Η ηττημένη αριστερά που βλέπει τις πλάτες της κοινωνίας…

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία στους σκεπτόμενους και ώριμους πολίτες, ότι η αριστερά στον τόπο μας λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί ως το κακομαθημένο παιδί ενός άρρωστου πολιτικού συστήματος.

Από την εποχή του εμφυλίου ακόμη, πλέον της επίθεσής της εναντίον της δημοκρατίας, η αριστερά κατάφερε το ακατόρθωτο.

Να μείνει στην ιστορία ο στρατός της, που επιτέθηκε να καταλύσει τη δημοκρατία ως… «Δημοκρατικός» και να χαρακτηριστεί ο στρατός της πατρίδας…φασιστικός!

Να γίνει πιστευτός και να περάσει σε συνειδήσεις κοινωνικών στρωμάτων, ο αυτοπροσδιορισμός της περί …
προοδευτικού χώρου, την ίδια στιγμή που – άκρως συντηρητικά-  αρνιόταν και εξακολουθεί να αρνείται οτιδήποτε κινείται προς τις προοδευτικές κατευθύνσεις της κοινωνίας. 

Απίστευτα πράγματα σε μια χώρα απίστευτων υπερβολών και ευήκοων ώτων σε κάθε λαϊκίστικη και ουτοπική αρλούμπα.

Η αριστερά, συνεπικουρούμενη επί πολλά χρόνια από το ΠαΣοΚ, πολιτεύθηκε σχεδόν πάντοτε με αμετροέπεια, προφανή καιροσκοπισμό και μονίμως καταγγελτική διάθεση.

Κι όλα αυτά, επειδή η κοινωνία έδειχνε ανοχή στις πράξεις της, είτε επειδή είχε αριστερή συνείδηση, είτε από συμπάθεια στις διώξεις –που κατά ανεπίτρεπτο τρόπο- υπέστη μετά τον εμφύλιο.

Έτσι, μετά τη μεταπολίτευση και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είτε στην ορθόδοξη μορφή της, είτε στις αιρέσεις της, είτε στις περιθωριακές συνιστώσες της, θεώρησε ότι κυβερνά και εξουσιάζει τον τόπο, ανεξαρτήτως αν τα εκλογικά της ποσοστά μετά βίας ξεπερνούν το διψήφιο νούμερο.

Κι όχι μόνο αυτό.

Αξιοποίησε πλήρως την ανοχή και τη μεγαλοσύνη της δημοκρατίας, σε συνδυασμό με τον …φόβο των αστικών κομμάτων και αστών πολιτικών…μη χαρακτηριστούν φασίστες!

Δημιούργησε επιχειρήσεις, βιομηχανίες που αντιμετώπιζαν τους εργαζομένους με τα  ίδια κριτήρια που κατήγγειλαν σε άλλες, επαγγελματικά στελέχη, διείσδυσε στα Πανεπιστήμια όπου δημιούργησε την αρρωστημένη κατάσταση με το φοιτητικό και καθηγητικό κατεστημένο, ενώ συμπεριφέρεται ως μέγιστος νταβατζής των εργαζομένων, χωρίς να έχει καμιά εξουσιοδότηση προς τούτο.

Ποτέ δεν ανέχθηκε κριτική, ενώ εξαπέλυε και εξαπολύει μύδρους σε όσους αμφισβητούν είτε τις προθέσεις της, είτε τις αμετροεπείς ουτοπίες, είτε τις γραφικότητές της.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, αμφισβητεί ευθέως και το Σύνταγμα της χώρας!

Εσχάτως, έχει φτάσει σε μέγιστο αδιέξοδο.

Δεν είναι μόνο ότι οι επαγγελίες της δεν βρίσκουν ελεύθερο έδαφος στην κοινωνία.

Δεν είναι μόνο ότι δεν καταθέτει πρόταση, περί του ποιου κόσμου ευαγγελίζεται και ποιου μοντέλου διακυβέρνησης ή ανάπτυξης.

Δεν είναι μόνο η αδυναμία της να πει στην ελληνική κοινωνία τον τόπο που εφαρμόζονται αυτά που επαγγέλλεται.

Είναι ότι επιχειρεί να χειραγωγήσει ακόμη και όσους αρνούνται να συνταχθούν μαζί τους (πρόσφατο παράδειγμα η ιστορία με τις απεργίες στα πλοία, όπου το ολιγομελές ΠΑΜΕ, με βία και απειλές προς όσους ήθελαν να εργαστούν, κατάφερε και έδεσε τα πλοία), ή και να προτρέπει τους πολίτες στη βία.

Είναι, ακόμη, ότι με τις διάφορες περιθωριακές συνιστώσες και την ανοχή των πολλών, έχει φθάσει το σημείο να προγραμματίζει επιθέσεις εναντίον μη αρεστών πολιτικών….επικαλούμενη τη λαϊκή αγανάκτηση.

Αυτή, όμως, η επίκληση, είναι ίδια με εκείνη που …ανάγκασε τους …αγανακτισμένους Γκοτζαμάνηδες να οργανώσουν την αντισυγκέντρωσή τους…με τα γνωστά θλιβερά επακόλουθα της δολοφονίας Λαμπράκη, που η ίδια -δικαίως- κατήγγειλε.

Η αριστερά, βαθειά βυθισμένη στη ρότα της ουτοπίας της, υιοθετεί και σήμερα τη βία εναντίον των αντιπάλων της, εναντίον της δημοκρατίας.

Το έπραξε με τα πρόσφατα «Δεκεμβριανά», το έπραξε και το πράττει επανειλημμένως στα Πανεπιστήμια, το έπραξε στους δρόμους της Αθήνας, την προηγούμενη εβδομάδα, το πράττει συνεχώς με τους συνδικαλιστές, όταν δικαιολογεί – έστω και ως οργή- την καταστροφή και λεηλασία περιουσιών.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποστροφής του συντριπτικού ποσοστού της κοινωνίας προς την αριστερά, είναι οι σημερινές περιστάσεις και η δημοσκοπική της καθήλωση σε ποσοστά που είχε προ της κρίσης.

Ενώ, υποτίθεται, με όσα επαγγέλλεται ότι θα έπρεπε να έχει προσεταιριστεί μεγάλες μάζες, παραμένει εκεί που της έχει τάξει η ιστορία.

Στην κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Υπό αυτή την έννοια, η αποτυχία της, πλέον ότι είναι ιστορικά επιβεβαιωμένη, είναι και οριστική.

Αφού, μια ολόκληρη κοινωνία σε βαθειά οικονομική κρίση, οργή και αγανάκτηση της γυρίζει την πλάτη, τι άλλο μπορεί να περιμένει;   

Υστρ. Ξέρουμε, ότι με τα γραφόμενά μας θα γίνουμε στόχοι «κανιβαλικών» επιθέσεων. Ότι θα χαρακτηριστούμε φασίστες και δεν ξέρουμε τι άλλο.

Οι αλήθειες, όμως, δεν μπορούν να κρύβονται εσαεί πίσω από την μεγαλόψυχη Δημοκρατία…

 Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος