Το γκρέμισμα της ουτοπίας.

Ενα χρόνο πριν όταν ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για τη φτώχεια στο κόσμο από τη Παγκόσμια Τράπεζα μάθαμε πως  1,2 δισεκατομύρια άνθρωποι  ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στο πλανήτη μας.  

Μόνο μέσα στο 2010,  44 εκατομύρια πέρασαν σ΄αυτή τη κατηγορία και τα πράγματα βαδίζουν προς το χειρότερο. 

Οπου όριο φτώχειας είναι  1,25 δολάρίο την ημέρα ανά άτομο... 1,2 δισεκατομύρια άνθρωποι λοιπόν ζουν κάτω από αυτό το όριο.

Μόλις σήμερα διαβάζουμε πως στην πατρίδα μας πλέον τρία εκατομύρια άνθρωποι ζούν κάτω από το όριο της φτώχεια που ορίζουν σε 7.178 ευρώ το άτομο ετησίως.

Κι ενώ αυτά τα στοιχεία μας ανατριχιάζουν σκέφτομαι πως για τους ευρωπαίους ηγέτες που κινούν τα νήματα στο χάρτη της Ευρώπης του μέλλοντος υπάρχει μια δυσαναλογία που πιθανά θα κοιτάξουν να διορθώσουν άμεσα. ..Τα 7.178 ευρώ ετησίως είναι υπερβολικά. Το 1,25 δολάρια την ημέρα σαφέστατα είναι πιο χρήσιμο για τους ανθρώπους σκουπίδια.  Μέσα τους από ότι φαίνεται πλέον καθαρά υπάρχει η επιθυμία να μην υπάρχει ούτε ένας κακομοίρης με ελπίδα.

Θεωρούν υπερβολικό που ο κάθε τυχαίος ασήμαντος πολίτης έχει ακόμα ασφάλεια ή ένα σχετικό ωράριο εργασίας. Που υπογράφει μια σύμβαση από την οποία απορρέουν υποχρεώσεις για τον εργοδότη. Που μπορεί ακόμα και στέλνει τα παιδιά του σχολείο ή φροντιστήριο. Που μπορεί να αγοράσει φάρμακα ή να πληρώσει ένα γιατρό. Δεν συζητώ το γεγονός πως κυκλοφορούν ακόμα με αυτοκίνητο και πίνουν καφέ σε κάποια καφετέρια...

Πρέπει το τοπίο να καθαρίσει άμεσα. Ολα αυτά τα κεκτημένα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα ήταν μια μεγάλη χασούρα για το 1% του πλανήτη που δεν μπορεί να κατανοήσει στο ελάχιστον γιατί και οι υπόλοιποι, το ασήμαντο πλήθος,  θα πρέπει να φάνε, να ντυθούν, να ζήσουν, να μορφωθούν, να γιατρεύουνται ή ακόμα πιο παράλογο να ..ευτυχίσουν.

Θα επιστρέψουμε σε μια εποχή που η καλύτερη δουλειά θα είναι να είσαι το υπηρετικό προσωπικό σε κάποιο  επώνυμο πρόσωπο που έχει  δύναμη στα δρώμενα.  Οπως εκείνες τις παλιές καλές εποχές που ένας ολόκληρος λαός υπηρχε για να μπορεί να εξυπηρετήσει έναν πρίγκηπά του. Αλλοι δούλευαν στα χωράφια του, άλλοι υπηρέτες στο παλάτι του, άλλοι ήταν οι γιατροί του, οι δικηγόροι του, οι καλλιτέχνες του... Ολοι με αντάλλαγμα ένα πιάτο φαί, ένα ρούχο, ένα καλύβι για το χειμώνα, ένα ποτήρι κρασί στο καπηλειό το βράδυ, Οι πιο ευνοούμενοι  , δηλαδή οι ενδιάμεσοι λακέδες, ήταν απλά οι καλοντυμένοι διασκεδαστές γελωτοποιοί του στα πάρτυ του. Η στη καλύτερη περίπτωση οι δάσκαλοι των παιδιών του, οι γιατροί της οικογένειάς του, οι επίσκοποι της εκκλησίας του,  άντε κι οι επιστήμονες που εργαζόντουσαν πυρετωδώς για να του βρουν το  μυστικό της αθανασίας για να γίνει ο επίγειος θεός...

Νομίζετε ότι διαφέρουν σε τίποτα οι σημερινοί από εκείνες τις άθλιες Αντουανέτες? Νομίζετε ότι  έχει υποτάξει έστω και στο ελάχιστο ο κάθε παλαβός την αρρωστημένη ματαιοδοξία του και την επιθυμία του να είναι ο κυρίαρχος πάνω στη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων? Νομίζετε ότι  διαφέρουν όλες οι σημερινές Μπάθορυ πνιγμένες στο αίμα αθώων ανθρώπων για να χορταίνουν το κούφιο τομάρι τους από εκείνη την παλιά, αυθεντική που έπαιρνε το μπάνιο της στο αίμα αγνό παρθένων? Νομίζετε πως δεν υπάρχουν οι κλώνοι των Λουδοβίκων ή των Τσάρων , των Ρασπούτιν και της Αικατερίνης των Μεδίκων με σύγχρονα κουστούμια και λαπ τοπ στα χέρια τους στα σαλόνια διαπραγματεύσεων των ΔΝΤ, ΕΚΤ και λοιπές ευγενείς λέσχες?

Εκείνες οι ενδιάμεσες «ατυχείς» σελίδες της ιστορίας, οι επαναστάσεις των λαών, οι ξεσηκωμοί, οι μεγάλες ανατροπές, μαζί με το σοκ της αχαλίνωτης τεχνολογικής εξέλιξης ανάγκασαν για μερικές δεκαετίες σε μια ανακωχή και μια αναγκαστική τάχα κατανόηση των ανθρώπινων αναγκών. Η ξέφρενη παραγωγή , η μετατροπή της τυρανίας στον τάχα ελεύθερο καπιταλισμό,  στην ουσία δεν έκανε τίποτα άλλο από το να δημιουργήσει  νέα τέρατα,  με σύγχρονο προφίλ και νέα εργαλεία υποταγής και βασανισμού της ανθρώπινης ζωής.  Οι νέοι  Λουδοβίκοι και Τσάροι καιροφυλακτούν και με την προσθήκη των βασιλιάδων της παγκόσμιας αιματοχυσίας  όπως ο Χίτλερ ο  Στάλιν  και  οι θεόσταλτοι αμερικανοί σχιζοφρενείς ηγέτες και άλλοι πολλοί φιλόδοξοι τύραννοι  και τυρανίσκοι που στερούνται ενός βασικού χαρακτηριστικού της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ψυχής.

Υπήρξε μια μεγάλη ευκαιρία για τους λαούς να προχωρήσουν σε μια αληθινή επανάσταση.  Βασισμένοι στις θυσίες όσων σήκωσαν το ανάστημα στις πιο σκοτεινές εποχές, και λαμβάνοντας διδάγματα από τα λάθη και τις ελλείψεις που οδήγησαν στην αποτυχία θα μπορούσαν οι άνθρωποι να σηκώσουν ξανά το κεφάλι στις νέες τυραννίες. Αλλά ας σταθούμε μια στιγμή να αναλογιστούμε? Τι είναι οι λαοί τελικά. Από τι αποτελούνται? Δεν είναι μήπως φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό με τους τυράννους τους. Τα ίδια ένστικτα? Τις ίδιες βασανιστικές επιθυμίες? Την  ίδια ματαιοδοξία, απληστία? Μήπως οι μονάδες μαζεμένες όλες μαζί  δεν είναι που ανακηρύσσουν τον επόμενο δυνάστη τους που είναι πάντα φτιαγμένος από τις προσωπικές τους προσδοκίες.  Τα οράματά τους ? Μήπως λαμόγια ηγέτες δεν επιλέχτηκαν από λαμόγια λαούς? Μήπως αιμοσταγείς ηγέτες δεν επιλέχτηκαν από λαούς διψασμένους για εκδίκηση ? Μήπως τύραννοι δεν υποστηρίχτηκαν από την ενεργή ή σιωπηλή αποδοχή της μάζας ?

Εχει σημασία τελικά να χυθεί κι άλλο αίμα άδικα? Να θυσιαστούν εκατομύρια άνθρωποι πάλι για το καλό της ανθρωπότητας, για να αλλάξουν το κόσμο ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ?  Σε  μια επόμενη αποτυχία δεν θα οδηγηθούμε μοιραία? Αφού ο κάθε δυστυχισμένος αυτό που θα ονειρεύεται πάλι είναι να είναι σε μια καλύτερη θέση ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΟΣΜΟ που αιώνες τώρα ανακυκλώνεται αλλάζοντας απλά κουστούμι. Η ίδια θεατρική παράσταση με άλλους σκηνοθέτες, άλλους πρωταγωνιστές αλλά με το δράμα ίδιο κι απαράλλαχτο. Αλλάζου οι ηθοποιοί αλλά κινούνται σε μια συνεχή  ανακύκλωση του ΙΔΙΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ.

Η σημερινή υποταγή των λαών, αυτή η αδιαφορία που βλέπουμε των ανθρώπων να πάρουν τη τύχη τους στα χέρια τους, αυτή η παράδοση άνευ όρων στις διαταγές μιας κάστας ανθρώπων που κανονίζουν τα πάντα δεν είναι φόβος.  Είναι η συνειδητοποίηση πως ότι και να γίνει στο τέλος όλα θα είναι μάταια.

Είναι η  εμπειρία που έχουν πια οι άνθρωποι για το πόσο δύσκολο είναι να δαμάσουν τα εσωτερικά τους τέρατα.  Ολο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως  ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ένας τύραννος που δυναστεύει τη ζωή τους αλλά ο τυρανικός άπληστος ευαυτός που οδηγεί συνέχεια την υπάρξη σε μια μαζοχιστική επιθυμία αυτοκαταστροφής...

Η φράση όλοι ίδιοι είναι δεν είναι καθόλου απλή. Είναι η φράση – καθρέφτης του ότι ακριβώς συμβαίνει στη νέα εποχή που έχει ξημερώσει. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε είδωλα πλέον,  ούτε σε ήρωες, ούτε σε αναμφισβήτητης ηθικής ηγέτες ή  πολιτικές παρατάξεις. Οσοι συνεχίζουν να ακολουθούν κάποιον που υπόσχεται μια από τα ίδια, το κάνουν για δυο λόγους. Είτε γιατί προσβλέπουν σε κάποιο καπάρωμα κάποιας καλής θέσης με το νέο καθεστώς είτε γιατί αρέσκονται να παραμυθιάζονται κλείνοντας τα μάτια σε όλο το αίσχος που έχει παιχτεί μπροστά στη μούρη τους. Οι υποστηρικτές των δεινοσαύρων που ακόμα θρασύτατα συνεχίζουν να πιπιλάνε τις καραμέλες τους είναι οι τελευταίες ασπίδες στο κόσμο του τίποτα που έχει ήδη ξημερώσει.

ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ είναι η σημαντικότερη αλήθεια απόρροια όλης της μέχρι τώρα εμπειρίας μας. Σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Οσο κι αν πληγώνει, όσο κι αν υπάρχουν οι αφελείς που προσπαθούν να σκίσουν τα ιμάτια για το αντίθετο  η αλήθεια είναι πως ΚΑΝΕΙΣ μέχρι σήμερα δεν απέδειξε τελικά πως δεν ήταν ίδιος με όλους τους υπόλοιπους άσχετα με το τι ιδεολογίες πρέσβευε, τι λόγια πουλούσε στους ανθρώπους, τι ψεύτικες υποσχέσεις έδωσε, ή τι φαντασιώσεις μπορεί να είχε  πλάσει για τις ουτοπίες του.

Κατά περίεργο τρόπο ότι αποδείχτηκε πως όποιος αλήθινά διέφερε, άνθρωποι  ευφυείς, με ιδανικά και οράματα που ξέφευγαν από την ενασχόληση με το τομάρι τους και τη δόξα του, που έπιασαν το νόημα πριν τους άλλους, που εννοούσαν στ΄αλήθεια αυτά που έλεγαν, άνθρωποι που είδαν τα είδωλα να γκρεμίζονται και το μέλλον της ανθρωπότητας πιο θα είναι στ΄αλήθεια, άσχετα σε πιο πολιτικό στρατόπεδο ανήκαν, για σκέψου ...ή θάφτηκαν στο χώμα, ή σάπισαν σε κάποια φυλακή, ή γελοιοποιήθηκαν ακόμα κι από τους συντρόφους τους στους αγώνες, ή έκλεισαν τη ζωή τους σε κάποιο ψυχιατρείο. 

Οι δε κοινοί άνθρωποι που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση, απλά βιώνουν ήσυχα, ανώνυμα σε ένα δικό τους σύμπαν που οι υπόλοιποι αγνοούν χωρίς να έχουν δύναμη να αλλάξουν τη ρότα των πραγμάτων.

Η φτώχεια μέσα μας είναι κάτω κι από το 1,25 δολλάρια ανά άτομο... 

Η φτώχεια μας επεκτείνεται πλέον σε επίπεδο οραμάτων που είτε δεν υπάρχουν είτε είναι κάποια καπελωμένα ακόμα από απατεώνες,σε επίπεδο προσωπικής αναγέννησης – που για τους περισσότερους δεν υφίσταται καν –

Η ανθρωπότητα εγκυμονεί πάντα κάτι. Αυτή τη φορά ειλικρινά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι εγκυμονεί. Μια ελάχιστη ελπίδα που απομένει είναι μέσα από αυτή τη τελευταία πιο βασανισμένη από όλες εγκυμοσύνη να βγει όχι ένας νέος θεός αλλά ένας νέος άνθρωπος.

http://vasiliskos2.blogspot.com/