Ανοσία ελπίδας

Οι αυτοκτονίες είναι σε επίπεδα ρεκόρ στη χώρα μας. 

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότερες αυτοκτονίες έχουν να κάνουν με οικονομικούς λόγους. 

Η μετανάστευση, μετά από μερικές δεκαετίες παύσης, έχει γίνει πάλι τρόπος ζωής. 

Το χρηματιστήριο, που είναι ο καθρέπτης των πάντων σε μια οικονομία και δεν κάνει ποτέ λάθος, έχει γυρίζει πίσω 20 χρόνια.

Η κατακόρυφη πτώση του βιοτικού μας επιπέδου, η αύξηση της εγκληματικότητας καθώς και το ότι οι περισσότεροι πολίτες νιώθουν ότι κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει απαντήσεις, έχει προκαλέσει κατάθλιψη σε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που ενισχύει αυτή την κατάθλιψη. 

Τούτο είναι ότι κανείς δεν βλέπει λύση ούτε σε βάθος χρόνου. 

Διότι είναι άλλο πράγμα να ...

βρίσκεσαι σε μια δυσχερή κατάσταση γνωρίζοντας ότι σε εύλογο χρονικό διάστημα θα έχει ημερομηνία λήξης και είναι άλλο να μην βλέπεις φως.

Ίσως όμως ο κυριότερος λόγος για την κατάθλιψη που όλοι έχουμε πάθει, είναι η συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας.

Τα χτεσινά τραγελαφικά με τα χαστούκια και τα μπουγέλα δεν είναι παρά ένα ελάχιστο μέρος του προβλήματος που δημιουργεί αυτή την κατάθλιψη.

Πως είναι δυνατόν να μην σε πιάνει κατάθλιψη όταν ένα κόμμα λέει από το βήμα της βουλής ότι δεν σέβεται το σύνταγμα και δεν θα εφαρμόσει τους νόμους; Γιατί αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αποκρουστική από κανέναν και γιατί οι πολίτες και τα ΜΜΕ έχουν αφήσει αυτές τις δηλώσεις να περάσουν στο ντούκου;

Για ποιο λόγο δεν είναι αποκρουστική η δήλωση ορισμένων υποψηφίων, ορισμένων κομμάτων, που στο youtube έχουν video για το πως να γίνει επαναστατικός αγώνας και πως να οργανώνονται ομάδες πολιτών, τι όπλα και εξοπλισμό θα πρέπει να έχουν και με οδηγίες για το πως να ανατρέψουν την νόμιμη τάξη της χώρας;

Πως είναι δυνατόν οι επιλογές που έχουμε για το κοινοβούλιο να είναι μεταξύ της ανεπάρκειας, της τρέλας, της ένοπλης δράσης και του ψεύδους;

Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές; Θα πρέπει επί μονίμου βάσης να ψηφίζουμε κάτω από τον εκβιασμό του να μην έρθει η αριστερά και να μας πάρει τα σπίτια, ή τις καταθέσεις στην προκειμένη περίπτωση;

Δεν μπορούμε σαν πολίτες να βρούμε κάποιους άλλους να μας εκπροσωπήσουν; Έχουμε πέσει τόσο χαμηλά που οι επιλογές μας είναι μεταξύ του κακού, του άσχημου και του τρελού;

Πως είναι δυνατόν να μην πάθει κατάθλιψη ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης με αυτές τις επιλογές; Πως είναι δυνατόν να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, όταν ξέρουμε ότι αυτοί θα είναι εξίσου ανίκανοι όπως όλοι οι προηγούμενοι και πιθανώς πολύ χειρότεροι;

Σαν αποτέλεσμα, έχουμε πάθει ανοσία στην ελπίδα. 

Ούτε ελπίζουμε πλέον, ούτε προεξοφλούμε, ούτε ονειρευόμαστε και ούτε προσπαθούμε.

Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα των κομματικών χαρακωμάτων, των ιδεολογικών παρωπίδων και πάνω από όλα, της αριστερίστικης κρατικοδίαιτης νοοτροπίας που όλες οι πολιτικές ηγεσίες έχουν εκθρέψει τα τελευταία 30 χρόνια.

Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δεν ξέρω, αυτό όμως που ξέρω είναι ότι αυτοί που ζητούν την ψήφο μας σε αυτές τις εκλογές, δεν νιώθω ότι θα αλλάξουν την κατάσταση.

Η ανοσία στην ελπίδα μάλλον έχει συνέχεια ...

Γιώργος Καισάριος