεξαν να τους εκπροσωπήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τον υπερασπίζεται, οι οπαδοί τον χειροκροτούν και ο Τσίπρας τον χρειάζεται. Η εκάστοτε συμπεριφορά του αντανακλά σε όλους και επιδοκιμάζεται από όλους. Γλαφυρά και υπερηφάνως το είπε στη Βουλή η βουλευτής κα Σουλτάνα Ελευθεριάδου: «Ο Πολάκης μας εκφράζει».
Αυτό λέμε κι εμείς. Και γι’ αυτό δεν μας αφορά ως άτομο, παρότι πιστεύουμε ότι θα μπορούσε ο Προεδρεύων της Βουλής κ. Αθανασίου να τον αφήσει να πει τα δικά του αλλότρια στη Βουλή. Να πει για τη Νοβαρτις στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο; Ναι να πει, αντί να τον ηρωοποιήσει στο κοινό του.
Γιατί εκεί έξω υπάρχει ένα κοινό, μικρό μεν σε μέγεθος αλλά αρκετά παθιασμένο, που σαν έτοιμο από καιρό, πιστεύει ότι «η κυβερνητική χούντα» φιμώνει τις ενοχλητικές φωνές της αντιπολίτευσης, οι οποίες θα προέβαιναν σε συνταρακτικές αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Νοβάρτις.
Παράλληλα ο Πολάκης, ως συγκρουσιακή προσωπικότητα, βολεύει τον Αλέξη Τσίπρα, για τη σεχταριστική, τοξική και μετωπική πολιτική που σχεδιάζει να ασκήσει, καθώς βρίσκεται σε συμπληγάδες που του δημιουργούν υπαρξιακό αδιέξοδο.
Στο εσωτερικό πεδίο η «Ομπρέλα» και οι… αντένες της (οι άτυπες πλέον αλλά υπαρκτές τάσεις) εξαπολύουν κατά μέτωπον επίθεση και αμφισβητούν τη ρηξικέλευθη και «πονηρή» απόφασή του, να ψηφιστούν από τη «βάση» ο ίδιος και τα μέλη της ΚΕ.
Αφετέρου στο πολιτικό πεδίο, βρίσκεται περίκλειστος και παγιδευμένος, χωρίς αχτίδα διεξόδου.
Αυτό λέμε κι εμείς. Και γι’ αυτό δεν μας αφορά ως άτομο, παρότι πιστεύουμε ότι θα μπορούσε ο Προεδρεύων της Βουλής κ. Αθανασίου να τον αφήσει να πει τα δικά του αλλότρια στη Βουλή. Να πει για τη Νοβαρτις στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο; Ναι να πει, αντί να τον ηρωοποιήσει στο κοινό του.
Γιατί εκεί έξω υπάρχει ένα κοινό, μικρό μεν σε μέγεθος αλλά αρκετά παθιασμένο, που σαν έτοιμο από καιρό, πιστεύει ότι «η κυβερνητική χούντα» φιμώνει τις ενοχλητικές φωνές της αντιπολίτευσης, οι οποίες θα προέβαιναν σε συνταρακτικές αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Νοβάρτις.
Παράλληλα ο Πολάκης, ως συγκρουσιακή προσωπικότητα, βολεύει τον Αλέξη Τσίπρα, για τη σεχταριστική, τοξική και μετωπική πολιτική που σχεδιάζει να ασκήσει, καθώς βρίσκεται σε συμπληγάδες που του δημιουργούν υπαρξιακό αδιέξοδο.
Στο εσωτερικό πεδίο η «Ομπρέλα» και οι… αντένες της (οι άτυπες πλέον αλλά υπαρκτές τάσεις) εξαπολύουν κατά μέτωπον επίθεση και αμφισβητούν τη ρηξικέλευθη και «πονηρή» απόφασή του, να ψηφιστούν από τη «βάση» ο ίδιος και τα μέλη της ΚΕ.
Αφετέρου στο πολιτικό πεδίο, βρίσκεται περίκλειστος και παγιδευμένος, χωρίς αχτίδα διεξόδου.
Είχε την ψευδαίσθηση ότι θα διαγουμίσει το ΠΑΣΟΚ και θα εγκατασταθεί στον χώρο της Κεντροαριστεράς ως ηγεμονική μορφή. Θα ήταν το αντίπαλον δέος της «νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς ΝΔ». Όμως ο συγκεκριμένος χώρος, έστω και αν είναι αποδεκατισμένος, απέδειξε ότι στον πυρήνα του διαθέτει ταυτότητα, ιστορικότητα, πολιτική αυτονομία και αυτόνομη λογική.
Προχθές π.χ. στην έρευνα της Pulse για τον ΣΚΑΪ, μια πλειοψηφία μεγαλύτερη και από αυτή της ΝΔ, τάχθηκε υπέρ της αμυντικής ενίσχυσης της χώρας (87% το ΚΙΝΑΛ υπέρ, έναντι 81% της ΝΔ, και μόνο 35% του ΣΥΡΙΖΑ). Για τον διεθνιστικό ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ποσοστό υποδηλώνει μια απεχθή μιλιταριστική λογική. Για τους εναπομείναντες Πασόκους είναι συνεπής πατριωτισμός που έρχεται από παλιά.
Και αφού δεν πέτυχε η καινοφανής (ή μάλλον κενοφανής) στρατηγική που διατύπωσε τον περασμένο Ιούλιο «Θα στρίψουμε αριστερά για να κερδίσουμε το κέντρο», κατάλαβε ότι το Κέντρο είναι άγονη και άνυδρη γη, γι’ αυτόν και το κόμμα του.
Με τη σχετική ανάκαμψη του ΚΙΝΑΛ, ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να παραμείνει στην Αριστερά και να οργανώσει τις μάχιμες ομάδες στο πεζοδρόμιο. Το είπε ο ίδιος άλλωστε στη Βουλή προχθές: H πρωτοβουλία μας θα έχει και συνέχεια, μέσα και έξω από τη Βουλή».
Είναι μονόδρομος το πεζοδρόμιο και η τοξικότητα, όσο θα «ξεφλουδίζεται» η υπόθεση Παπαγγελόπουλου και τα δορυφορικά πρόσωπα που ενεπλάκησαν σε αυτή. Είναι υποχρεωμένος να συκοφαντήσει κάθε προσπάθεια δικαστικής διερεύνησης, να προσπαθήσει να την καταστήσει ανεχέγγυα, και να την παρουσιάσει ως κυβερνητική μεθόδευση με όργανο μια εντεταλμένη δικαιοσύνη.
Μόνο που το πεζοδρόμιο δεν είναι εύκολο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΚΚΕ. Εύκολο ήταν στον καιρό των αγανακτισμένων, καθώς υπήρχε η έτοιμη εύφλεκτη μάζα, έναντι της οποίας παρουσιαζόταν ως ηγετικός χώρος, αφού ήταν η μόνη οργανωμένη δύναμη που τους πλησίασε και τους εκμεταλλεύτηκε.
Και εφόσον στο πεζοδρόμιο δεν έχει οργανωμένη δύναμη, του μένει ο ακτιβισμός της Βουλής και η ξέφρενη χολή στα social media.
Γι’ αυτό θα δούμε κι άλλα.
Σε λίγο δεν θα θυμίζει κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή κόμμα εν δυνάμει εξουσίας, αλλά ένα υστερικό αριστερίστικο γκρουπούσκουλο. Έτσι δεν θα ξαναδεί εξουσία, αλλά μάλλον το έχει πάρει απόφαση. Σημασία έχει η επιβίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου