Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, κ. Τσίπρα!

Όσο διαρκεί η περίοδος που τα όνειρά μας είναι… έγχρωμα (εν αναμονή γκρίζων εξελίξεων, που ευχόμαστε να μην έρθουν!) λόγω των νέων συμφωνιών με τους «θεσμούς» , που είθε να ολοκληρωθούν αυτή την φορά, τώρα που η εθνική κατάθλιψη και απαισιοδοξία βρίσκονται, ας πούμε, σε προσωρινή καταστολή, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε με ψυχραιμία και ειλικρίνεια που βρισκόμαστε, που θέλουμε να πάμε, και να αποφασίσουμε και το «πώς»...

Εμείς οι ίδιοι. Γιατί αν πρόκειται να σωθούμε, θα σωθούμε μόνοι μας. Με τις δικές μας δυνάμεις, την δική μας αποφασιστικότητα (πού κάποτε πρέπει να βρούμε…), χωρίς να αυτοκοροϊδευόμαστε και να τα ρίχνουμε βολικά… στους «άλλους»!
Αν η διαφαινόμενη συμφωνία με τους εταίρους δανειστές μας τελικά ευοδωθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι ως δια μαγείας… σωθήκαμε. Πως η κρίση πέρασε, τα προβλήματα μείναν πίσω, και… άντε παιδιά βούρ αλά παλιά! Θα σημάνει ότι απλώς δεν βουλιάξαμε μεσοπέλαγα, αλλά τώρα για να ζήσουμε πρέπει να κολυμπήσουμε σε δύσκολα νερά, να πατήσουμε τα πόδια μας στην γη, και να σχεδιάσουμε χωρίς αυταπάτες το «πού» θέλουμε να πάμε και το «πώς». Αλλιώς , «τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα…»!

Είναι μικρόψυχη, υπονομευτική και με κομματικές παρωπίδες η αντιπολίτευση, όταν κατηγορεί για «κωλοτούμπα» (για στροφή στον ρεαλισμό, δηλαδή…) την σημερινή κυβέρνηση, γιατί αυτό ακριβώς περίμενε και περιμένει από τον κ. Τσίπρα η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Αντί να τον ενθαρρύνουν και να τον συνδράμουν (κριτικά, δεν λέμε) στον διμέτωπο που επιχειρεί με τους έξω αλλά και τους εντός του κόμματός του κολημμένους ιδεοληπτικούς (που τους ακούς ακόμη και σήμερα, με τις νέες εξελίξεις, να μιλάνε στα κανάλια και σου’ ρχεται να πιάσεις τα μαδέρια!), τον κατηγορούν. Με την ψευδαίσθηση ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα δικαιωθούν στα μάτια της κοινωνίας για όσα…. αυτοί δεν έκαναν-αλλά υπέγραφαν δεσμευτικές και συγκεκριμένες συμφωνίες!

Οι δανειστές μας, παραδέχθηκαν (κάπως σεμνά αλλά κατόπιν «εορτής») ότι η συνταγή τους είχε λάθη και ατέλειες. Εμείς, όμως, τους προσφέραμε το άλλοθι να ξεπεράσουν εύκολα και γρήγορα την αυτοκριτική τους, απλά και μόνο επειδή δεν υλοποιήσαμε τις συμφωνίες που υπογράφαμε μαζί τους, επιτρέποντάς τους την «δικαιολογία» ότι «…αλλά αν κι’ εσείς τολμούσατε περισσότερο μεταρρυθμίσεις, και δεν βολευόσασταν στις εύκολες οριζόντιες περικοπές και τις φορολογίες, τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα…».

Έχουμε βαρεθεί να το λέμε και να το γράφουμε: πολλά από αυτά που προβλέπουν τα μνημόνια, οφείλαμε να τα έχουμε κάνει μόνοι μας, δεκαετίες τώρα. Λειτουργική ακομμάτιστη δημόσια διοίκηση.Γρήγορη και αποτελεσματική Δικαιοσύνη. Παιδεία σύγχρονη και με τα μάτια της στραμμένα στο μέλλον και τις νέες συνθήκες. Εκ βάθρων ανασχεδιασμό του παραγωγικού ιστού της χώρας, προγραμματισμός στέρεης και ανταγωνιστικής ανάπτυξης που δεν θα βασίζεται στις… επιδοτήσεις και την κατανάλωση σε σκυλάδικα και μπουτίκ. Νεωτερική ανταγωνιστική παραγωγική μηχανή, αύξηση των εξαγωγών, αντικατάσταση των εισαγομένων προϊόντων, με ελληνικής παραγωγής. Ενεργό και υπεύθυνο συνδικαλισμό που να προσφέρει ιδέες για βελτίωση των συνθηκών παραγωγής και εργασίας, όχι παραμάγαζο του κομματικού πελατειακού κράτους. Εφαρμογή αξιολόγησης σ’ όλο το προσωπικό του δημοσίου (και, γιατί όχι, διαφοροποίηση αμοιβών βάση της αξιολόγησης και της απόδοσης…), και ένα δημόσιο λόγο της εξουσίας που αντί να κανακεύει τ’ αυτιά των «πελατών-ψηφοφόρων» προωθώντας την εικόνα του «κράτους-πατερούλη», να επισημαίνει και να καλλιεργεί την αξία της ατομικής ευθύνης- παράλληλα με την συλλογική.

Θέλουμε (θα το καταλάβουμε, επιτέλους;) πανεθνική συστράτευση ανάγκης, όχι… κομματικών πανό, κατανόηση και αποδοχή πως για τα χάλια μας ευθυνόμαστε όλοι (φυσικά, όχι και ισοβαρώς) κι’ αν όλοι μαζί δεν πασχίσουμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, δεν θα γίνει τίποτε! Όσο χρόνο κι’ αν κερδίζουμε με δανεικά, μνημόνια ή όποια άλλη… πιασάρικη ονομασία επινοήσουμε, ανοχές των ξένων, «ενδιάμεσες» συμφωνίες και «πολιτικές αποφάσεις» της ΕΕ, δεν θα κάνουμε το αναγκαίο βήμα. Απλώς, θα… σπαταλάμε τον χρόνο που κερδίσαμε-και όσο περνάει ο χρόνος, το κόστος ανόρθωσης πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. Το βιώνουμε με το χαμένο τρίμηνο της «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνησης. Το κενό των 4-5 δίς για την διετία που διανύουμε, τινάχθηκε στα 20- 30 δίς...

Ας ελπίσουμε ότι, επιτέλους, αυτή την φορά ο κ. Τσίπρας την στροφή στον ρεαλισμό την εννοεί- κι’ ας της δώσει όποιο όνομα θέλει-και θα την ολοκληρώσει. 

Κι’ ας ελπίσουμε ακόμη, ότι θα καταφέρει να ελέγξει αποτελεσματικά , με το… καλό ή το άγριο, τις παλαβές ιδεοληπτικές «συνιστώσες» του (σημαντικές για τις εσωκομματικές ισορροπίες, ασήμαντες και χωρίς βάση σε κοινωνικό επίπεδο-το καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις) , γιατί αν με το καλό συγκεκριμενοποιηθεί η «νέα συμφωνία», το επόμενο κρίσιμο και δύσκολο στάδιο είναι η… υλοποίησή της. Που γίνεται ακόμη δυσκολότερο, από το γεγονός ότι αρκετοί υπουργο-αναπληρωτές, ακόμη και τώρα που φαίνεται να επιτυγχάνεται, δημοσιολογούντες την… ξορκίζουν και ομνύουν στις αραχνιασμένες ιδεοληψίες τους!

Μ’ αυτούς θα επιχειρήσει την (δύσκολη, έτσι κι’ αλλιώς…) προσγείωση στην πραγματικότητα; 

Αυτοί θα υλοποιήσουν μια συμφωνία στην οποία δεν πιστεύουν;

Θάνος Οικονομόπουλος
Πηγή: iefimerida.gr