Ευρώπη: απώλεια της ταυτότητας

Το 2011 έγινε ένα από τα πιο αντιφατικά έτη της σύγχρονης  ιστορίας της Ευρώπης. Ναι, η ΕΕ κατάφερε να αποφύγει τη χρεοκοπία και οι δυακυμάνσεις του ευρώ δεν έγιναν καταστρεπτικές.

Κατεβάστε ηχητικό αρχείο - Download

Παρ’ όλα αυτά μπορούμε να πούμε πολύ δικαιολογημένα ότι οι βασικές δυσκολίες για τους Ευρωπαίους δεν έχουν έρθει ακόμα, και ότι οι δυσκολίες αυτές έχουν συστημικό χαρακτήρα. 

Αναλύοντας αυτό το θέμα ο σχολιαστής του ΡΣ "Η Φωνή της Ρωσίας" Πιότρ Ισκεντέροφ γράφει:

Ο κύριος εχθρός της «ενωμένης Ευρώπης» βρίσκεται στην καρδιά της –στις Βρυξέλλες. 

Οι Ευρωγραφειοκράτες καταπιάστηκαν με την οικοδόμηση κοινού για όλους κτηρίου, χωρίς να σκεφτούν ποιός θα ζήσει εκεί. Ποιός ξέρει γιατί ήταν πεπεισμένοι ότι στη «νέα, ενωμένη Ευρώπη» θα ζουν «νέοι άνθρωποι», ελεύθεροι από τις φυλετικές και εθνικές προκαταλήψεις, που ξέχασαν τις μακραίωνες αμοιβαίες προσβολές και τον παραδοσιακό  τους τρόπο ζωής.

Όταν όμως ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση φανερώθηκε ανάγλυφα ότι οι πολίτες της ΕΕ αν και δεν είναι πια χωρισμένοι με τους νομισματικούς φραγμούς και τις βίζες, στην πραγματικότητα αποδείχτηκαν πολύ πιο απομονωμένοι απ’ ό,τι ήταν στην περίοδο 1970-1980. 

Η Ευρώπη, όπως παρατήρησε πολύ δικαιολογημένα η ιταλική έκδοση Limes, δεν αντιμετωπίζει σήμερα την κρίση του ευρώ, αλλά την κρίση της δικής της ταυτότητας. Η ουσία του ζητήματος συνίσταται στο ότι για την εξασφάλιση της σταθερότητάς του οικοδομήματος του ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους οι αρχιτέκτονές του θα πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους ενιαίο έθνος. Η επίτευξη δε αυτού του σκοπού αποδείχτηκε αδύνατη. 

«Ποτέ άλλωτε στην ιστορία, όπως σημείωσε η ιταλική έκδοση, ο Λιθουανός και ο Κύπριος, ο κάτοικος της Μάλτας και ο Σλοβάκος, ο Ιταλός και ο Εσθονός,  ο Άγγλος και ο Αυστριακός, χωρίς να μιλάμε για τους Γάλλους και τους Γερμανούς, δεν ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη, ποτέ δεν δεν μοίραζαν «τον επιούσιο άρτο», τις σκέψεις και τα βαθιά τους αισθήματα».

Το ίδιο είπε στο ΡΣ "Η Φωνή της Ρωσίας" και η Γιελένα Πονομαριόβα, εμπειρογνώμονας στον τομέα της συγκριτικής πολιτολογίας του Μοσχοβίτικου Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας.

- «Θέλω να τρώω το δικό μου ψωμί. Θέλω να πίνω το δικό μου νερό, και όχι εκείνο που μου φέρνουν σε μπουκάλι από την Ολλανδία. 

Θέλω να ζώ στο δικό μου σπίτι, που μου αρέσει και όχι σε χτισμένο με βάση τις προδιαγραφές της ΕΕ. 

Τέτοιες διαθέσεις πάντα υπήρχαν στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά σήμερα έγιναν πολύ πιο έντονες σαν απαντητική αντίδραση στην εντατική επιβολή απρόσωπων μοντέλων. Στους κατοίκους των συγκεκριμένων χωρών με την εθνική τους ιστορία και τον εθνικό πολιτισμό τους προτάθηκε να γίνουν «πανευρωπαίοι», υπακούοντας στους εγκύκλιους των Βρυξέλλες. 

Η τέτοιου είδους  επιβολή νέας ταυτότητας προσκρούει σε διάφορες ως προς τη μορφή, αλλα όμοιες ως προς την ουσία τους διαμαρτυρίες – από τις διαδηλώσεις αντιπαγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη ως τις διαδηλώσεις για την υπεράσπιση της εθνικής και θρησκευτικής αυτοσυνείδησης όπως στην Ελλάδα. Μάλιστα, υπάρχουν λόγοι να πούμε ότι παρόμοιες διαμαρτυρίες θα εντείνονται όλο και περισσότερο»,- τόνισε η Ρωσίδα εμπειρογνώμονας Γιελένα Πονομαριόβα.