Το βράδυ της 17ης
Ιουνίου η ιστορία θα σταματήσει στην Ελλάδα και θα περιμένει μαζί με
εκατομμύρια Έλληνες και Ευρωπαίους, το αποτέλεσμα των πιο κρίσιμων
εκλογών της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Το βράδυ που θα ανοίξουν
οι κάλπες θα έχει κριθεί το μέλλον της χώρας και τίποτα πλέον δεν θα
μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω.
Στις ώρες όμως που μεσολαβούν έχουμε το χρόνο να σκεφθούμε ότι η ψήφος μας αυτή τη φορά έχει
έναν επιπλέον λόγο να μην είναι κομματική. Και ο λόγος είναι να
εμποδίσει τον προδιαγραφόμενο εθνικό διχασμό.
Μια ψήφος διαμαρτυρίας,
όπως αυτής της 6ης Μαΐου μπορεί να εκτονώνει συσσωρευμένη
οργή δεκαετιών, αλλά δεν δίνει καμία προοπτική στη χώρα ούτε βέβαια
εξασφαλίζει την ηρεμία και την ομαλότητα που χρειάζεται προκειμένου να
σταθεί στα πόδια της.
Την προηγούμενη εβδομάδα πήραμε μια μικρή γεύση
για το που μπορεί να οδηγήσει η ανεξέλεγκτη δράση των ακροδεξιών και των
ακροαριστερών ανεγκέφαλων. Προφανώς θα πρέπει να συνεκτιμηθεί ότι
τέτοιου είδους «επαναστατικές γυμναστικές», είτε προέρχονται απ’ τη
ριζοσπαστική δεξιά είτε απ’ την ριζοσπαστική αριστερά, εκτός από
παρωχημένες βυθίζουν περισσότερο τη κοινωνία στην εσωστρέφεια.
Έχουμε
λοιπόν μια τελευταία ευκαιρία, εμείς ως πολίτες, να στηρίξουμε με τη
ψήφο μας την πατρίδα και οι πολιτικές ηγεσίες να υπερβούν όσα τους
χωρίζουν αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι βάζουν την Ελλάδα πάνω απ’ τα
κόμματά τους.
Ο Α. Σαμαράς, ο Ε. Βενιζέλος, ο Φ. Κουβέλης, θα έλεγα
ακόμα και ο Π. Καμμένος, πρέπει αυτές τις λίγες ώρες που απέμειναν να
αποδείξουν ότι η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη.
Αυτή την ιστορική ευθύνη
δεν μπορούν να τη σηκώσουν μόνοι τους οι ψηφοφόροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου