Μετά τα παίγνια Βαρουφάκη που απέτυχαν παταγωδώς, έρχεται άλλο παιχνίδι, αυτό της μετάθεσης ευθυνών.
Blame game το ονομάζουν οι Αγγλοσάξωνες και συνήθως χρησιμοποιείται προς επικίνδυνων καταστάσεων.
Ή αλλιώς όπως έλεγε σε μια αποστροφή ενός τραγουδιού του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, «φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει κι ο Χατζηπετρής!».
Φταίνε λοιπόν τώρα οι εταίροι που δεν υποχωρούν. Και φταίει και η προηγούμενη κυβέρνηση, πέραν όλων των άλλων και για τον χρόνο των εκλογών!
Και ποιος τις ήθελε απεγνωσμένα τις εκλογές σύντροφε;
Ποιος τις ζήταγε σε κάθε ευκαιρία;
Ποιος χρησιμοποίησε την εκλογή του Προέδρου για να προκαλέσει κάλπες;
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το δούλεμα. Πριν μας τρελάνετε όλους. Ο κ. Σαμαράς μπορεί ενδεχομένως και να επέλεξε να αποδράσει από το πρόβλημα, ή να βρήκε την ευκαιρία, αλλά εκλογές δεν θα γίνονταν αν είχε διάθεση συναίνεσης ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δυστυχώς από την αρχή της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, η νέα κυβέρνηση που σχηματίσθηκε από τη σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ (που είναι συνένοχοι στο κυβερνητικό φιάσκο), αντί να διαμορφώσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο σχέδιο και πλαίσιο διαπραγμάτευσης, προτίμησε να παίζει παιχνίδια. Με πιο επικίνδυνο το παιχνίδι εξουσίας με τους εταίρους. Πιστεύοντας ότι θα αλλάξει την Ευρώπη.
Και στο παιχνίδι αυτό ηττήθηκε παταγωδώς. Και ένα σωρό μέτρα έχει αναγκασθεί να πάρει διαλύοντας στα εξ ων συνετέθησαν τις προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά και στη διαπραγμάτευση απέτυχε καθώς οι «απέναντι» τήρησαν σκληρή στάση απαιτώντας την πλήρη υλοποίηση της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας. Ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν δεν είχαν χαθεί δύο - τρεις μήνες σε λεονταρισμούς και άρνηση κατανόησης της πραγματικότητας. Ίσως. Όμως το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Που ο χρόνος έχει εξαντληθεί και η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας. Και ενώ έχει ήδη υποστεί η οικονομία ενδεχομένως και ανεπανόρθωτη καταστροφή, από τη διαιώνιση της ύφεσης και τη γενικευμένη στάση πληρωμών.
Δεν κινείται τίποτε στην επιχειρηματικότητα και στον βωμό της εξυπηρέτησης της πληρωμής μισθών και συντάξεων καθώς και των δόσεων προς το ΔΝΤ, έχει θυσιαστεί κάθε δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομίας. Με ένα τραπεζικό σύστημα... διασωληνωμένο, που επιβιώνει ασθμαίνοντας ελέω Ντράγκι, με παγωμένη κάθε αναπτυξιακή δραστηριότητα, η χώρα βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο. Και όμως, από εβδομάδα σε εβδομάδα, από μέρα σε μέρα ζούμε ένα συνεχές déjà vu. Ή για όσους θυμούνται την ταινία με τον Μπιλ Μάρεϊ, μία ελληνικού τύπου «ημέρα της μαρμότας». «Είμαστε κοντά σε συμφωνία», «θετικό το κλίμα, αλλά υπάρχει απόσταση», «μόνο με πολιτική συμφωνία θα δοθεί λύση», «αλλάζει προς το θετικότερο το κλίμα», «χάσμα σε εργασιακό και ασφαλιστικό», «η λύση θα είανι πολιτική και θα την δώοσυν οι ηγέτες»... Μύλος...
Και ο ίδιος κύκλος αυξομειώσεων της έντασης συνεχίζεται επ’ αόριστο. Όμως όχι. Δεν είναι αόριστος ο χρόνος που διαθέτει η ελληνική κυβέρνηση. Και μάλιστα έχει ήδη αρχίσει να μειώνεται δραματικά. Στριμωγμένη ανάμεσα στην πλήρη υποταγή στους εταίρους και στις απρόβλεπτες συνέπειες μιας ρήξης, ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει και θυμίζει παγιδευμένο ζώο. Και σε αυτή την κατάσταση ουδείς μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποιες θα είναι οι κινήσεις και οι επιλογές του.
Τα πάντα λοιπόν παραμένουν ανοιχτά. Από το... Κούγκι μέχρι τον συνολικό συμβιβασμό.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το δούλεμα. Πριν μας τρελάνετε όλους. Ο κ. Σαμαράς μπορεί ενδεχομένως και να επέλεξε να αποδράσει από το πρόβλημα, ή να βρήκε την ευκαιρία, αλλά εκλογές δεν θα γίνονταν αν είχε διάθεση συναίνεσης ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δυστυχώς από την αρχή της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, η νέα κυβέρνηση που σχηματίσθηκε από τη σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ (που είναι συνένοχοι στο κυβερνητικό φιάσκο), αντί να διαμορφώσει ένα σοβαρό και αξιόπιστο σχέδιο και πλαίσιο διαπραγμάτευσης, προτίμησε να παίζει παιχνίδια. Με πιο επικίνδυνο το παιχνίδι εξουσίας με τους εταίρους. Πιστεύοντας ότι θα αλλάξει την Ευρώπη.
Και στο παιχνίδι αυτό ηττήθηκε παταγωδώς. Και ένα σωρό μέτρα έχει αναγκασθεί να πάρει διαλύοντας στα εξ ων συνετέθησαν τις προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά και στη διαπραγμάτευση απέτυχε καθώς οι «απέναντι» τήρησαν σκληρή στάση απαιτώντας την πλήρη υλοποίηση της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας. Ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν δεν είχαν χαθεί δύο - τρεις μήνες σε λεονταρισμούς και άρνηση κατανόησης της πραγματικότητας. Ίσως. Όμως το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Που ο χρόνος έχει εξαντληθεί και η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας. Και ενώ έχει ήδη υποστεί η οικονομία ενδεχομένως και ανεπανόρθωτη καταστροφή, από τη διαιώνιση της ύφεσης και τη γενικευμένη στάση πληρωμών.
Δεν κινείται τίποτε στην επιχειρηματικότητα και στον βωμό της εξυπηρέτησης της πληρωμής μισθών και συντάξεων καθώς και των δόσεων προς το ΔΝΤ, έχει θυσιαστεί κάθε δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομίας. Με ένα τραπεζικό σύστημα... διασωληνωμένο, που επιβιώνει ασθμαίνοντας ελέω Ντράγκι, με παγωμένη κάθε αναπτυξιακή δραστηριότητα, η χώρα βουλιάζει κάθε μέρα και περισσότερο. Και όμως, από εβδομάδα σε εβδομάδα, από μέρα σε μέρα ζούμε ένα συνεχές déjà vu. Ή για όσους θυμούνται την ταινία με τον Μπιλ Μάρεϊ, μία ελληνικού τύπου «ημέρα της μαρμότας». «Είμαστε κοντά σε συμφωνία», «θετικό το κλίμα, αλλά υπάρχει απόσταση», «μόνο με πολιτική συμφωνία θα δοθεί λύση», «αλλάζει προς το θετικότερο το κλίμα», «χάσμα σε εργασιακό και ασφαλιστικό», «η λύση θα είανι πολιτική και θα την δώοσυν οι ηγέτες»... Μύλος...
Και ο ίδιος κύκλος αυξομειώσεων της έντασης συνεχίζεται επ’ αόριστο. Όμως όχι. Δεν είναι αόριστος ο χρόνος που διαθέτει η ελληνική κυβέρνηση. Και μάλιστα έχει ήδη αρχίσει να μειώνεται δραματικά. Στριμωγμένη ανάμεσα στην πλήρη υποταγή στους εταίρους και στις απρόβλεπτες συνέπειες μιας ρήξης, ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει και θυμίζει παγιδευμένο ζώο. Και σε αυτή την κατάσταση ουδείς μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια ποιες θα είναι οι κινήσεις και οι επιλογές του.
Τα πάντα λοιπόν παραμένουν ανοιχτά. Από το... Κούγκι μέχρι τον συνολικό συμβιβασμό.
Εκτός και αν επιλεγεί σε μία προσπάθεια να κερδηθεί εκ νέου χρόνος (;) η πολιτική του Πόντιου Πιλάτου. Να νίψει τα χέρια του και να οδηγήσει τη χώρα σε κάλπες.
Επικοινωνιακά πάντως, αυτή η προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών στους εταίρους, δύσκολα προμηνύει συμφωνία. Μάλλον το αντίθετο. Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου