Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν άνθρωποι που πίστευαν ότι μπορούσαν να γίνουν όλοι Βασιλιάδες. Το περίεργο της ιστορίας είναι ότι οι περισσότεροι πίστεψαν, τελικά, ότι είναι Βασιλιάδες που τους χρωστά η κοινωνία, που μπορούν να χρησιμοποιούν την εξουσία (ενίοτε και γλύφοντας αυτή), που μπορούν να επενδύουν αέρα και να εισπράττουν αέρα ,να ζουν πλουσιοπάροχα με αέρα, να πολιτικολογούν ακατάσχετα αερολογώντας ,να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν Βασιλόπουλα διαγράφοντας από το γενεολογικό δέντρο τον παππού τον κατσικοκλέφτη και την βοσκοπούλα γιαγιά...
Και όπως όλοι οι Βασιλιάδες, νόμιζαν ότι η μεγαλοσύνη του αέρα θα είναι παντοτινή -μέχρι τη στιγμή που όλα κατάρρευσαν, και χάθηκαν σαν αέρας.
Τι έκαναν για να αποδιώξουν το κακό;
Αυτό που κάνουν όλοι οι πρωτόγονοι για να εξευμενίσουν τους θεούς και να διώξουν το κακό…Ανθρωποθυσίες.
Ότι ακριβώς κάνει η ελληνική μεσοαστική και αστική τάξη, οι Έλληνες που νόμιζαν ότι έγιναν Βασιλιάδες πουλώντας και αγοράζοντας αέρα που έτρωγαν χωρίς να παράγουν, που ζούσαν χωρίς να επενδύουν.
Αυτό ακριβώς κάνει νεοελληνική »αστική τάξη» που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, άναρχα, χωρίς κουλτούρα κοινωνικής συγκρότησης, χωρίς αίσθηση κανόνων και μέτρου.
Η ελληνική »αστική» τάξη σήμερα, είτε από τύψεις είτε από απόγνωση είτε γιατί όλοι οι πρωτόγονοι έτσι αντιδρούν, θυσιάζει για να ξορκίσει το κακό -και θυσιάζει πρώτα απ’ όλα τα παιδιά της.
Σχεδόν έφηβοι από τα σπλάχνα αυτής της κατ’ ευφημισμό ελληνικής αστικής τάξης είναι η νέα γενιά τρομοκρατών. Παιδιά έτοιμα να δώσουν και τη ζωή τους- αυτή που τους έστησαν οι νεοέλληνες αστοί γονείς τους- γιατί άραγε; Τι ξορκίζουν. Είναι πράξη αντίστασης απέναντι σε τι; Απέναντι σ’ αυτό που υπήρχε και χάθηκε ;
Απέναντι σ’ αυτό που έγινε ή σ’ αυτό που έρχεται;
Εκδίκηση ή αυτοτιμωρία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου