Ο Βενιζέλος ξορκίζει τη gay friendly κυβέρνηση Παπανδρέου!

Το στιγμιότυπο με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου σκυμμένο με ευλάβεια πάνω από το καροτσάκι του Βόλφαγκ Σόιμπλε, παιζόταν κάθε τόσο στα κανάλια κάθε φορά που γινόταν λόγος για τις «διεθνείς επαφές» του πρώην υπουργού Οικονομικών.

Η εικόνα του πληθωρικού Ευάγγελου Βενιζέλου στη ταβέρνα, απέναντι από τον Σόιμπλε, σαν ίσος προς ίσο, πολύ απέχει από τη δουλικότητα και το σκύψιμο της μέσης του Παπακωνσταντίνου, ο οποίος στο μεταξύ είχε...
προλάβει να πάρει μέρος και στη Σύνοδο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, για να ενισχύσει το προφίλ του.

Αίφνης όλα αυτά έσβησαν από τις οθόνες του υποσυνείδητου. 

Ο «πετυχημένος» Παπακωνσταντίνου, ο «πανίσχυρος τσάρος»  τον οποίο για μυστηριακούς λόγους  ο Παπανδρέου κρατούσε βιδωμένο στη καρέκλα του αφεντικού της Οικονομίας, με τους γλοιώδεις εκδότες, καναλάρχες και οικονομικούς συντάκτες να τον ραίνουν με ροδοπέταλα, χάθηκε σαν συννεφάκι που το παρασύρει ο άνεμος, σαν τραγουδίστρια μια χρήσης σε ριάλιτι, σαν ένα τίποτα.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν ο Βενιζέλος, παρά το εκτόπισμά του, είναι εξίσου δουλοπρεπής με τον προκάτοχό του απέναντι στους Ευρωπαίους. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι είδους συμφωνίες έχει τη δυνατότητα να συνάπτει στο ημίφως των διεθνών επαφών του.

Αυτό όμως που αποπνέει η στάση του, είναι ένας ανυπέρβλητος πολιτικός εγωισμός που σ αυτή τη συγκυρία μας είναι απαραίτητος: θέλουμε να πιστεύουμε πως ο Βενιζέλος δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να γίνει οδοστρωτήρας της αξιοπρέπειας της χώρας του εκτελώντας σαν πειθήνιο όργανο εντολές.

Άλλωστε ο ίδιος έχει ν αναμετρηθεί με την Ιστορία και σ αυτή δίνει εξετάσεις. (Σαν εφιάλτης ακούγεται η ιδέα να υποστούμε μια νέα Μικρασιατική καταστροφή επί των ημερών του Βενιζέλου του Β’.)

Για την ώρα η ολική επαναφορά Βενιζέλου  στο προσκήνιο έχει εξαφανίσει έναν Γιώργο Παπανδρέου, με τις τόσες διεθνείς επαφές, (τι σόι ήταν αυτές ώστε να τρώμε ένα χαστούκι, μετά ο άλλο, μόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς γνωρίζει), τον έχει στριμώξει στη γωνία της αίθουσας, δίπλα στην έξοδο.

Ο Παπανδρέου των τελευταίων ημερών είναι αγνώριστος. Δείχνει  ανήμπορος ν αντιμετωπίσει τον υπουργό του σε όλα τα επίπεδα. Λες και κάτι τον φοβίζει, λες κάποιοι του έδωσαν εντολή να παραμείνει για λίγο ακόμη στο κάδρο και στη συνέχεια να εξαφανιστεί.

Είναι κι αυτές οι φήμες για την εμπλοκή της οικογένειάς του στην υπόθεση των CDS- που ο ίδιος δεν φροντίζει να διαψεύσει με επιθετικό τόνο- που περιπλέκουν το μυστήριο της εξαφάνισής του.

Αλλά είναι και το ηχηρό χαστούκι της ίδιας της πρόσφατης κυβερνητικής του εμπειρίας: Δεν μπορείς να κυβερνήσεις τη χώρα μ ένα νόστιμο επαναστατημένο  κορίτσι που γνώρισες στο γυμναστήριο,-υπάρχουν εκατοντάδες Τίνες ανάμεσα στους Αγανακτισμένους- ούτε με μεγιέ-μελιέ αγοράκια που κυκλοφορούν με gay friendly σακίδια στους ώμους  και τιτιβίζουν ναρκισσεύομενα.

Από όλον  αυτό τον μυκονιάτικο κυβερνητικό συρφετό, μόνο ο Γιάννης Ραγκούσης κατάφερε, με σκληρή δουλειά και προσήλωση στον Καλλικράτη, τη  Διαύγεια και την αξιοκρατία κατάφερε να επιβιώσει. 

Κι όπως διάβασα κάπου ο ίδιος σκέφτεται απηυδισμένος να παραιτηθεί από το υπουργικό πόστο, υπερασπιζόμενος το πάθος για πραγματική αλλαγή αυτής της χώρας που μοιράστηκε κάποτε με τον σημερινό πρωθυπουργό, ο οποίος δείχνει να εγκαταλείπει να πολιτικά εγκόσμια.

Για να δούμε τι άλλες εκπλήξεις μας περιμένουν…

Κουρδιστό Πορτοκάλι